- Więc jakie plany na jutro?
- Myślałam może o Centrum Kopernika? Jeszcze tam mnie nie było.
- To całkiem ciekawe, o ile się przygotujesz na to, że to dla dzieci.
- I dokładnie tego oczekuję. Ogólnie to chcę na spokojnie połazić, kiedy wszyscy siedzą w pracy. W końcu i tak już znam to miasto.
- No tak, starówki czy kolumny Zygmunta nie musisz oglądać, nie?

Oczywiście, że muszę! Wiem, że warszawskie dekoracje bożonarodzeniowe niezbyt się zmieniają z roku na rok, ale i tak je uwielbiam ;).

W ubiegłym roku pisałam tutaj o kolumbijskich świętach. Choć spędzanie tego czasu w Kolumbii było zdecydowanie ciekawym doświadczeniem, po tym wszystkim czułam tylko, że czegoś mi brakowało. I nie mam tu na myśli zimy i śniegu, bo wygląda na to, że i w Europie mamy z tym problem ;). Myślę raczej o tej świątecznej atmosferze, tej prostej radości odnajdywanej w każdym najmniejszym szczególe. W ubiegłym roku czułam się tak smutno i samotnie, a moje zapuchnięte oczy tłumaczyłam przed ludźmi nadwrażliwością na ostre przyprawy, bo przecież prawda nie brzmiałaby za dobrze. Ale po tym wszystkim, a do tego po 1,5 roku w Szwecji, po prostu nie mogłam się doczekać świąt w domu i myślałam o nich ciągle... tak jakoś od sierpnia nawet :).

Chociaż uwielbiam historię, nigdy nie wiedziałam jakoś zbyt dużo o szwedzkiej przeszłości. Czytałam dziesiątki książek o intrygach i romansach na dworach królewskich w Polsce, Anglii, Francji... ale Szwecja? Niby dowiadywałam się coraz więcej, odkąd przeprowadziłam się do Sztokholmu, gdyż każda wizyta w jakimkolwiek muzeum czy pałacu była zawsze związana z lekcją historii. Teraz, w końcu mając trochę więcej wolnego czasu, zdecydowałam się sięgnąć po książkę, która leżała u mnie na półce od ostatniego lata, podarowana jeszcze przez kolegów z poprzedniej pracy - "Karin, córka Monsa" napisana przez fińskiego autora Mikę Waltariego (znanego głównie dzięki powieści "Egipcjanin Sinuhe", która przed laty bardzo mi się spodobała).

Samolot ląduje a ja coraz bardziej się zastanawiam, co ja tu właściwie robię. Zaczęłam się nad tym zastanawiać zaraz po tym, jak obudziłam się rano i zobaczyłam godzinę 4:30 na zegarku. Choć alarm był nastawiony na 5 rano, nie mogłam już zasnąć. To zdecydowanie nie jest najlepsza pora na wstawanie w niedzielę. Kontynuowałam moje wewnętrzne i bezgłośne narzekania, czekając na autokar lotniskowy o 5:30, a także kiedy po 6 rano dotarłam na Arlandę. Cóż za piękny niedzielny poranek!

Według szwedzkich statystyk, siedmiu na dziesięciu Szwedów wysyła świąteczne życzenia tradycyjną pocztą. Zaowocowało to wysłaniem ok. 27 milionów kartek bożonarodzeniowych w 2013 roku oraz ok. 24 milionów w roku 2014. A ponieważ ja wręcz uwielbiam wysyłać pocztówki, zdecydowałam się nieco zgłębić ten temat - jak wygląda poczta świąteczna w Szwecji... :)

Po raz pierwszy usłyszałam o obchodach dnia św. Łucji w Malmö, 5 lat temu. Ale wydarzenie zorganizowane przez uniwersytet było bardzo słabe i nikt z nas naprawdę nie wiedział, o co w tym wszystkim chodzi, więc szybko się stamtąd zmyliśmy. Kiedy się przeniosłam do Sztokholmu, również niezbyt mnie interesował ten dzień, zwłaszcza, że w ubiegłym roku urlop świąteczny zaczęłam dokładnie 13 grudnia. Kiedy Sztokholm świętował Sankta Lucia, mój samolot właśnie lądował na lotnisku w Modlinie. Ale biorąc pod uwagę, że nie wiadomo, czy jeszcze kiedyś w przyszłości będę miała taką możliwość... podjęłam decyzję, że w tym roku muszę zobaczyć ten koncert :).

