Co robić w Sztokholmie, gdy główne atrakcje turystyczne widziało się już często więcej niż raz, a pogoda jest zbyt piękna, by siedzieć w domu/hotelu? Ja postanowiłam wybrać się na spacer po lesie, a dokładniej po rezerwacie przyrody Igelbäckens. Jest to miejsce położone w świetnej lokalizacji, bo park zaczyna się zaledwie dwa kilometry - trochę ponad dwadzieścia minut spaceru - od stacji metra Kista (a ta z kolei znajduje się kilka przystanków od centrum). A gdy już dotrzemy na miejsce, to nie pozostaje nam nic innego, jak tylko wyruszyć na spacer ;).

Jeśli chodzi o dawne zamki zachowane w niezłym stanie bądź też odnowione, Austria ma zdecydowanie więcej do zaoferowania zwiedzającym niż Szwecja ;). W pobliżu Wiednia moim numerem jeden jest póki co Mödling, jednak w te wakacje miałam okazję zahaczyć o jeszcze jeden pobliski zamek - może nie tak ciekawy, ale położony w zdecydowanie bardziej malowniczym miejscu. Z wiedeńskiego dworca głównego regularnie kursuje autobus nr 200, którym dojedziemy bezpośrednio na przystanek Laxenburg Franz-Joseph-Platz. Stamtąd czeka nas krótki spacer przez miasteczko i już znajdujemy się przy wejściu do ogrodów zamkowych.

W Sztokholmie znajdziemy całkiem sporo mniejszych i większych muzeów tematycznych, które nie przodują w rankingach największych atrakcji turystycznych szwedzkiej stolicy. Przyznam, że większość z nich odpuściłam sobie, kiedy mieszkałam w Sztokholmie, bo dana tematyka mnie najzwyczajniej w świecie nie interesowała albo muzea te były stworzone bardziej dla dzieci niż dla dorosłych. Podczas lipcowego spaceru po Gamla Stan postanowiłam jednak nadrobić braki i zajrzeć do jednego z tych muzeów tematycznych - Postmuseum. Znajduje się ono przy ulicy Lilla Nygatan 6, zaledwie trzy minuty od stacji metra Gamla Stan. Choć nie jestem jakoś wybitnie zainteresowana tematem, to przecież wysyłać pocztówki lubię, ładne znaczki też lubię, więc w sumie co mi szkodzi dowiedzieć się czegoś więcej...? :)

Podczas lipcowej wizyty w Krakowie znalazłyśmy też trochę czasu na turystykę. Nawet więcej, niż się tego początkowo spodziewałam, ale przecież nie narzekam... ;) Zwiedziłam dwa miejsca - można powiedzieć, że w oparciu o dwie przeczytane wiosną książki, które wywarły na mnie ogromne wrażenie. Były to Lista Schindlera T. Keneally'ego oraz Apteka w getcie krakowskim T. Pankiewicza. Początkowo planowałyśmy tylko wizytę w Fabryce Schindlera, ale na miejscu okazało się, że można też kupić bilet łączony na tzw. Trasę Pamięci, obejmującą - poza fabryką - dwa inne oddziały Muzeum Historycznego: Aptekę pod Orłem oraz Pomorską. Dawna siedziba Gestapo przy Pomorskiej znajduje się trochę bardziej na uboczu i ten punkt odpuściłyśmy, udało się jednak zobaczyć fabrykę i aptekę...

Początek lipca przyniósł do Wiednia upały sięgające 40 stopni i nawet ja, choć wybitnie ciepłolubna, nie wyobrażałam sobie chodzenia po mieście przy takiej temperaturze. Chciałam gdzieś posiedzieć nad wodą, a wiedeński Dunaj w upalne weekendy zbyt bardzo roi się od ludzi. Postanowiłam więc wyskoczyć nad pobliskie Jezioro Nezyderskie, a w pracy natychmiast mnie uprzedzono, że tam też będą tłumy ;). Przy zakupie biletów na pociąg przypomniało mi się, że swego czasu kolega (ten, który zachęcał mnie do wyjazdu do Apetlon, by obserwować sowy) wspominał o kolonii pszczołojadów obok Weiden am See. Pomyślałam więc, żeby połączyć dwa w jednym i zarezerwowałam bilety Wiedeń-Weiden i powrotny Neusiedl am See-Wiedeń, zakładając, że te cztery kilometry pomiędzy Weiden i Neusiedl po prostu przejdę.

