- Więc jakie plany na jutro?
- Myślałam może o Centrum Kopernika? Jeszcze tam mnie nie było.
- To całkiem ciekawe, o ile się przygotujesz na to, że to dla dzieci.
- I dokładnie tego oczekuję. Ogólnie to chcę na spokojnie połazić, kiedy wszyscy siedzą w pracy. W końcu i tak już znam to miasto.
- No tak, starówki czy kolumny Zygmunta nie musisz oglądać, nie?

Oczywiście, że muszę! Wiem, że warszawskie dekoracje bożonarodzeniowe niezbyt się zmieniają z roku na rok, ale i tak je uwielbiam ;).

W ubiegłym roku pisałam tutaj o kolumbijskich świętach. Choć spędzanie tego czasu w Kolumbii było zdecydowanie ciekawym doświadczeniem, po tym wszystkim czułam tylko, że czegoś mi brakowało. I nie mam tu na myśli zimy i śniegu, bo wygląda na to, że i w Europie mamy z tym problem ;). Myślę raczej o tej świątecznej atmosferze, tej prostej radości odnajdywanej w każdym najmniejszym szczególe. W ubiegłym roku czułam się tak smutno i samotnie, a moje zapuchnięte oczy tłumaczyłam przed ludźmi nadwrażliwością na ostre przyprawy, bo przecież prawda nie brzmiałaby za dobrze. Ale po tym wszystkim, a do tego po 1,5 roku w Szwecji, po prostu nie mogłam się doczekać świąt w domu i myślałam o nich ciągle... tak jakoś od sierpnia nawet :).

Lublin przywitał mnie bardziej zimowo, niż to zostawiłam za sobą w Sztokholmie. Choć podróż sama w sobie to był koszmar, bo Wizzair miał dobre 8 godzin opóźnienia, a na lotnisku Skavsta naprawdę nie ma co robić przed 8 godzin... Więc zamiast dotrzeć do domu na wyczekany polski obiad, przyjechałam jakoś po 1 rano i natychmiast padłam spać. A przez kolejne dni pogoda była jak na zdjęciach. Ciemno, mgliście i odrobinę biało. I mimo to, podobało mi się :).

To, co dobre (z mojego punktu widzenia ;) ), to przyjazd wystarczająco późno, by zastać wszystko posprzątane, bo z całego serca nie znoszę przedświątecznych porządków. Ale przyjechałam też wystarczająco wcześnie, by się trochę pobawić w kuchni. Bo tak, mam w sobie coś z dziecka, które się cieszy przygotowując ciasteczka, wybierając foremki... i próbując nie pobrudzić paznokci ;).

Kolejna rzecz, przy której szło się dobrze bawić, to pakowanie prezentów (im gorzej zapakowany, tym śmieszniej, prawda? ;) ). Zamiast dużych prezentów, tona słodyczy. Moi rodzice kupili część, ja też sporo przywiozłam ze Sztokholmu - chyba wkrótce będzie trzeba kolejnej wizyty u dentysty :P. I wygląda na to, że wciąż większość mojej rodziny nie docenia wspaniale słodkich czekolad Marabou ;).

Kiedy ciastka były już upieczone, nadszedł czas na dekorowanie ich. Oczywiście, z "pomocą" miodu pitnego, by wzbogacić kreatywność (co także może tłumaczyć brak talentu i precyzji ;) ). Wciąż jeszcze nie wszystkie są ozdobione, ale jeszcze mam na to czas.

Inną rzeczą, którą lubię robić, to wiązanie nitek na cukierkach do powieszenia na choinkę. To taka trochę automatyczna robota i prawdopodobnie dlatego to lubię, bo można sobie myśleć o czymś innym, wciąż posuwając się do przodu z robotą. A do tego jedna duża zaleta - mam przed sobą duuużo słodyczy. "Ten cukierek się zaraz rozwinie i spadnie z choinki... więc chyba lepiej go zjeść", prawda? ;) Ale ciii, zjadłam tylko dwa, wszystkie inne skończyły jako ozdoby ;).