Jako że Sztokholm został świątecznie ozdobiony już kilka tygodni temu, razem z koleżanką szukałyśmy w internecie, gdzie by tu pójść i co zobaczyć. Na szczęście rzuciła jej się gdzieś w oczy informacja o świątecznym zwiedzaniu zorganizowanym na Gamla Stan. Godzinny spacer po centrum Sztokholmu z anglojęzycznym przewodnikiem i słuchanie o szwedzkich tradycjach bożonarodzeniowych. Nie musiałam wiedzieć nic więcej, pomysł już mi się spodobał!

Pamiętam samą siebie sprzed kilku lat, jeszcze przed Malmö. Cóż, pamiętam nawet początki mojego Erasmusa, kiedy mówiono mi, że jestem zimna jak Szwedzi, choć tak naprawdę nikt z nas jeszcze żadnego Szweda nie poznał. Kiedy ktoś podchodził, by mnie przytulić na powitanie, robiłam krok w tył z miną "dlaczego mnie dotykasz?". Próbowałam się odnaleźć w tym międzynarodowym środowisku i zdecydowanie nie przyszło mi to łatwo. Na szczęście spędzałam większość czasu z bardzo towarzyskimi ludźmi, którzy mieli na mnie ogromny wpływ - po tym zwykłam mówić, że wróciłam z Malmö kompletnie odmieniona i dużo bardziej otwarta. No ale potem się przeniosłam do Sztokholmu...

Chciałam zobaczyć ten jarmark bożonarodzeniowy już ubiegłej zimy, ale pogoda skutecznie mnie zniechęciła. Cóż, mówiąc prosto: w Sztokholmie nie było zimy ubiegłego grudnia ;). Jako że dla mnie prawdziwy jarmark świąteczny wymaga całej tej atmosfery, którą ciężko uzyskać bez śniegu, a do tego Drottningholm był dość daleko od mojego miejsca zamieszkania, odłożyłam ten wypad na przyszły rok. Ale ten "przyszły rok" już nadszedł... a zima, znowu, jeszcze się nie pojawiła...

Zima już tu niby dotarła i chociaż wciąż jest całkiem ciepło, a o śniegu mogę tylko pomarzyć, to szare i często deszczowe dni niezbyt zachęcają mnie do spacerów po Sztokholmie. W ubiegłym roku podczas takich dni wracałam wspomnieniami do wakacyjnych wyjazdów, a po kolumbijskich świętach można tu było znaleźć całkiem sporo postów z Kolumbii i Ekwadoru... Teraz skupiłam się nieco bardziej na projekcie Alfabet Emigracji, jakkolwiek odrobina urozmaicenia nikomu nie zaszkodzi, prawda? ;) A dzięki pewnej wczorajszej rozmowie, zdecydowałam się zajrzeć ponownie do starych słowackich zdjęć... :)

Słyszałam kiedyś, że emigracja uczy ludzi asertywności. Spotkałam też tutaj osoby, który były najlepszym dowodem na to, że nie jest do prawda. Oczywiście, emigracja może nauczyć nas walki o swoje i o to, na czym nam naprawdę zależy, ale osobiście uważam, że jeśli w swoim własnym kraju ktoś nie umiał być asertywny, to nie stanie się nagle taki, gdy tylko wyjedzie za granicę. A jak to wygląda w moim przypadku?

Nie lubię listopada. Nie lubię tych szarych dni i nieprzewidywalnej pogody. Już nie złota jesień, jeszcze nie biała zima. Tylko dni, które wolałoby się spędzić pod dziesiątkami koców, udając ludzkie burrito, w otoczeniu wszechobecnych świeczek, z kieliszkiem wina i dobrą książką w dłoniach. Ponieważ pogoda na zewnątrz zdecydowanie nie zachęca do spacerów, zaczęłam przeglądać moje sztokholmskie zdjęcia. I zdałam sobie sprawę, że jest jeszcze kilka całkiem fajnych miejsc, których wam tu jeszcze nie pokazałam! :) Więc zamiast narzekać na szary listopad, pozwolę sobie zabrać was na wyspę Djurgården przy pomocy letnich i jesiennych zdjęć :).

Malmö... Malmö to było wyjątkowe miejsce. Pół roku wymiany studenckiej, które kompletnie zmieniło całe moje późniejsze życie. Bez tej wymiany, nie mieszkałabym i nie pracowała teraz w Sztokholmie. Cóż, wciąż się codziennie zastanawiam, czy to wyszło mi na dobre czy nie. Nawet jeśli nie lubię myślenia w stylu "co by było gdyby...", bo przeszłości się nie zmieni i tak, w tej kwestii jednak myśli "co by było gdyby" pojawiają się w mojej głowie cały czas. Co by było, gdybym zamiast Malmö wybrała Lublanę (która była moim drugim wyborem w formularzu Erasmusa)? Co by było, gdybym się zdecydowała na cieplejszą Słowenię zamiast zimnej Szwecji? Co by było gdyby...?