Rejs statkiem na jedną z wielu wysp archipelagu sztokholmskiego to zdecydowanie jedna z największych atrakcji szwedzkiej stolicy w lecie. Na blogu znajdziecie już wpisy poświęcone wypadom na wyspy Grinda oraz Vaxholm. W te wakacje nie miałam jednak tyle czasu, a pogoda sprzyjała na tyle, że wciąż kusił mnie wypad na archipelag. Gdzie jednak popłynąć, gdy czas jest ograniczony? Na większość wysp trochę się płynie, a i statki nie kursują zbyt regularnie. Wybawieniem w takiej sytuacji okazały się Fjäderholmarna - położone pomiędzy Nacka a Lidingö, czyli niespełna pół godziny rejsu od centrum Sztokholmu.

Rzadko w Warszawie mam czas na turystykę. Albo wpadam tam przelotem w drodze do Lublina bądź na urlop, albo przyjeżdżam w czysto towarzyskich celach. Jestem wtedy na miejscu ze 2-3 dni, które mam po brzegi wypełnione spotkaniami, w końcu sześć lat spędzonych w Warszawie na studiach i w pracy zaowocowało niemałą liczbą znajomości. Ale przy tym wszystkim ciężko znaleźć czas na zwiedzanie czegoś innego niż nowo utworzone bary i restauracje... Co nie znaczy, że nie próbuję ;). Podczas ostatniego pobytu w stolicy miałam trochę czasu pomiędzy pracą a umówionym na popołudnie spotkaniem, postanowiłam więc ten czas wykorzystać w pełni. Wybrałam dwa niewielkie muzea, tematycznie ze sobą związane, na które (łącznie z przejazdem pomiędzy nimi) mogłam poświęcić mniej niż dwie godziny. Dwa muzea, których odwiedzenie nawet nie przyszło mi do głowy, kiedy jeszcze mieszkałam w Warszawie... choć z drugiej strony do dzisiaj pluję sobie w brodę, jak niewiele zwiedzałam w stolicy, mieszkając w niej. Muzeum Więzienia Pawiak oraz Mauzoleum Walki i Męczeństwa utworzone w siedzibie Gestapo przy alei Szucha. Niewielkie muzea, a zarazem miejsca pamięci. W jakiej formie udostępniono je zwiedzającym?

Maribor zainteresował mnie od razu, gdy tylko zgłębiłam się w lekturze na temat tego miasta. Te najbardziej turystyczne punkty wydawały się łatwe do ogarnięcia w kilka godzin (zakładając, oczywiście, że nie będzie się wchodziło do muzeów). W związku z tym postanowiliśmy odwiedzić Maribor po drodze - wracając ze słoweńskiego wybrzeża do Austrii. Zatrzymaliśmy się na parkingu podziemnym pod centrum handlowym Europark - łącząc przyjemne z pożytecznym. Czyli darmowy parking właściwie w centrum miasta, a do tego możliwość zjedzenia obiadu i zrobienia zakupów, żeby nie martwić się tym już po powrocie do Wiednia. Przeszliśmy most nad rzeką Drawą i po 10 minutach spaceru znaleźliśmy się w informacji turystycznej. Tradycyjnie już, wzięliśmy mapkę, wypytaliśmy o to, co koniecznie trzeba zobaczyć w Mariborze i wyruszyliśmy na pospieszne zwiedzanie. Ciemniejące nam nad głową chmury wyraźnie dawały do zrozumienia, że czas na spokojny spacer po mieście jest bardzo ograniczony...

To było w sumie niemałe wyzwanie - znaleźć jakieś muzeum w Sztokholmie, gdzie mnie jeszcze nie było, gdzie chciałabym pójść i żebym się jeszcze wyrobiła rano przed weselem ;). Wybrałam muzeum Hallwylska, nieco zainspirowana przeczytaną nie tak dawno temu książką o Sztokholmie autorstwa Katarzyny Tubylewicz. Muzeum znajduje się w samym centrum szwedzkiej stolicy (parę kroków od Kungsträdgården), a wstęp jest darmowy. Dotarłam tam w piątek zaraz po otwarciu, po jakimś czasie dołączyło jeszcze kilka osób, ale generalnie miałam możliwość zwiedzania prawie w samotności, co jest rzadko spotykanym luksusem (zwłaszcza, jeśli się zwiedza w weekendy ;) ).