Bo, w przeciwieństwie do wielu innych miejsc, my nie ubieramy choinki sporo wcześniej. Zazwyczaj robimy to w wieczór poprzedzający Wigilię, 23 grudnia. I uwielbiam to, chociaż chyba nigdy zupełnie nie dorosnę i wciąż chyba bardziej przeszkadzam niż pomagam, zwłaszcza gdy latam wszędzie wokół z aparatem i robię masę zdjęć. A na końcu ukrywam cukierki w łańcuchach i wśród gałęzi choinkowych, by potem było więcej zabawy przy szukaniu ;).

Choinka: gotowa! Prezenty nie mają już w sobie tej magii co lata temu, zwłaszcza, jeśli wybiera (albo i nawet kupuje) się je samemu i znika cały urok niespodzianki ;). Ale przynajmniej są "zapakowane z miłością"... oczywiście, w końcu sama to zapakowałam :P.

I Wigilia, w tym roku u cioci, nie u nas. Tradycyjnie bez mięsa i bez wódki (chociaż trochę wina jest zawsze mile widziane), choć chyba 12 dań nie spróbowałam. Zdecydowanie nie ciągnie mnie do karpia, śledzi czy łazanek... i chyba to się nigdy nie zmieni ;).

I polskie kolędy z koncertu w telewizji - szybko usunęły mi z głowy melodię ekwadorskiego "Claveles y rosas", które utkwiło mi w głowie, gdy ozdabiało się choinkę. No i świąteczne kreskówki w tv, w końcu każdy ma w sobie coś z dziecka! ;)

Kolacja wigilijna jak zawsze zakończyła się na tonie ciastek i ciast... i narzekaniu, że "tak mało zjedliście, zjedzcie coś jeszcze!", kiedy ty ledwo masz siłę wstać od stołu ;). Tylko po to, by spalić trochę tych kalorii, zdecydowaliśmy się na spacer zamiast autobusu powrotnego do domu.

Zamiast białych świąt, Lublin był cały pokryty gęstą mgłą. Czy tylko dla mnie to wygląda naprawdę niesamowicie?

A najpiękniejsze w świętach jest to, że całe to świetne jedzenie zostaje na kilka następnych dni. Schab ze śliwkami i sałatka jarzynowa na śniadanie, na ten przykład? ;) Nieco mniej piękna będzie próba zmieszczenia się w te same ubrania, ale kogo to obchodzi? Są święta! :)

Chociaż uwielbiam historię, nigdy nie wiedziałam jakoś zbyt dużo o szwedzkiej przeszłości. Czytałam dziesiątki książek o intrygach i romansach na dworach królewskich w Polsce, Anglii, Francji... ale Szwecja? Niby dowiadywałam się coraz więcej, odkąd przeprowadziłam się do Sztokholmu, gdyż każda wizyta w jakimkolwiek muzeum czy pałacu była zawsze związana z lekcją historii. Teraz, w końcu mając trochę więcej wolnego czasu, zdecydowałam się sięgnąć po książkę, która leżała u mnie na półce od ostatniego lata, podarowana jeszcze przez kolegów z poprzedniej pracy - "Karin, córka Monsa" napisana przez fińskiego autora Mikę Waltariego (znanego głównie dzięki powieści "Egipcjanin Sinuhe", która przed laty bardzo mi się spodobała).

Samolot ląduje a ja coraz bardziej się zastanawiam, co ja tu właściwie robię. Zaczęłam się nad tym zastanawiać zaraz po tym, jak obudziłam się rano i zobaczyłam godzinę 4:30 na zegarku. Choć alarm był nastawiony na 5 rano, nie mogłam już zasnąć. To zdecydowanie nie jest najlepsza pora na wstawanie w niedzielę. Kontynuowałam moje wewnętrzne i bezgłośne narzekania, czekając na autokar lotniskowy o 5:30, a także kiedy po 6 rano dotarłam na Arlandę. Cóż za piękny niedzielny poranek!