Lubię T.Love, chociaż nigdy nie miałam możliwości naprawdę uczestniczyć w żadnym ich koncercie. Mówię "naprawdę", bo owszem, byłam na kilku ich juwenaliowych koncertach, ale kto pamięta cokolwiek z Juwenaliów... ;P Więc tym razem nawet cena 350 SEK (160 zł) nie wpłynęła na moją decyzję wybrania się na koncert 15 listopada. Bilety były dostępne w polskich sklepach, więc po prostu wybrałam się do tego najbliższego... i wyszłam stamtąd bez biletu, bo można było płacić tylko gotówką, a kto dziś nosi przy sobie gotówkę w Szwecji? :P Ale następnym razem byłam już przygotowana i już w połowie października miałam w szufladzie bilet na sztokholmski koncert T.Love :).

Lubię patrzeć na kraj, w którym mieszkam, okiem turystki. Odkrywać nowe miasta, do których można pojechać, muzea warte odwiedzenia, atrakcje do zobaczenia i restauracje, w których można odpocząć i coś przekąsić. Jeśli chodzi o Szwecję, jest to dla mnie kraj bardzo ciekawy z dwóch perspektyw. Po pierwsze, natura - jeziora, lasy, wszystkie te piękne krajobrazy. Po drugie, historia - zwłaszcza wszystko związane z Wikingami :). Jest wiele miejsc, które chciałam odwiedzić w Szwecji i główną przeszkodą były zawsze pieniądze... podróżowanie po Skandynawii jest niestety bardzo drogie. Ale mimo to, przygotowałam swoją Bucket List - miejsca, które kiedyś muszę zobaczyć w Szwecji!

Czy w Sztokholmie jest bezpiecznie? - zapytała mnie kilka tygodni temu koleżanka, planująca mnie tu odwiedzić. Pamiętam, że roześmiałam się, czytając jej pytanie. Hej, to w końcu europejska stolica, nieprawdaż? Oczywiście, są tu mniej lub bardziej niebezpieczne dzielnice, jak w każdym większym mieście, ale czy naprawdę trzeba zadawać takie pytania przed wyjazdem? Mieszkam w naprawdę spokojnej okolicy i raczej nie mam oporów przed wracaniem tu samej nocą, ale wciąż... do jakiego stopnia oddaje to sytuację w reszcie miasta lub kraju?

To jeden z tematów, na jaki już od dawna chciałam napisać posta - jak to wygląda tutaj, w Szwecji, jeśli chodzi o tak podstawowe dla kobiet sprawy jak wizyty ginekologiczne. Dziś zacznę od dwóch rzeczy, które są tu zorganizowane nieco inaczej niż to znam z Polski - cytologia i antykoncepcja hormonalna. I szczerze mówiąc, myślę, że w Szwecji jest to zorganizowane lepiej ;).

Wiecie co, przemieszkałam tutaj już przez dwa sezony letnie a nigdy nie widziałam pełnej ceremonii zmiany warty. Przez pełną ceremonię rozumiem paradę konną, która odbywa się w Sztokholmie latem, chociaż - z tego, co słyszałam - nie zawsze jest to takie wielkie wydarzenie. Zwykła zmiana warty jest nieco prostsza i można ją obejrzeć nawet poza sezonem turystycznym. Właściwie tak też na nią natrafiłam, trochę przez przypadek, spacerując po Gamla Stan i zauważając tłumy przed Pałacem Królewskim pewnego październikowego dnia...

Zaczęłam pisać tego bloga na kilka miesięcy przed wyprowadzką za granicę. Najpierw miał być o moich przebojach z szukaniem pracy w Szwecji, potem - już po przeniesieniu się do Sztokholmu - stał się czymś pomiędzy moim małym osobistym przewodnikiem po szwedzkiej stolicy i jej okolicach, a uwagami na temat życia tutaj. Wygląda na to, że z czasem zaczął się też pojawiać w Google i innych wyszukiwarkach, więc od czasu do czasu zapisywałam sobie te słowa-klucze, które wyświetlały mi się w statystykach. Chyba nawet czasem blog ten bywa przydatny dla turystów w Szwecji, chociaż niektóre słowa-klucze sprawiają, że zaczynam się zastanawiać... dlaczego ci ludzie trafili na mój blog?

