Po zapoznaniu się z prognozą pogody, przestałam wierzyć w cuda. Miało być zimno i deszczowo, a słowa mieszkającego tam kolegi, że "jeszcze tydzień temu mieliśmy ponad 20 stopni i świeciło słońce" nie poprawiały nastroju. Ale bilety były już zabukowane, spotkanie z koleżanką na miejscu ustalone, więc nie było wyjścia. Parasolka, rękawiczki i zapasowy polar do plecaka i w drogę. W Wilnie byłam dwa dni - pierwszy dzień sama, drugi z koleżanką. Co z tego, że padało, z cukru nie jestem i się nie rozpuszczę, więc z aparatem i parasolką po prostu wyszłam na miasto.

Moje pierwsze zetknięcie z Wilnem nie powalało na kolana. Było szaro. Szaro, ciemno i zimno. Przeszłam spod ratusza pod katedrę bardziej wbijając wzrok w ziemię niż rozglądając się po okolicy. Niewiele zresztą było widać, bo albo parasolką przysłaniałam całe widoki, albo ją składałam... i widziałam wszystko w kropki, bo natychmiast miałam mokre okulary ;). 

Kilka pierwszych godzin było właściwie w tym stylu. Wchodziłam wszędzie, gdzie się tylko dało wejść do środka i trochę rozgrzać i wysuszyć. Czasem wśród tej otaczającej mnie szarości rzucał mi się w oczy jakiś kolorowy szczegół i wyciągałam aparat, próbując go uchwycić, ale zazwyczaj wolałam po prostu trzymać ręce w kieszeniach i próbować się nieco ogrzać ;).

Uwielbiam błądzić bez celu po niewielkich uliczkach starych miast i w Wilnie robiłam to samo, mimo niesprzyjającej pogody. Zwłaszcza, że wileńska starówka już od 1994 roku znajduje się na liście UNESCO. Pospacerowałam trochę wzdłuż ulicy Zamkowej (Pilies gatvė), ciągnącej się od ratusza do katedry - do katedry nawet zajrzałam do środka, ale o tym będzie w oddzielnym wpisie ;).
Gdy wyszłam z kolejnego muzeum, chwilowo przestało padać. Postanowiłam to wykorzystać i zamiast zaglądać do następnego kościoła, tym razem pospacerować trochę po parku. Mój wybór padł na położony nieopodal chyba najsłynniejszy park w litewskiej stolicy - Ogród Bernardyński. Mimo szarości nieba nad drzewami, ogród zachwycił mnie natychmiastowo dzięki swym jesiennym kolorom :)
Park położony jest na brzegu rzeki Wilejki, u podnóża wzgórza, na którym stoi Baszta Giedymina. Powstał on pod koniec XV wieku, kiedy bernardyni przybyli do Wilna i założyli w tej okolicy klasztor. Jak przeglądałam zdjęcia z ogrodu, to zachwycałam się letnimi obrazkami pełnymi kwiatów i fontann. Jednak jesienne kolory przebiły chyba nawet letni urok :)
Jak już wspomniałam, park położony jest nad rzeką (a właściwie rzeczką, bo ma ona niecałe 80 km długości) Wilejką. W efekcie mamy tam wiele miejsc do posiedzenia nad wodą, ścieżek do spacerowania (a może nawet i biegania) wzdłuż rzeki, a także klimatyczne mostki. Przy ładnej pogodzie zdecydowanie polecam zahaczenie o Ogród Bernardyński :).
Drugiego dnia na szczęście nie padało prawie wcale, choć wciąż było zimno i szaro. Jednak bez deszczu można było swobodniej spacerować, no i oczywiście robić dziesiątki zdjęć. Już nie takich szarych, bo jesień nadała Wilnu wspaniałych kolorów.
Swoją drogą bursztyny i wszystkie drobiazgi z nimi to chyba najpopularniejsza pamiątka z Wilna. Nie potrafię zliczyć, ile sklepów z bursztynami mijałam, z pięknymi wystawami. Za to za ładnymi magnesami się trochę nachodziłam, a wszystkie (z tych ładniejszych ;) ) kosztowały trochę powyżej 5 euro.
Nie spodziewając się już więcej deszczu tego popołudnia (prognozy mówiły, że będzie padać cały czas, ale kto wierzy prognozom?), postanowiłyśmy z koleżanką wejść na wzgórze do Zamku Górnego. Obie uwielbiamy punkty widokowe, a widząc, że okolicę wzgórza otacza las, nie wahałyśmy się ani chwili. Bo to wszystko wyglądało właśnie tak... :)
Na szczycie wzgórza znajduje się Baszta Giedymina (Gedimino pilies bokštas), pozostałość wzniesionego na początku XV wieku zamku. Obecnie w baszcie mieści się niewielkie muzeum, a na jej szczycie zrobiono taras widokowy. Wstęp na wieżę kosztuje 5 euro i warto zajrzeć do środka, choćby tylko dla widoków ze szczytu.
Dzień zakończyłyśmy na drugim punkcie widokowym - na Górze Trzykrzyskiej (Trijų kryžių kalnas). Pierwsze postawione w tym miejscu krzyże poświęcone były męczennikom - franciszkanom, którzy wedle legendy zginęli na wzgórzu. Obecne, postawione tam w 1989 r., mają upamiętnić ofiary stalinizmu na litewskiej ziemi. Widok ze szczytu jest ładny, jednak daleko mu do tego, który rozciąga się ze wzgórza zamkowego, dlatego jeśli nie macie zbyt wiele czasu, polecam jednak wejście tylko na ten pierwszy szczyt. Ale jeśli tego czasu macie jednak trochę więcej... Wilno ma naprawdę fajne punkty widokowe :)