Według szwedzkich statystyk, siedmiu na dziesięciu Szwedów wysyła świąteczne życzenia tradycyjną pocztą. Zaowocowało to wysłaniem ok. 27 milionów kartek bożonarodzeniowych w 2013 roku oraz ok. 24 milionów w roku 2014. A ponieważ ja wręcz uwielbiam wysyłać pocztówki, zdecydowałam się nieco zgłębić ten temat - jak wygląda poczta świąteczna w Szwecji... :)

Po raz pierwszy usłyszałam o obchodach dnia św. Łucji w Malmö, 5 lat temu. Ale wydarzenie zorganizowane przez uniwersytet było bardzo słabe i nikt z nas naprawdę nie wiedział, o co w tym wszystkim chodzi, więc szybko się stamtąd zmyliśmy. Kiedy się przeniosłam do Sztokholmu, również niezbyt mnie interesował ten dzień, zwłaszcza, że w ubiegłym roku urlop świąteczny zaczęłam dokładnie 13 grudnia. Kiedy Sztokholm świętował Sankta Lucia, mój samolot właśnie lądował na lotnisku w Modlinie. Ale biorąc pod uwagę, że nie wiadomo, czy jeszcze kiedyś w przyszłości będę miała taką możliwość... podjęłam decyzję, że w tym roku muszę zobaczyć ten koncert :).

Jako że Sztokholm został świątecznie ozdobiony już kilka tygodni temu, razem z koleżanką szukałyśmy w internecie, gdzie by tu pójść i co zobaczyć. Na szczęście rzuciła jej się gdzieś w oczy informacja o świątecznym zwiedzaniu zorganizowanym na Gamla Stan. Godzinny spacer po centrum Sztokholmu z anglojęzycznym przewodnikiem i słuchanie o szwedzkich tradycjach bożonarodzeniowych. Nie musiałam wiedzieć nic więcej, pomysł już mi się spodobał!

Pamiętam samą siebie sprzed kilku lat, jeszcze przed Malmö. Cóż, pamiętam nawet początki mojego Erasmusa, kiedy mówiono mi, że jestem zimna jak Szwedzi, choć tak naprawdę nikt z nas jeszcze żadnego Szweda nie poznał. Kiedy ktoś podchodził, by mnie przytulić na powitanie, robiłam krok w tył z miną "dlaczego mnie dotykasz?". Próbowałam się odnaleźć w tym międzynarodowym środowisku i zdecydowanie nie przyszło mi to łatwo. Na szczęście spędzałam większość czasu z bardzo towarzyskimi ludźmi, którzy mieli na mnie ogromny wpływ - po tym zwykłam mówić, że wróciłam z Malmö kompletnie odmieniona i dużo bardziej otwarta. No ale potem się przeniosłam do Sztokholmu...

Chciałam zobaczyć ten jarmark bożonarodzeniowy już ubiegłej zimy, ale pogoda skutecznie mnie zniechęciła. Cóż, mówiąc prosto: w Sztokholmie nie było zimy ubiegłego grudnia ;). Jako że dla mnie prawdziwy jarmark świąteczny wymaga całej tej atmosfery, którą ciężko uzyskać bez śniegu, a do tego Drottningholm był dość daleko od mojego miejsca zamieszkania, odłożyłam ten wypad na przyszły rok. Ale ten "przyszły rok" już nadszedł... a zima, znowu, jeszcze się nie pojawiła...

Zima już tu niby dotarła i chociaż wciąż jest całkiem ciepło, a o śniegu mogę tylko pomarzyć, to szare i często deszczowe dni niezbyt zachęcają mnie do spacerów po Sztokholmie. W ubiegłym roku podczas takich dni wracałam wspomnieniami do wakacyjnych wyjazdów, a po kolumbijskich świętach można tu było znaleźć całkiem sporo postów z Kolumbii i Ekwadoru... Teraz skupiłam się nieco bardziej na projekcie Alfabet Emigracji, jakkolwiek odrobina urozmaicenia nikomu nie zaszkodzi, prawda? ;) A dzięki pewnej wczorajszej rozmowie, zdecydowałam się zajrzeć ponownie do starych słowackich zdjęć... :)

Słyszałam kiedyś, że emigracja uczy ludzi asertywności. Spotkałam też tutaj osoby, który były najlepszym dowodem na to, że nie jest do prawda. Oczywiście, emigracja może nauczyć nas walki o swoje i o to, na czym nam naprawdę zależy, ale osobiście uważam, że jeśli w swoim własnym kraju ktoś nie umiał być asertywny, to nie stanie się nagle taki, gdy tylko wyjedzie za granicę. A jak to wygląda w moim przypadku?