Jak i w ubiegłym roku, tym razem Globen też zmienił swój wygląd, stając się największą dynią na Halloween. Jak i w ubiegłym roku, tym razem też nie udało mi się tam pojechać, by to zobaczyć. Na szczęście to nie jedyna halloweenowa dekoracja, którą można było zobaczyć w Sztokholmie, więc choć nie udało mi się podskoczyć pod Globen, nie oznacza to jednak, że ominęły mnie inne atrakcje. Oczywiście, niewłaściwe byłoby myślenie, że Szwedzi zastąpili sobie amerykańskim Halloween Dzień Wszystkich Świętych, który tu wypada zawsze w sobotę pomiędzy 31 października a 6 listopada, więc w tym roku tak się złożyło, że data pokryła się z Halloween. Tutaj możecie przeczytać mój post o wizycie na przepięknym Cmentarzu Leśnym w Dzień Wszystkich Świętych, a teraz chciałabym wam pokazać trochę szwedzkiego Halloween :).

Alfabet emigracji staje się coraz trudniejszy i muszę przyznać, że utknęłam na literce J. Dotarłam nawet do takiego momentu, że po prostu przeglądałam jakąś stronę internetową z listą słów zaczynających się na daną literę i nie przychodził mi do głowy żaden sensowny temat. A nie chciałam pisać o czymkolwiek, byleby tylko coś napisać. Myślałam z dobry tydzień czy coś koło tego i nagle przyszedł mi do głowy pewien pomysł - opowiem wam o moich couchsurfingowych doświadczeniach w Szwecji! :)

A więc mamy teraz złotą szwedzką jesień. I choć nocą temperatury już czasem spadają poniżej zera, dni wciąż potrafią być ciepłe i słoneczne. W ubiegły weekend chciałam się trochę nacieszyć tą pogodą i wybrałam się na spacer, by trochę lepiej poznać wyspę, na której przyszło mi mieszkać. Ale że jej parki i ulice znam już całkiem dobrze, chciałam zobaczyć coś z nieco innej perspektywy. Więc opierając się na tym, co mnie interesuje, podjęłam decyzję o zobaczeniu kościołów na Kungsholmen.

Pory roku się zmieniają i czas krótkich wypadów za miasto dobiegł już końca, ustępując miejsca chwilom, gdy zwiedza się już tylko Sztokholm. Ale zanim znowu zaczną się tu pojawiać takie posty, chciałabym wrócić wspomnieniami i zdjęciami do mojej ostatniej letniej wycieczki poza Sztokholm. Byliście kiedyś w Gustavsberg? Nie? Więc teraz ja was tam zabiorę :)

Nie umiałabym sobie wyobrazić emigracji bez internetu. I naprawdę podziwiam osoby, które zdecydowały się na ten krok jeszcze przed erą czatów, mediów społecznościowych czy Skype'a. Bardzo podziwiam. Bo z internetem wszystko jest tak niewyobrażalnie łatwiejsze (zwłaszcza uzależnienie się, ale ciii... :P ). Przez dłuższy czas myślałam nad właściwym słowem zaczynającym się na literkę I, a potem zobaczyłam powyższy obrazek na Facebooku. I szczerze mówiąc, chyba nie ma lepszego podsumowania tego tematu ;).

Naprawdę spodobał mi się park za Pałacem Drottningholm, kiedy miałam okazję odwiedzić go po raz pierwszy w czerwcu. Wiedziałam, że wrócę tam jesienią, kiedy liście drzew zmienią kolor na złoty i czerwony. Więc wybrałam się tam w ubiegły weekend i choć wciąż było jeszcze bardziej zielono niż żółto, nie dało się nie zauważyć, że lato to już dawno mamy za sobą. Cóż, temperatury udowadniają to już od dłuższego czasu, zwłaszcza rano, gdy nieraz jest już poniżej 0... Ale że to niemal grzech, nie wykorzystać ostatnich słonecznych dni w tym roku, to Drottningholm był obowiązkowym punktem do zobaczenia :).

No więc emigrowaliśmy. Możemy lubić te nasze nowe kraje lub też nie, ale niezależnie od tego, jak długo przyszło nam w nich żyć, niektóre różnice będziemy zauważać zawsze. Mieszkam w Szwecji łącznie już ponad 1,5 roku, niektóre rzeczy już dawno zaakceptowałam, ale niektóre są wciąż dla mnie kompletnie obce. Już od dłuższego czasu myślałam o takim poście, więc kiedy nasz Klub Polki na Obczyźnie zasugerował taki projekt, od razu wiedziałam, że muszę się przyłączyć! :) W ramach projektu jesiennego każda z nas pisze o rzeczach, do których jest nam się najtrudniej przyzwyczaić w krajach, w których mieszkamy. Tutaj znajdziecie pełną listę naszych postów, a ja Wam teraz trochę poopowiadam o rzeczach w Szwecji, które potrafią we mnie nieraz wzbudzić niezłą frustrację... ;)

Chyba nieważne w jakim kraju przyszłoby mi mieszkać, bo i tak zawsze starałabym się zwiedzać tak dużo jak to tylko możliwe. Mieszkanie w Szwecji dało mi możliwość nie tylko podróżowania po tym kraju, ale też często wyskakiwania poza jego granice na krótkie wycieczki. W taki sposób zwiedziłam sąsiednie stolice - Kopenhagę, Oslo i Helsinki, choć każda z tych wycieczek zajęła co najmniej pełen dzień. Ale da się przecież zobaczyć też i dwa kraje w jeden dzień i przykładem takiej wycieczki może być nasz wypad do Helsingborga i Helsingøru.