Ten projekt Klubu Polki na Obczyźnie natychmiast wpadł mi w oko, datę też wybrałam nieprzypadkowo. W końcu czy mógłby być jakikolwiek lepszy dzień w roku na opisanie pięciu najważniejszych dla mnie miejsc niż moje własne urodziny? ;) Przygotowując ten wpis, od razu wiedziałam, że nie będę pisać o Lublinie. Nie dlatego, broń Boże, że nie jest to dla mnie ważne miejsce... Wręcz przeciwnie, jest ono tak oczywiste i tyle razy się już tu przewijało, aż trochę nie widzę sensu powtarzania w kółko tego samego. Tak samo jest ze Sztokholmem. Dlatego też zapraszam pod zakładki Lublin i Sztokholm, jeśli ciekawi Was moje podejście do tych miast, a ja dziś zabiorę Was do pięciu innych miejsc, które mają dla mnie wyjątkowe znaczenie :). Kolejność alfabetyczna.

Może trochę zaskakująco na początek, ale faktycznie - portugalska stolica to jedno z pierwszych miast, które przychodzą mi do głowy, gdy myślę o miastach, które coś dla mnie znaczą. Choć tak naprawdę to nie tylko kwestia miasta, a bardziej całego kraju. Portugalia to był mój pierwszy kompletnie samodzielny wyjazd za granicę. Może nic wielkiego, zwłaszcza, jeśli wziąć pod uwagę, że chwilę wcześniej wróciłam z Erasmusa, czyli - jakby nie patrzeć - pół roku i tak już mieszkałam poza Polską. Jednak na Erasmusie człowiek właściwie nigdy nie jest sam, jeśli tylko trochę otworzy się na ludzi... a ja z tym raczej nigdy nie miałam problemów ;). 

Wyjazd do Portugalii to miały być najpierw odwiedziny u przyjaciela w Bradze, zahaczenie o Porto i Guimarães, a potem miałam już sama wyruszyć do Lizbony. Wciąż byłam na etapie panicznego strachu przed lataniem, a Wizzair i Ryanair nie latały jeszcze do Portugalii bezpośrednio z Polski i musiałam na własną rękę organizować przesiadki. Z najgorszymi scenariuszami w głowie i niemal z pustym portfelem. Do dziś, jak o tym pomyślę, to nie wiem, jak wyrobiłam wtedy finansowo. 10-dniowy wypad, Mediolan (bo tam była przesiadka), Braga, Porto, Guimarães, Lizbona... wszystko łącznie z biletami i noclegami zamknęło się w okolicy 1000 zł. I nawet nieszczególnie oszczędzałam ;).