Są tacy, których nadwrażliwość powstrzymuje przed wizytą w takich miejscach. Są tacy, których to po prostu nie interesuje. Są nawet tacy, co poddają w wątpliwość prawdziwość tych wydarzeń. Ale są też tacy jak ja, którzy uważają, że każdy dorosły człowiek powinien choć raz w życiu odwiedzić miejsce pamięci w dawnym obozie koncentracyjnym. Nie dla atrakcji turystycznej, ale po prostu, żeby zobaczyć i zrozumieć. Bo, jak to ujął mój austriacki kolega z pracy, coś chyba poszło nie tak z edukacją i wychowaniem tych, którzy zobaczyć i zrozumieć nie chcą. Byłam już wcześniej w Auschwitz i na lubelskim Majdanku, a odkąd przeprowadziłam się do Austrii, ciągnęło mnie, by zobaczyć Mauthausen - zwłaszcza, że trochę już o tym miejscu czytałam. Bilet na pociąg zarezerwowałam po lekturze Sprawiedliwości w Dachau Greene'a, w której cały rozdział poświęcono procesom sądowym zbrodniarzy z Mauthausen. Książka mnie poruszyła, więc chciałam zobaczyć też miejsce, o którym opowiada...

Jak już wcześniej wspominałam, pobyt w Słowenii podzieliliśmy na dwie części - na tę z bazą wypadową w Radovljicy, i tę drugą - w Koprze. Na wybrzeżu planowaliśmy być krócej, z kilku powodów zresztą. Po pierwsze, większość interesujących nas miejsc (głównie jeziora) była łatwiej dostępna z Radovljicy. Następnie, słoweńskie wybrzeże jest krótkie, więc i liczba miejsc do zobaczenia jest ograniczona. A po trzecie, Adriatyk słynie z kamienistych plaż, a to żadna przyjemność spędzić cały dzień na leżeniu na kamieniach. Podsumowując to wszystko, wiedzieliśmy, że na wybrzeże i tak pojedziemy, ale nie spędzimy tam dużo czasu. Na bazę wypadową wybraliśmy zaś Koper - największe słoweńskie miasto w tej okolicy (i piąte co do wielkości w kraju). Wyskoczyliśmy stąd do Piranu, zobaczyć słynne Jaskinie Szkocjańskie... ale też poświęciliśmy trochę uwagi i samemu Koprowi :).

Mój lipcowy pobyt w Sztokholmie był ściśle związany z zaproszeniem na ślub, które dostałam na początku marca od kolegi z byłej, szwedzkiej pracy. Zgodziłam się na przyjazd od razu, bo oboje państwa młodych znam i lubię, do Sztokholmu można się szybko i tanio dostać dzięki Wizzairowi, a poza tym zawsze z przyjemnością wracam do Szwecji - ot, sentyment. Od początku jednak wiedziałam, że ten wyjazd będzie - poza samym weselem naturalnie - dużo mniej towarzyski niż zazwyczaj. Cóż, szwedzki lipiec to okres urlopowy i większość moich znajomych nie spędzała go w Sztokholmie. Pisałam z pytaniem o wyjście na piwo i dostałam odpowiedzi w stylu Będę w Chorwacji / Polsce / Hong Kongu i takie tam... Na szczęście parę osób miało dla mnie czas, resztę wypełniłam pracą i zwiedzaniem i tych kilka dni w Szwecji mi nagle upłynęło, nie wiadomo jak.