Nie lubię listopada. Nie lubię tych szarych dni i nieprzewidywalnej pogody. Już nie złota jesień, jeszcze nie biała zima. Tylko dni, które wolałoby się spędzić pod dziesiątkami koców, udając ludzkie burrito, w otoczeniu wszechobecnych świeczek, z kieliszkiem wina i dobrą książką w dłoniach. Ponieważ pogoda na zewnątrz zdecydowanie nie zachęca do spacerów, zaczęłam przeglądać moje sztokholmskie zdjęcia. I zdałam sobie sprawę, że jest jeszcze kilka całkiem fajnych miejsc, których wam tu jeszcze nie pokazałam! :) Więc zamiast narzekać na szary listopad, pozwolę sobie zabrać was na wyspę Djurgården przy pomocy letnich i jesiennych zdjęć :).

Malmö... Malmö to było wyjątkowe miejsce. Pół roku wymiany studenckiej, które kompletnie zmieniło całe moje późniejsze życie. Bez tej wymiany, nie mieszkałabym i nie pracowała teraz w Sztokholmie. Cóż, wciąż się codziennie zastanawiam, czy to wyszło mi na dobre czy nie. Nawet jeśli nie lubię myślenia w stylu "co by było gdyby...", bo przeszłości się nie zmieni i tak, w tej kwestii jednak myśli "co by było gdyby" pojawiają się w mojej głowie cały czas. Co by było, gdybym zamiast Malmö wybrała Lublanę (która była moim drugim wyborem w formularzu Erasmusa)? Co by było, gdybym się zdecydowała na cieplejszą Słowenię zamiast zimnej Szwecji? Co by było gdyby...?

Lubię T.Love, chociaż nigdy nie miałam możliwości naprawdę uczestniczyć w żadnym ich koncercie. Mówię "naprawdę", bo owszem, byłam na kilku ich juwenaliowych koncertach, ale kto pamięta cokolwiek z Juwenaliów... ;P Więc tym razem nawet cena 350 SEK (160 zł) nie wpłynęła na moją decyzję wybrania się na koncert 15 listopada. Bilety były dostępne w polskich sklepach, więc po prostu wybrałam się do tego najbliższego... i wyszłam stamtąd bez biletu, bo można było płacić tylko gotówką, a kto dziś nosi przy sobie gotówkę w Szwecji? :P Ale następnym razem byłam już przygotowana i już w połowie października miałam w szufladzie bilet na sztokholmski koncert T.Love :).

Lubię patrzeć na kraj, w którym mieszkam, okiem turystki. Odkrywać nowe miasta, do których można pojechać, muzea warte odwiedzenia, atrakcje do zobaczenia i restauracje, w których można odpocząć i coś przekąsić. Jeśli chodzi o Szwecję, jest to dla mnie kraj bardzo ciekawy z dwóch perspektyw. Po pierwsze, natura - jeziora, lasy, wszystkie te piękne krajobrazy. Po drugie, historia - zwłaszcza wszystko związane z Wikingami :). Jest wiele miejsc, które chciałam odwiedzić w Szwecji i główną przeszkodą były zawsze pieniądze... podróżowanie po Skandynawii jest niestety bardzo drogie. Ale mimo to, przygotowałam swoją Bucket List - miejsca, które kiedyś muszę zobaczyć w Szwecji!