O ile podczas pierwszych etapów podróży miałam towarzystwo, to Lizbona zmusiła mnie do przekroczenia swoich barier. Pierwszy samotny nocleg z CouchSurfingu, pierwsze miasto zwiedzane na własną rękę bez towarzystwa ani znajomości języka, pierwszy raz doczepianie się do obcych turystów na trasie, bo w grupie raźniej... Było to tak kompletnie inne, ale zarazem wciągające. Móc w końcu wejść do tych muzeów, które mnie interesują, bez namawiania towarzystwa. Błąkać się bez celu po wszystkich uliczkach, zatrzymując się przy każdym sklepiku z pocztówkami. Kupić butelkę Porto na wieczór po wariacko niskich cenach i oglądać Matrixa z gospodarzem z CS. Dziś już raczej nie pisałabym się na coś takiego - tzn. wciąż lubię zwiedzać sama, ale zrobiłam się chyba zbyt wygodna na CouchSurfing... Ale fakt, że po Lizbonie pozbyłam się wszelkich oporów - wyjazd samej, spanie u miejscowych, itp.? Nie ma problemu! ;)

Nie ma co ukrywać - gdybym nie wyjechała do Malmö już ponad 6 lat temu, dziś nie mieszkałabym w Sztokholmie. I o ile w szwedzkiej stolicy przechodziłam już chyba przez wszystkie możliwe wahania nastrojów (od jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, że udało mi się tu mieszkać i pracować, aż po emigracja do Szwecji to najgorsza decyzja mojego życia), to Malmö kojarzy mi się jako taki okres beztroskiego szczęścia. Właściwie żadnych obowiązków, bo studia w Szwecji - w porównaniu z tymi w Polsce - to były właściwie wakacje. Za to mnóstwo wolnego czasu, mnóstwo wspaniałych ludzi, no i ta erasmusowa swoboda ;). 

To w Malmö zakochałam się w szwedzkich krajobrazach i tutejszej prostocie życia. To z Malmö zaczęłam krótsze i dłuższe wypady za miasto i zwiedzanie na własną rękę, nawet przy braku funduszy. W Malmö poznałam kilka wspaniałych osób, z którymi kontakt mam do dziś. Dzięki tym erasmusowym znajomościom pojechałam w miejsca, do których pewnie sama nigdy bym nie trafiła. A jeszcze wciąż sporo przede mną, bo już na styczeń planuję kolejną dużą wyprawę i znów, w odwiedziny do koleżanki poznanej w Malmö :). I choć nie wszystko zawsze było idealnie, o czym zresztą pisałam kiedyś w ramach Alfabetu emigracji we wpisie M jak Malmö, to to trzecie co do wielkości szwedzkie miasto i poznani tam ludzie zawrócili mi w głowie na tyle, że do tej Szwecji wróciłam i mieszkam w niej już łącznie prawie 3 lata. Jak ten czas leci ;).

Gdy patrzę w twe oczy zmęczone jak moje, to kocham to miasto zmęczone jak ja - śpiewał Muniek i chyba te słowa najlepiej oddają to, co czuję do Warszawy. Kocham to miasto całym sercem, choć - zwłaszcza odkąd emigrowałam - kojarzy mi się ono z chronicznym przemęczeniem. Nigdy nie przyjeżdżam do Warszawy odpocząć, przyjeżdżam tam zawsze z kalendarzem wypełnionym po brzegi. A do tego dochodzą loty Wizzairem o masakrycznie wczesnych porach, powiązane z pobudką w okolicach 4 rano... a potem przecież zawsze są bardzo intensywne dni. Spotkania, zakupy, ba, często nawet zwiedzanie! Mieszkałam w stolicy 6 lat, a wciąż mam wrażenie, że jej nie znam, że tyle jest do odkrycia... a także, że tyle się w niej zmieniło przez te 2 lata, odkąd się wyprowadziłam. Warszawa to cudownie żywe miasto, co doceniam jeszcze bardziej, mieszkając w - jakby nie patrzeć - dość nudnym i aż za spokojnym Sztokholmie. Uwielbiam to, że niezależnie od pory roku czy dnia, zawsze tu coś się dzieje, zawsze jest pełno ludzi. Za każdym razem, gdy przyjeżdżam, słyszę o nowo otwartych lokalach i tylko żałuję, że wpadam na tak krótko, by zajrzeć do nich wszystkich. Ciągle są muzea, które czekają na moją wizytę (wciąż nie byłam w Centrum Kopernika!), tyle nowych miejsc, których jeszcze nie znam... A zarazem tyle starych, za którymi tęsknię i chciałabym wrócić. 