Lipcowy wyjazd do Krakowa miał być taki jak wszystkie wcześniejsze pobyty w tym mieście - towarzyski. Najpierw znalazłam tani lot Kraków-Wiedeń na niedzielę wieczór, a potem dobukowałam do tego autobus w przeciwną stronę na piątkowe popołudnie. Wolałam to niż lot w sobotę w środku dnia, choć w busie spędziłam siedem godzin, dojeżdżając na miejsce po 23 - mimo to całą sobotę miałam do wykorzystania na miejscu. W Krakowie byłam już wcześniej wielokrotnie i - nie licząc pierwszego razu jakoś w czasach szkolnych, gdy odhaczyło się parę takich miejsc jak Wawel czy Kościół Mariacki - zawsze bywałam tam towarzysko lub służbowo. Schemat był też ten sam - spacer po Kazimierzu, starym mieście (jak była zima, to z zahaczeniem o grzańca galicyjskiego na jarmarku), wzdłuż Wisły, jakiś obiad, piwo, rozmowy... i powrót do Warszawy / Sztokholmu. Teraz też po znalezieniu połączeń napisałam do kilku osób, że mogę się spotkać w Krakowie i wszystkim to pasowało ;). Kalendarz na dwa dni wypełnił się dość szybko... i na szczęście nie tylko spacerami i jedzeniem. Bo nagle zdałam sobie sprawę, że choć byłam tu już tyle razy, to właściwie nie znam Krakowa. Może na starym mieście nie zabłądzę, ale właściwie poza Wawelem i Kościołem Mariackim to nigdzie w środku nie byłam. Po prostu nigdy - odkąd zaczęłam świadomie jeździć i zwiedzać - nie byłam w tym mieście turystycznie. I choć bardzo niewiele, to trochę udało się tym razem nadrobić :).

Przez prawie cztery lata spędzone w Sztokholmie nigdy nie odwiedziłam miejscowej biblioteki publicznej, choć widziane czasem w internecie zdjęcia zdecydowanie do tego zachęcały. Chyba sobie wmawiałam, że ciągle mi nie po drodze, co było dość słabe, bo tak naprawdę nigdy nawet nie sprawdziłam, gdzie ta biblioteka się znajduje. A kiedy w końcu wrzuciłam w Google Stockholms stadsbibliotek, to pozostało mi tylko pokręcić głową, bo cóż - było mi po drodze mnóstwo razy ;). Siedziba główna znajduje się przy ulicy Sveavägen 73, a to jakieś 400 metrów od stacji Odenplan - bywałam tam często, ale jakoś ten ogromny budynek mijałam bez należytej uwagi... Cóż, trzeba było to w końcu nadrobić!

Od samego początku nasz pobyt na Słowenii planowaliśmy podzielić na dwie części - pierwszą, z bazą wypadową w Radovljicy, i drugą, na słoweńskim wybrzeżu. Ten drugi punkt z założenia miał być krótszy, zresztą nie ma co szaleć, bo linia brzegowa Słowenii liczy sobie nieco powyżej 40 km. Więc nawet i gdybyśmy chcieli, dużo nie moglibyśmy tam zobaczyć ;). Pierwszy pełny dzień nad Adriatykiem postanowiliśmy spędzić w sposób łączony - trochę plażowania, trochę zwiedzania (całego dnia plażowania nie wytrzymałabym psychicznie :P). Zaparkowaliśmy więc w Portorož i skierowaliśmy się na plażę.

Ledwo dotarłam na miejsce i rozejrzałam się dookoła, już wiedziałam, że to będzie jedno z moich ulubionych miejsc w Austrii. Już nawet nie chodzi o to, że uwielbiam historię starożytną (choć jest to na pewno jeden z czynników ;) ). Przede wszystkim byłam naprawdę zachwycona, jak świetnie zrobiono Carnuntum - rekonstrukcję starożytnego rzymskiego miasta, a właściwie jego południowo-wschodniej dzielnicy. O tym, że sam Wiedeń istniał kiedyś jako Vindobona, pisałam już wcześniej, ale poza tym nie rozglądałam się dotąd za innymi starożytnymi śladami w okolicy. Za to Carnuntum chciałam zobaczyć już od wielu miesięcy, ale teren jest udostępniony zwiedzającym tylko w sezonie, więc musiałam swoje odczekać... W końcu w czerwcu wzięłam swoją Niederösterreich-Card, umożliwiającą mi darmowy wstęp na teren obiektu, i wsiadłam w pociąg.

Przy ograniczonym czasowo zwiedzaniu Słowenii musi się pojawić pytanie, które jaskinie wybrać. W tym niewielkim kraju jaskiń jest sporo, ale o palmę pierwszeństwa walczą ze sobą Postojna oraz Szkocjańskie. Pierwsza jest znacznie bardziej nastawiona na turystów, ale Szkocjańskie znajdują się na Liście UNESCO... Po wizycie w obu najchętniej powiedziałabym: trzeba zobaczyć je obie! Ale jeśli z jakichś względów musicie wybierać - mam nadzieję, że poniższy wpis wam ten wybór ułatwi ;).