M: Jakieś plany na weekend?

G: Koleżanka wpada z wizytą.

M: Zwiedzanie?

G: Wątpię. Raczej po prostu spędzimy trochę czasu razem.

M: Dobrze. Lubię słyszeć, że ludzie przyjeżdżają, byś była szczęśliwsza.

Cóż, jedna z wielu rzeczy związanych z emigracją. Nie masz swoich ludzi wokół siebie na co dzień, widujesz ich tylko, gdy pojedziesz do domu. Albo gdy oni wpadną z wizytą. Bym była szczęśliwa :).

Ta szwedzka "tradycja", by dedykować specjalne dni różnym słodyczom wydawała mi się zawsze niezwykle zabawna. Na przykład dzisiaj, 4 października, obchodzi się tu Narodowy Dzień Cynamonowych Bułeczek (kanelbullens dag). W sumie całkiem nowe "święto", jako że wymyśliła je w 1999 r. Hembakningsrådet (Rada Wypieków Domowych), chcąca uhonorować swoją 40 rocznicę istnienia wprowadzeniem jakiejś tradycji piekarniczej. A że Szwedzi uwielbiają słodycze, przyjęło się to bardzo szybko.

Nienawidzę wszelkiego rodzaju formalności. To nie tak, że się boję czy coś, ale naprawdę odpycha mnie sama myśl o przechodzeniu przez te wszystkie procedury... zwłaszcza w obcym języku. Chociaż tyle, że Szwecja jest w Unii i nie musiałam się martwić o naprawdę wiele formalności. Na szczęście znalazłam pracę jeszcze przed przyjazdem tutaj, więc o to też martwić się nie musiałam. Ale kiedy już wylądowałam w tej Szwecji...

Planowałam tego posta od mniej więcej miesiąca (bardziej więcej niż mniej) i właściwie już zaczęłam myśleć, że nigdy go tutaj nie dodam. Całe późniejsze zachowanie mojego towarzysza podróży było... było dobrym powodem, by nie chcieć wracać do wspomnień z wycieczki, właściwie do żadnych innych wspomnień też nie. Ale ponieważ pierwszy post z opisem Bukaresztu wydaje się być jednym z najpopularniejszych postów w całej historii tego bloga, myślę, że to nie taki zły pomysł, by wrzucić i drugą część, zanim zapomnę o wszystkich szczegółach. A po opisaniu tego wszystkiego, będę mogła po prostu przerzucić wszystkie zdjęcia na jakiś dysk zewnętrzny i nie wracać do nich co najmniej przez kilka następnych miesięcy, zanim się zupełnie nie uspokoję ;). Więc pozwolę sobie tu zakończyć całą moją rumuńską opowieść.

Jedną z pierwszych rzeczy, na które zwraca się uwagę po przyjeździe do Sztokholmu, to fakt, że jest to zdecydowanie zielone miasto. Pełne większych i mniejszych parków, gdzie można pospacerować, pobiegać, albo po prostu odpocząć na łonie natury, co Szwedzi zdają się bardzo lubić. Spośród wielu innych, nieco bardziej wpadł mi w oko Park Haga (Hagaparken), nie tylko ze względu na dogodne położenie, ale też dzięki wielu miejscom, na które można w nim natrafić.

Jakiś czas temu natrafiłam na artykuł w internecie o bardzo niezachęcającym tytule: "5 depresyjnych skutków ubocznych wyprowadzki za granicę, o których nikt ci nie powie". Więc, oczywiście, musiałam go przeczytać. Jeszcze mniej zachęcający był fakt, że właściwie musiałam się zgodzić ze wszystkimi zamieszczonymi tam punktami, choć mieszkam tu przecież ledwo ponad rok. Ale z tego wszystkiego jedna rzecz utkwiła mi najbardziej w głowie. Emigracja jest samolubną decyzją. Nieważne, jaki byłby główny powód wyjazdu za granicę, zawsze jest to samolubne.