Czy w Sztokholmie jest bezpiecznie? - zapytała mnie kilka tygodni temu koleżanka, planująca mnie tu odwiedzić. Pamiętam, że roześmiałam się, czytając jej pytanie. Hej, to w końcu europejska stolica, nieprawdaż? Oczywiście, są tu mniej lub bardziej niebezpieczne dzielnice, jak w każdym większym mieście, ale czy naprawdę trzeba zadawać takie pytania przed wyjazdem? Mieszkam w naprawdę spokojnej okolicy i raczej nie mam oporów przed wracaniem tu samej nocą, ale wciąż... do jakiego stopnia oddaje to sytuację w reszcie miasta lub kraju?

To jeden z tematów, na jaki już od dawna chciałam napisać posta - jak to wygląda tutaj, w Szwecji, jeśli chodzi o tak podstawowe dla kobiet sprawy jak wizyty ginekologiczne. Dziś zacznę od dwóch rzeczy, które są tu zorganizowane nieco inaczej niż to znam z Polski - cytologia i antykoncepcja hormonalna. I szczerze mówiąc, myślę, że w Szwecji jest to zorganizowane lepiej ;).

Wiecie co, przemieszkałam tutaj już przez dwa sezony letnie a nigdy nie widziałam pełnej ceremonii zmiany warty. Przez pełną ceremonię rozumiem paradę konną, która odbywa się w Sztokholmie latem, chociaż - z tego, co słyszałam - nie zawsze jest to takie wielkie wydarzenie. Zwykła zmiana warty jest nieco prostsza i można ją obejrzeć nawet poza sezonem turystycznym. Właściwie tak też na nią natrafiłam, trochę przez przypadek, spacerując po Gamla Stan i zauważając tłumy przed Pałacem Królewskim pewnego październikowego dnia...

Zaczęłam pisać tego bloga na kilka miesięcy przed wyprowadzką za granicę. Najpierw miał być o moich przebojach z szukaniem pracy w Szwecji, potem - już po przeniesieniu się do Sztokholmu - stał się czymś pomiędzy moim małym osobistym przewodnikiem po szwedzkiej stolicy i jej okolicach, a uwagami na temat życia tutaj. Wygląda na to, że z czasem zaczął się też pojawiać w Google i innych wyszukiwarkach, więc od czasu do czasu zapisywałam sobie te słowa-klucze, które wyświetlały mi się w statystykach. Chyba nawet czasem blog ten bywa przydatny dla turystów w Szwecji, chociaż niektóre słowa-klucze sprawiają, że zaczynam się zastanawiać... dlaczego ci ludzie trafili na mój blog?

Jak i w ubiegłym roku, tym razem Globen też zmienił swój wygląd, stając się największą dynią na Halloween. Jak i w ubiegłym roku, tym razem też nie udało mi się tam pojechać, by to zobaczyć. Na szczęście to nie jedyna halloweenowa dekoracja, którą można było zobaczyć w Sztokholmie, więc choć nie udało mi się podskoczyć pod Globen, nie oznacza to jednak, że ominęły mnie inne atrakcje. Oczywiście, niewłaściwe byłoby myślenie, że Szwedzi zastąpili sobie amerykańskim Halloween Dzień Wszystkich Świętych, który tu wypada zawsze w sobotę pomiędzy 31 października a 6 listopada, więc w tym roku tak się złożyło, że data pokryła się z Halloween. Tutaj możecie przeczytać mój post o wizycie na przepięknym Cmentarzu Leśnym w Dzień Wszystkich Świętych, a teraz chciałabym wam pokazać trochę szwedzkiego Halloween :).

Alfabet emigracji staje się coraz trudniejszy i muszę przyznać, że utknęłam na literce J. Dotarłam nawet do takiego momentu, że po prostu przeglądałam jakąś stronę internetową z listą słów zaczynających się na daną literę i nie przychodził mi do głowy żaden sensowny temat. A nie chciałam pisać o czymkolwiek, byleby tylko coś napisać. Myślałam z dobry tydzień czy coś koło tego i nagle przyszedł mi do głowy pewien pomysł - opowiem wam o moich couchsurfingowych doświadczeniach w Szwecji! :)

A więc mamy teraz złotą szwedzką jesień. I choć nocą temperatury już czasem spadają poniżej zera, dni wciąż potrafią być ciepłe i słoneczne. W ubiegły weekend chciałam się trochę nacieszyć tą pogodą i wybrałam się na spacer, by trochę lepiej poznać wyspę, na której przyszło mi mieszkać. Ale że jej parki i ulice znam już całkiem dobrze, chciałam zobaczyć coś z nieco innej perspektywy. Więc opierając się na tym, co mnie interesuje, podjęłam decyzję o zobaczeniu kościołów na Kungsholmen.