W Warszawie studiowałam i pracowałam, poznałam naprawdę wspaniałych ludzi... Ot, przeżyłam tam ten wariacki okres, co wielu szumnie nazywa najlepszymi latami życia. Były one świetne, ale że dopiero co stuknęło mi 27 lat, to w zupełności nie zgadzam się na uznanie, że najlepsze lata już są za mną - ja się chyba aż za bardzo nastawiam na to, że jeszcze przecież tyyyyle dobrego mnie czeka ;). Ale fakt, że w Warszawie żyłam takim życiem, jakiego raczej w Sztokholmie sobie nie wyobrażam. Został mi do tego miasta przeogromny sentyment i zawsze z przyjemnością będę przyjeżdżać tak często jak to tylko możliwe. Po pierwsze, ze względu na ludzi. A po drugie, bo Warszawa jest moim zdaniem przepiękna i cholernie niedoceniana, bo wszyscy patrzą chyba przez pryzmat szarości Dworca Centralnego i Pałacu Kultury... A stolica to coś zdecydowanie więcej niż to szare centrum i jeśli mi nie wierzycie, zapraszam do moich warszawskich wpisów ;)

Mało które miejsce potrafiło mnie oczarować dogłębnie, ale w Wiedniu zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Byłam tam dwa razy i zdecydowanie chcę wrócić... na dłużej. Najchętniej w ogóle zamieszkać. W wolnych chwilach (czyli bardzo rzadko ;) ) przeglądam oferty pracy, póki co bezskutecznie aplikuję, ale coraz mocniej i mocniej mi to marzenie w głowie kiełkuje. Nie wiem, czy to moje miejsce na Ziemi, ale wychodzę z założenia, że dopóki nie spróbuję, to nigdy się nie dowiem. A spróbować w końcu muszę ;).

W Wiedniu urzekło mnie dosłownie wszystko. Cudowny klimat miasta pełnego życia i ciekawych wydarzeń. Masa zabytków, historii wyłaniającej się zza węgła niemal każdego budynku. Jedzenie i pyszne piwa. Wszechobecny język niemiecki (mówcie, co chcecie, dla mnie to najpiękniejszy język na świecie) z przecudownym wiedeńskim akcentem - nic to, że niewiele z niego rozumiem. Ogrody przy pałacu Schönbrunn i katedra św. Stefana. Widok na miasto nocą z koła w Prater. Rozbrajające pocztówki z kangurem i informacją No kangaroos in Austria. Nawet ta niezrozumiała dla mnie zupełnie sztuka współczesna jak pozłacane, zgniłe skórki po bananach w Belwederze. Wiedeń mnie zafascynował jak żadne inne miejsce w Europie.

Zdaję sobie sprawę, że w Wiedniu byłam jako turystka i mój punkt widzenia może znacząco odbiegać od tego, jak miasto oceniają jego mieszkańcy. Mimo to, żadne inne miasto nie potrafiło mnie dotąd tak zachwycić jak Wiedeń. I po prostu czuję, że jeśli nie będzie mi dane pomieszkać tam trochę (i albo się w nim zakochać do końca albo kompletnie zmienić zdanie), to będę chyba ciągle czuła jakiś niedosyt ;)

Zdarzyło Wam się tak kiedyś, że polubiliście jakieś miasto jeszcze zanim je odwiedziliście? Bo ja tak miałam z Wrocławiem ;). Nie pamiętam, kiedy dokładnie, ale jakoś tak w liceum wymyśliłam sobie studia we Wrocławiu. Coś tam poczytałam i obejrzałam w internetach i stwierdziłam, że w sumie to mi pasuje. Im bliżej matury, tym bardziej nakręcałam się na ten pomysł. Moje pierwsze spotkanie z tym miastem to było złożenie papierów na Uniwersytet Wrocławski. Drugie - zabranie tych papierów, bo wiadomo - kobieta zmienną jest i wymyśliłam sobie Warszawę. Ale ten Wrocław wciąż za mną chodził. Myślałam nawet o przeniesieniu się tam na magisterkę, ale Erasmus w Malmö i jego następstwa nieco pokrzyżowały te plany i w efekcie skończyłam studia w stolicy, myśląc nawet od czasu do czasu o przeprowadzce do Szwecji.

Choć sama w końcu we Wrocławiu nie wylądowałam, to mam tam jednak trochę bliskich mi osób, więc nie narzekam. Sama świadomość, że mogę tam wpaść, kiedy zechcę, wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Zresztą już za niecałe dwa miesiące znów pospaceruję sobie po wrocławskim rynku, porozglądam się za krasnalami, może w końcu zajrzę do Afrykarium, słyszałam też, że Hydropolis jest całkiem ciekawe... Wrocław ma niesamowity urok, a do tego jest świetną bazą wypadową, zarówno do Czech, jak i Niemiec. Podoba mi się też to, że zazwyczaj jest tam cieplej niż w reszcie kraju, a ja ostatnimi czasy naprawdę lubię, gdy jest ciepło. No i fontanna na Pergoli - nie wiem, czemu, ale wprost uwielbiam fontanny ;). Wrocław jest moim zdecydowanym numerem jeden, jeśli chodzi o miasta w Polsce... i gdyby miało się tak kiedyś złożyć (w końcu nigdy nic nie wiadomo), że jednak przyszłoby mi wrócić do Polski, to zdecydowanie celowałabym we Wrocław :).