Mam taką tendencję do podejmowania spontanicznych decyzji. Nieprzemyślanych decyzji, jakby co niektórzy powiedzieli. Zwykłam uważać, że im dłużej nad czymś rozmyślasz, tym więcej minusów widzisz, więc nie ma to po prostu sensu. Ale mam też tendencję do zbyt dużego przejmowania się ludźmi. I czasem kończy się to mieszanką wybuchową pt. "co ja do cholery robię ze swoim życiem?". No ale w końcu niewłaściwe decyzje tworzą wspaniałe historie, prawda? ;)

Małe, ale ciekawe - zdecydowanie uważam, że te słowa całkowicie oddają to, jakie jest Muzeum Średniowiecznego Sztokholmu na Helgeandsholmen. Muzeum to, do którego wejście znajduje się zaraz pod mostem Norrbro, zawsze mnie ciągnęło (w końcu uwielbiam historię ;) ), ale nie mam pojęcia, czemu wcześniej do niego nie zawitałam. Na szczęście nigdy nie jest za późno i zdecydowałam się tam wybrać wraz z odwiedzającymi mnie w Sztokholmie przyjaciółkami z Polski :).

Otwieram kolejny raport w Excelu. Kopiuj, wklej dane. Edytuję formuły, zmieniając komórkę po komórce, kiedy na środku ekranu wyskakuje mi okienko chata z imieniem mojego managera na górze.
M: Mogłabyś wpaść i mi pomóc?
G: Jasne, daj mi tylko 5 minut.
M: Mam czekoladę.
G: ... albo już lecę!
Witam w moim świecie ;).

O Ratuszu pisałam już zimą (zobacz post), ale wtedy nie zwiedzałam go w środku. Podczas wizyty moich rodziców tego lata, zdecydowaliśmy się wykorzystać na maksa nasze Karty Sztokholmskie i nie tylko zobaczyć ten budynek w środku, ale także wejść na szczyt wieży. Jako że zwiedzać można tylko z przewodnikiem, musieliśmy trochę poczekać do pełnej godziny, gdy trasa miała się rozpocząć. I mogliśmy w końcu wejść do Ratusza :).

Nie zliczę, ile razy już słyszałam od różnych ludzi wokół mnie, jak to oni mnie nie podziwiają za to, że zdecydowałam się wyjechać za granicę. Że oni to by się nie odważyli. Że jak to możliwe, iż ja się nie bałam. Więc coś Wam powiem. Bałam się. Ciągle się boję. Cholernie się boję. Z tą tylko różnicą, że na mnie to działa motywująco, a nie blokuje.
A tego posta dedykuję koleżance, która - poinformowana o tytule wpisu - powiedziała mi: "Przecież Ty się niczego nie boisz!" ;)

Cóż, właściwie to Niemcy też startują we wrześniu od 1872r., kiedy to ten oryginalny Oktoberfest przeniesiono z samego października na przełom września i października. Szwedzi przenieśli go sobie na jeszcze wcześniejszą datą, więc szwedzki Oktoberfest wystartował 3 września. Odkryłam tę imprezę całkowicie przez przypadek, kiedy jeden ze znajomych na Facebooku wrzucił kilka zdjęć z pierwszego dnia festiwalu. Szybki rzut oka w Google, wysłanie linka o imprezie do koleżanki, po czym zdecydowałyśmy się spędzić sobotnie popołudnie i wieczór w polskim towarzystwie na niemieckim festiwalu w szwedzkiej stolicy. Brzmi całkiem nieźle, prawda? ;)

Zdecydowałam się wziąć udział w pewnym projekcie zatytułowanym "Alfabet emigracji". Nie sądzę, bym pisała tutaj post na każdą literę, ale postaram się uczestniczyć, na ile znajdę czasu. Ogólna idea jest prosta, dwa razy w tygodniu pisać posta w jakiś sposób związanego z tematyką emigracji, zaczynającego się na kolejną literę alfabetu. To nie będą turystyczne posty, jak większość tutaj na blogu. To będą w większości moje przemyślenia i uwagi, ale mam nadzieję, że jakoś to do Was trafi ;). I zdecydowałam się zacząć od AIESECa, bo bez tej organizacji nie mam bladego pojęcia, gdzie bym teraz była.

Już od dłuższego czasu chciałam odwiedzić Dom Motyli (Fjärilshuset) w Sztokholmie, ale jakoś ciągle było mi nie po drodze. Na pewno cena biletu wstępu (145 koron) była jednym z czynników, zwłaszcza, że i tak już widziałam coś podobnego w Wiedniu. Ale jednak lubię motyle i w pewien szary dzień, gdy akurat moi rodzice byli tutaj, wizyta w ciepłym miejscu wyglądała w sumie na całkiem niezły pomysł ;).