Pory roku się zmieniają i czas krótkich wypadów za miasto dobiegł już końca, ustępując miejsca chwilom, gdy zwiedza się już tylko Sztokholm. Ale zanim znowu zaczną się tu pojawiać takie posty, chciałabym wrócić wspomnieniami i zdjęciami do mojej ostatniej letniej wycieczki poza Sztokholm. Byliście kiedyś w Gustavsberg? Nie? Więc teraz ja was tam zabiorę :)

Nie umiałabym sobie wyobrazić emigracji bez internetu. I naprawdę podziwiam osoby, które zdecydowały się na ten krok jeszcze przed erą czatów, mediów społecznościowych czy Skype'a. Bardzo podziwiam. Bo z internetem wszystko jest tak niewyobrażalnie łatwiejsze (zwłaszcza uzależnienie się, ale ciii... :P ). Przez dłuższy czas myślałam nad właściwym słowem zaczynającym się na literkę I, a potem zobaczyłam powyższy obrazek na Facebooku. I szczerze mówiąc, chyba nie ma lepszego podsumowania tego tematu ;).

Naprawdę spodobał mi się park za Pałacem Drottningholm, kiedy miałam okazję odwiedzić go po raz pierwszy w czerwcu. Wiedziałam, że wrócę tam jesienią, kiedy liście drzew zmienią kolor na złoty i czerwony. Więc wybrałam się tam w ubiegły weekend i choć wciąż było jeszcze bardziej zielono niż żółto, nie dało się nie zauważyć, że lato to już dawno mamy za sobą. Cóż, temperatury udowadniają to już od dłuższego czasu, zwłaszcza rano, gdy nieraz jest już poniżej 0... Ale że to niemal grzech, nie wykorzystać ostatnich słonecznych dni w tym roku, to Drottningholm był obowiązkowym punktem do zobaczenia :).

No więc emigrowaliśmy. Możemy lubić te nasze nowe kraje lub też nie, ale niezależnie od tego, jak długo przyszło nam w nich żyć, niektóre różnice będziemy zauważać zawsze. Mieszkam w Szwecji łącznie już ponad 1,5 roku, niektóre rzeczy już dawno zaakceptowałam, ale niektóre są wciąż dla mnie kompletnie obce. Już od dłuższego czasu myślałam o takim poście, więc kiedy nasz Klub Polki na Obczyźnie zasugerował taki projekt, od razu wiedziałam, że muszę się przyłączyć! :) W ramach projektu jesiennego każda z nas pisze o rzeczach, do których jest nam się najtrudniej przyzwyczaić w krajach, w których mieszkamy. Tutaj znajdziecie pełną listę naszych postów, a ja Wam teraz trochę poopowiadam o rzeczach w Szwecji, które potrafią we mnie nieraz wzbudzić niezłą frustrację... ;)

Chyba nieważne w jakim kraju przyszłoby mi mieszkać, bo i tak zawsze starałabym się zwiedzać tak dużo jak to tylko możliwe. Mieszkanie w Szwecji dało mi możliwość nie tylko podróżowania po tym kraju, ale też często wyskakiwania poza jego granice na krótkie wycieczki. W taki sposób zwiedziłam sąsiednie stolice - Kopenhagę, Oslo i Helsinki, choć każda z tych wycieczek zajęła co najmniej pełen dzień. Ale da się przecież zobaczyć też i dwa kraje w jeden dzień i przykładem takiej wycieczki może być nasz wypad do Helsingborga i Helsingøru.