Kiedy w styczniu przyjechał do mnie znajomy, wybraliśmy się na spacer po Wiedniu. Jednak temperatury szybko sprawiły, że zaczęliśmy myśleć o schowaniu się gdzieś w cieple. Zapytałam go, czy jest jakieś miejsce w austriackiej stolicy, które chciałby odwiedzić. Było - Muzeum Historii Naturalnej, pod warunkiem, że sama w nim jeszcze nie byłam. No i tak się złożyło, że owszem, nie byłam, choć teraz już wiem, iż nawet poprzednia wizyta nie zniechęciłaby mnie do kolejnej. Bo muzeum jest na tyle duże, że nie da się go porządnie zwiedzić za jednym podejściem, a do tego na tyle ciekawe, że z chęcią bym tam wróciła. Zatem dość spontanicznie pojechaliśmy odkrywać historię naturalną - spontaniczna decyzja miała też to do siebie, że niestety nie miałam ze sobą aparatu i zdjęcia na bloga były robione telefonem... Na szczęście we współczesnych telefonach nie jest znowu tak źle z aparatami ;).

Kiedy tylko zaczęłam czytać co nieco o Majorce, niemal od razu postanowiłam, że na mojej liście do zobaczenia na wyspie musi znaleźć się Soller. Artykuły w internecie pełne były zachwytów na temat pięknego położenia miejscowości, zabytkowego pociągu, który łączy Soller i Palmę, no i wszechobecnych drzew pomarańczowych... Nie powiem, kusiło. I to na tyle, że gdy się okazało, że poza sezonem zabytkowy pociąg nie kursuje, to i tak postanowiłam dotrzeć na miejsce - autobusem. Może podróż sama w sobie była przez to mniej atrakcyjna, ale na pewno tańsza i szybsza. Dzięki tej przymusowej oszczędności czasu, mogłam lepiej rozplanować dzień i poza samym Soller zwiedzić też trochę okolicy. 

Rzadko kupuję turystyczne karty miejskie dające darmowy wstęp do wielu atrakcji turystycznych, a często też darmową komunikację miejską. Lubię sobie pospacerować po zwiedzanych miastach, pobłądzić po wąskich uliczkach na starym mieście, wchodząc do środka tylko do tych miejsc, które faktycznie mnie interesują. Kupno City Card wymusza zaś intensywne tempo zwiedzania wnętrz, bo przecież taka karta swoje kosztuje i trzeba zwiedzić jak najwięcej, żeby to się w ogóle opłaciło. Dlatego zazwyczaj decyduję się jednak na zakup pojedynczych biletów wstępu do 2-3 wybranych atrakcji, a zamiast transportu publicznego - mam własne nogi ;). W Salzburgu jednak było inaczej. Niemały wpływ na to miała pogoda - zimny, deszczowy styczeń, który właściwie wymuszał na mnie przebywanie w zamkniętych pomieszczeniach przez większość czasu. Przejrzałam więc ofertę Salzburg City Card i byłam w niezłym szoku. To się opłaca nawet bez intensywnego zwiedzania!

Zwiedzić stolicę Balearów i największe miasto na Majorce w jeden dzień? Da się, choć na pewno pozostanie jakiś niedosyt... Szczególnie, jeśli jest to dzień styczniowy, który nawet tutaj kończy się dość wcześnie. Mimo wszystko, udało mi się zobaczyć w Palmie to, co sobie zawczasu zaplanowałam. Wymagało to dość wczesnej pobudki i przespacerowania prawie 25 kilometrów, ale hej! Czego się nie zrobi, żeby zobaczyć co nieco w pięknym, hiszpańskim mieście, prawda? ;) Zwłaszcza, gdy to miasto wita mnie pogodą, do jakiej zdecydowanie nie jestem przyzwyczajona w styczniu.

Jeszcze ubiegłej zimy, chcąc utonąć w zaspach po kolana, mogłam wybrać się do pobliskiego Semmeringu i cieszyć oczy pogrążonym w bieli krajobrazem. W tym roku jednak zima omija okolice Wiednia szerokim łukiem. Przełom stycznia i lutego to temperatury przekraczające 15 stopni na plusie… Zdecydowanie coś jest nie tak. Dlatego nie zdziwiło mnie nawet, gdy podczas mojego styczniowego wypadu do Salzburga jedyne, co padało z nieba, to deszcz. Na białą zimę nie liczyłam - przynajmniej nie w mieście. Jednak kiedy ostatniego dnia na błękitnym niebie pojawiło się słońce, stwierdziłam, że mogę poszukać śniegu nieco wyżej. Tak na przykład na wysokości 1972 m n.p.m., bo tyle właśnie sobie liczy szczyt Untersberg.