Google: "Co robić w Sztokholmie?". Czy to desperacja, jeśli nie ma się kompletnie żadnych planów na weekend? Google wyrzuca mi wyniki nie tylko w samym mieście, ale także poza nim. Przeglądając co niektóre, zwracam uwagę na małe miasteczko zwane Täby, które zdaje się być początkowym punktem trasy dookoła jeziora Vallentuna. Samo miasto Vallentuna już odwiedziłam i wiem, że ta okolica jest pełna kamieni runicznych. Więc wystarczył mi tylko szybki rzut oka na stronę internetową, by wiedzieć, gdzie spędzę niedzielny poranek.

Przeglądając ostatnio stronę internetową The Local, natrafiłam na pewien artykuł, którego tytuł mnie zainteresował. "9 miejsc, gdzie Sztokholm potrzebuje więcej angielskiego". Jako osoba, która stara się złapać trochę szwedzkiego, ale raczej w nim nie mówi, funkcjonuję tutaj w języku angielskim. I tak, da się tu pracować i studiować, nie znając szwedzkiego. Ale jak to wygląda, jeśli chodzi o inne aspekty życia?

Jeśli wierzyć stronie internetowej firmy autobusowej, busy z Sibiu do Cisnădie odjeżdżają co 15-30 minut. Nasz gospodarz temu nie wierzy, więc i my stajemy się nieco sceptyczni i podejmujemy decyzję o stawieniu się na dworcu autobusowym o pełnej godzinie, co wychodzi nam na dobre. Bilet kosztuje 7 lei (6,70 zł), a podróż jest bardzo krótka, trwa może z pół godziny. Ale nawet tak krótki czas może dłużyć się w nieskończoność w busie pozbawionym klimatyzacji przy temperaturach jak na zdjęciu powyżej. Błogosławimy też GPS w telefonie, bo bus zatrzymuje się w różnych miejscach, a przystanków właściwie nie ma, więc trzeba najzwyczajniej w świecie wiedzieć, gdzie chce się wysiąść ;).

Próbując się nacieszyć pięknym letnim weekendem, zdecydowaliśmy się wyskoczyć za miasto. Jako że obydwoje uważamy, iż szwedzka przyroda i krajobrazy są przepiękne, nasz wybór padł na Park Narodowy Tyresta, położony coś około 20 kilometrów od Sztokholmu. I choć widzieliśmy zaledwie małą jego część, myślę, że naprawdę lubię to miejsce :).

Podróż do Sybinu to jakiś koszmar. Nie mogę uwierzyć, że pociąg może jechać tak powoli, że nawet rowerzyści nas wyprzedają. Powolna podróż - poza opóźnieniem, oczywiście - ma jeszcze jedną wadę: kompletny brak ruchu powietrza w pociągu. Dodając do tego brak klimatyzacji, temperatury panujące w Rumunii latem oraz fakt, że nie zaopatrzyliśmy się w wystarczający zapas wody, myśląc, że skoro pomiędzy Sighisoarą a Sybinem jest mniej niż 100 km, to ile przecież taka podróż może trwać... Cóż odległość tę pokonujemy w prawie 4 godziny, a do Sybinu docieramy niemal nieżywi ;).

Zwiedzanie Zamku Królewskiego w szwedzkiej stolicy to coś, co wymaga poświęcenia całego dnia. Muzea, apartamenty królewskie, kaplica, skarbiec... Jeśli chce się zobaczyć to wszystko, trzeba się przygotować na spędzenie w środku przynajmniej kilku godzin. I również na niezłą lekcję szwedzkiej historii, bo kolekcje zgromadzone w pałacu robią wrażenie.

Zaledwie kilka dni temu LinkedIn poinformował mnie, że kilku moich znajomych pogratulowało mi rocznicy w pracy. Dzisiaj, wchodząc do budynku, nie mogłam otworzyć bramki, za to wyświetlił mi się komunikat, że mój identyfikator stracił ważność i muszę aplikować o jego przedłużenie. Więc wychodzi na to, że pracuję tu już rok. A 11 sierpnia, dokładnie w moją pierwszą rocznicę pracy, byłam właściwie od tej pracy bardzo daleko... zarówno ciałem, jak i myślami.