Ciekawe, jak taka lista wyglądałaby za 5-10 lat? ;)

Na blogu już kilkakrotnie pisałam o różnych punktach widokowych w Sztokholmie. Zdecydowanie najpopularniejsze są te darmowe - urokliwa uliczka Monteliusvägen oraz nieczynna już winda Katarinahissen, na którą wciąż jednak można wejść po schodach. Jeśli chodzi o płatne atrakcje w tym stylu, miałam już okazję wjechać na Globen (nie polecam) i wejść na wieżę ratuszową (polecam). Nic więc dziwnego, że raczej nie odczuwałam potrzeby zdobywania szczytu kolejnego punktu widokowego ;). Ale czego to się nie robi dla towarzystwa... ;)

Wieża telewizyjna Kaknäs (Kaknästornet) to również jeden z najpopularniejszych punktów widokowych w stolicy Szwecji. Znajduje się ona na Östermalmie, a najłatwiej tam dotrzeć autobusem linii 69. Wieża liczy sobie 155 metrów (albo 170, jeśli liczyć też antenę ;) ) i przez kilka pierwszych lat po jej wybudowaniu była najwyższym budynkiem w tej części Europy. Została niestety zdeklasowana przez wieżę obserwacyjną w Tampere w Finlandii ;). Na chwilę obecną Kaknästornet to trzeci najwyższy budynek w Szwecji - po Turning Torso w Malmö oraz sztokholmskim Kista Science Tower.

Po wejściu do wieży możemy zapoznać się z różnymi tablicami informacyjnymi na jej temat. Moje zboczenie zawodowe daje się we znaki, więc naturalnie skupiłam się na tej z liczbami ;). Zatem:

- wieżę wybudowano w 1967 r.,

- sama budowa zajęła 4 lata,

- przy ładnej pogodzie widoczność z wieży sięga 6 mil, 

- ma 155 metrów wysokości, co czyni Kaknästornet jedną z najwyższych budowli w krajach nordyckich,

- do budowy użyto 3500 m3 betonu,

- wieża waży aż 10600 ton.

Nie wiem, jak Wy, ale ja lubię takie ciekawostki ;)

Ja, niestety, widoczności na 6 mil nie miałam. Dzień był wprawdzie słoneczny, ale nad Sztokholmem unosiła się lekka mgiełka i zdjęcia nie wyszły takie jak chciałam. Z wieży Kaknäs najlepszy widok rozciąga się na najbliższą okolicę - zobaczymy stąd zatem Östermalm, całą okolicę Museiparken, okoliczne wyspy, czyli Djurgården czy Fjäderholmen... Nieco gorzej, jeśli chcielibyśmy przyjrzeć się z góry centrum miasta. Nie to, oczywiście, że się nie da, bo w oddali widzimy i Gamla Stan, i ratusz na Kungsholmen... Jednak ja osobiście wolę punkty widokowe bliżej centrum :)

Mimo mgiełki na horyzoncie i tak musiałam się pobawić ze zmianą obiektywów i próbować robić zdjęcia z nieco większym zoomem. Wbrew pozorom nie było to takie łatwe, bo na górze strasznie wiało. więc przymierzanie się do zdjęć było ostatnim, na co miałam ochotę. Zwłaszcza z celowaniem obiektywem pomiędzy kratami - chyba wszystkie takie punkty są mocno okratowane... O ile samą ideę oczywiście rozumiem, to jednak mogliby te oczka w kratach zrobić nieco większe, by móc choć spokojnie robić zdjęcia ;).

Wjazd na szczyt wieży kosztuje 60 koron (26,70 zł), a dla dzieci do 15 roku życia - 25 koron (11,10 zł). Na górze, poza punktem widokowym, znajduje się też restauracja - ceny odpowiednie do lokalizacji, oczywiście ;). 

Czy warto? Jeśli ktoś lubi, to czemu nie. 60 koron jak na Sztokholm to całkiem tani bilet ;). Ja osobiście jednak polecam bardziej punkty widokowe na Södermalmie czy wieżę ratuszową :).