Stephansdom, czyli Katedra św. Szczepana, to jeden z głównych zabytków Wiednia i jego najważniejsza świątynia. Zbudowana w drugiej połowie XIII wieku została poważnie zniszczona podczas bombardowań II wojny światowej - to, co widzimy dzisiaj, jest efektem ogromnych wysiłków renowacyjnych, które podjęto w okresie powojennym. Wciąż nie wszystko wróciło do poprzedniego stanu i pewnie nigdy nie wróci. Mimo to katedra jest już od lat udostępniana zarówno wiernym, jak i zwiedzającym, a wizyta w niej stanowi punkt obowiązkowy podczas zwiedzania Wiednia.

W Wiedniu czasem poprószyło, ale śnieg się raczej długo nie utrzymywał. A ja już miałam potrzebę prawdziwej zimy, takiej z zaspami do kolan i gałęziami drzew uginającymi się od białego puchu. Skoro w austriackiej stolicy szanse na to były niewielkie, wiedziałam, że muszę wyskoczyć nieco dalej. Na szczęście ok. sto kilometrów od Wiednia rozpoczynają się już pierwsze, niższe łańcuchy alpejskie. Nie są to szczyty na miarę tych w okolicy Salzburga chociażby, jednak góry to góry, a w górach zimą jest śnieg - niczego więcej nie chciałam ;). Najbliżej Wiednia położony jest Semmering, w którym byłam już wczesną jesienią. Skoro prognozy pogody zapowiadały nieprzerwanie padający śnieg na cały ten tydzień, bez większego namysłu kupiłam bilety na pociąg.

Lubię muzea historyczne. Interesują mnie wszelakie ruiny, dawne wojny, zbroje i miecze. Zdecydowanie bardziej wolę oglądać szable i rapiery niż dawne suknie, ale to przecież normalne, prawda? ;) Pod tym względem w Wiedniu numerem jeden jest Muzeum Historii Wojskowości, jednak to nie jedyne miejsce w austriackiej stolicy, gdzie można się czegoś dowiedzieć o przeszłości - nie zawsze przecież pokojowej - Wiednia. Wien Museum (Muzeum wiedeńskie) znajduje się na Karlsplatz i przez większą część swojej historii znane było jako Muzeum Historyczne Miasta Wiednia. Sama instytucja działa w mieście od końca XIX wieku, choć obecny budynek jest siedzibą muzeum dopiero od 1959 roku. Zawitałam do środka na początku listopada, korzystając z faktu, że w pierwszą niedzielę miesiąca wstęp był darmowy. Odwiedzających było sporo, ale na szczęście interesowali się innymi wystawami niż ja... ;)

I kolejny rok dobiega końca. Rok pełen mieszanych emocji, bo działo się i dużo dobrego, ale było też i trochę przepłakanych dni... W końcu jestem tam, gdzie chciałam być od lat. Zamieniłam Sztokholm na Wiedeń i chyba dopiero po paru miesiącach zaczęło to do mnie docierać :). Za Szwecją tęsknię bardziej, niż się tego spodziewałam, biorąc pod uwagę, że ostatnie sztokholmskie miesiące nie należały do najlepszych. Ale chyba człowiek tak po prostu ma, że po jakimś czasie pamięta tylko o tym, co dobre, zapominając złe momenty. Mimo wszystko przeprowadzki nie żałuję - uwielbiam Wiedeń, bo to piękne miasto do zwiedzania, dobre miejsce do życia i świetna baza wypadowa do podróżowania. Ponadto, ze względu na bliskość do Polski i niższe ceny od tych skandynawskich, mogę się tu spodziewać znacznie większej ilości wizyt - szczególnie odkąd Wizzair otwiera tanie połączenia z Warszawą i Sztokholmem. Zatem jest dobrze, a zapowiada się, że będzie jeszcze lepiej :).

Kolejne święta, kolejne dekoracje bożonarodzeniowe w moim Lublinie... :) Choć część pozostała niezmieniona od ubiegłego roku, to jednak Krakowskie Przedmieście wygląda teraz znacznie lepiej i jaśniej. Do tego w tym roku święta były... może nie białe, ale na pewno bielsze od zeszłorocznych. Ledwo wyszliśmy na dwór po obiedzie bożonarodzeniowym, zobaczyliśmy gęste, białe płatki spadające z nieba. Atmosfera była niesamowita - niestety, zanim dotarliśmy do centrum miasta, śnieg przestał padać... Temperatura nieco na plusie sprawiła też, że do rana z białego puchu zupełnie nic nie zostało. Aaaale... komuś udało się nawet ulepić bałwana ;).