Kiedy nasza erasmusowa koleżanka zaprosiła nas na swoje wesele na początku sierpnia, pierwsze, co przyszło mi do głowy, to kwestia zorganizowania kilku dni wolnego podczas zamknięcia miesiąca. Kiedy pracuje się w finansach, można wziąć urlop właściwie w każdym okresie - poza zamknięciem miesiąca. I przygotowaniem kwartałów. I budżetu. Ale poza tym - w każdym okresie. W tym przypadku sytuacja była nieco bardziej skomplikowana, bo właściwie nie wiedziałam, czy w sierpniu jeszcze będę pracować. Więc kiedy tylko mój manager usiadł, by porozmawiać ze mną o przedłużeniu umowy, poprosiłam o urlop. Oczywiście, pierwsze pytanie, jakie padło, to to, czy koleżanka nie może przełożyć ślubu na "po zamknięciu miesiąca"... :P Na szczęście nikt nie robił mi problemów (może dlatego, że to był pierwszy raz, gdy zniknęłam w tak ważnym momencie) i podczas ubiegłego weekendu bawiliśmy się w Rzeszowie, pokazując mojemu Kolumbijczykowi, jak wygląda polskie wesele ;).

Wizyta w Polsce to także okazja na kontrolę u dentysty, zakupy oraz spotkanie z przyjaciółkami, które specjalnie wzięły urlop, by spędzić z nami cały dzień. Pierwszym pomysłem był wypad do Zamościa, ot tak - pozwiedzać, ale nie byłoby to zbyt łatwe przy takiej pogodzie. Kiedy szwedzkie lato było zimne i deszczowe, Polska przywitała nas niemalże 40 stopniami. Szybko więc zamieniliśmy zwiedzanie na pływanie w jeziorze i opalanie się. Taki dzień odpoczynku był wręcz konieczny, ale nie mogliśmy spędzić w Polsce więcej czasu. I tak uważam za cud, że mogłam wziąć aż 4 dni urlopu podczas zamknięcia miesiąca ;).

Kiedy tylko wróciliśmy do Sztokholmu, natychmiast zwróciliśmy uwagę na rozstawione wszędzie pianina. We wszystkich kolorach, z wielkimi napisami "Zagraj na mnie, jestem twoje". Większość zajmowały dzieci, ale od czasu do czasu mieliśmy szczęście napotkać na jakiegoś utalentowanego muzyka, grającego dla otaczających go ludzi. Wszystko to ze względu na Sztokholmski Festiwal Kultury, odbywający się w szwedzkiej stolicy od 11 do 15 sierpnia. Festiwal obejmował również wiele wydarzeń kulturalnych w muzeach oraz różnych częściach miasta. No i największa atrakcja - mnóstwo koncertów. Oczywiście dla nas - nieznających szwedzkiej muzyki - nie było to zbyt fascynujące, ale tłumy w centrum miasta świadczyły niewątpliwie o tym, że artyści byli popularni. Chyba jedynym znanym nam artystą był zwycięzca tegorocznego konkursu Eurowizji - Måns Zelmerlöw. Jakkolwiek nie zostaliśmy na koncercie wystarczająco długo, by usłyszeć słynne "Heroes".

Powrót do pracy po takim tygodniu nie był najłatwiejszą rzeczą, bo wciąż miałam sporo do roboty w związku z zamknięciem miesiąca. Mój manager powitał mnie prośbą o poinformowanie wszystkich moich przyjaciół, by się już nie pobierali na początku żadnego miesiąca ;). Powiedział, że mieli masę roboty i że nie zdawał sobie sprawy, ile czasu naprawdę zajmuje to, co robię. Mój inny manager (bo pracuję dla różnych grup) stwierdził, że z drugiej strony to dobrze zniknąć od czasu do czasu i dać ludziom odczuć, ile dla nich robię, by bardziej docenili moją pracę. Cóż, pewnie od czasu do czasu nie jest to zły pomysł, ale na wszelki wypadek... Ludzie, żadnych ślubów na początku miesiąca! ;)

To niesamowicie fajne uczucie, po całym dniu pracy, wyjść wieczorem do centrum i bawić się na Festiwalu. Sztokholm ożył. Ponadto pogoda chyba sobie przypomniała, że powinno być lato i cały ten tydzień był słoneczny i ciepły (ciepły tutaj oznacza 20 stopni i wszystko ponad). Czasem chodziliśmy od sceny do sceny z nadzieją na coś ciekawego (tak na przykład natrafiliśmy na Månsa Zelmerlöwa) a czasem wybieraliśmy się prosto na koncert, którego chcieliśmy posłuchać - moim numerem jeden był zdecydowanie występ Orkiestry Symfonicznej Szwedzkiego Radia w towarzystwie wokalistów jazzowych, takich jak Dee Dee Bridgewater. Ciekawiły mnie też klasyki soulowe z Północną Orkiestrą Soulową, ale ten koncert nam niestety odwołano.

Teraz, kiedy zarówno festiwal, jak i mój urlop dobiegły końca, postaram się nieco częściej aktualizować bloga... Wciąż mam do wrzucenia sporo zdjęć z Rumunii i Szwecji. Jeszcze tylko potrzeba mi motywacji na regularne pisanie ;).