Fanką opery nie jestem, na spektakl mnie nikt nie zaciągnie... ale zwiedzanie budynku to jednak coś innego ;). Wybrałam się tam więc w drugiej połowie czerwca z odwiedzającymi mnie w Wiedniu rodzicami. Operę Wiedeńską (Wiener Staatsoper) można zwiedzać tylko z przewodnikiem, bilet kosztuje 9€ i warto się zawczasu zorientować, kiedy odbywają się trasy. Są dni, kiedy ze względu na koncerty, próby i różne wydarzenia opera jest zamknięta dla turystów, są takie, kiedy w danym języku jest tylko jedna trasa dziennie, a są też takie, kiedy możemy przebierać w godzinach. W wybranym przez nas dniu była tylko jedna trasa po angielsku - stawiliśmy się na dwadzieścia minut przed i przestaliśmy wierzyć, że uda nam się coś zobaczyć... Kolejka była ogromna! Chciałam się wycwanić i zarezerwować bilety online, ale strona internetowa przywitała mnie informacją, że rezerwacje to tylko dla grup, a indywidualnych turystów zapraszamy na piętnaście minut przed rozpoczęciem trasy do kasy...

Jezioro Bled to jedna z największych atrakcji turystycznych Słowenii, a charakterystyczna wysepka z kościołem i górujący nad jeziorem zamek znajdują się w chyba każdym słoweńskim folderze turystycznym. Choć czerwiec nie jest jeszcze szczytem sezonu, zwiedzających jest już na tyle dużo, że jednodniowy wypad nad Bled trzeba trochę zaplanować. Na szczęście z pobliskiej Radovljicy, gdzie mieliśmy nocleg, nad jezioro jest wyjątkowo blisko - zaledwie kilka kilometrów. Wyjeżdżamy więc we wtorek rano, zakładając, że weekendowi turyści powracali już do domów i chociaż oni nie będą robić tłoku... ;) Na szczęście przed 9 rano Bled jest jeszcze spokojny - wjeżdżamy do miasteczka bez korków i bez trudu znajdujemy miejsce parkingowe (postój 2€ za godzinę). Jak zajrzeliśmy na parking w okolicach południa, miejsc już nie było. W informacji turystycznej wzięliśmy mapki, wypytaliśmy o najciekawsze punkty widokowe i wybraliśmy się na spacer wokół jeziora.

Austriacka Biblioteka Narodowa (Österreichischen Nationalbibliothek) to było dla mnie takie miejsce, które niby chciałam odwiedzić, ale jednak zniechęcała mnie cena. Nie to, że wstęp kosztuje nie wiadomo jaki majątek - po prostu uważałam, że płacenie 8€ za wejście tylko do jednej sali reprezentacyjnej to jednak przesada. Sporo komentarzy przeczytanych w internecie odzwierciedlało ten sam tok myślenia. Z drugiej strony, oglądałam zdjęcia z biblioteki i jednak mnie ciągnęło, żeby to wszystko zobaczyć na własne oczy ;). Aż w końcu kupiłam sobie Niederösterreich-Card, z którą wejście do biblioteki miałam za darmo, i zajrzałam tam z rodzicami podczas ich ostatniej wizyty w Wiedniu.

Jezioro Bohinj to drugie - po Bledzie - najpopularniejsze jezioro Słowenii, o którym od początku słyszałam, że w niczym nie ustępuje swojemu słynnemu sąsiadowi. Co niektórzy nawet polecali skupić się właśnie na Bohinj, bo Bled podobno przereklamowany i zatłoczony... My mieliśmy na tyle dużo czasu, że mogliśmy spokojnie zobaczyć oba miejsca... i chyba jednak Bled podobał mi się bardziej. Nie oznacza to jednak, że Bohinj lepiej by ominąć podczas wizyty na Słowenii - wręcz przeciwnie! Naprawdę warto tu zajrzeć, a przy okazji zobaczyć też wodospad Slavica i wjechać (a jeśli czas i siły dopiszą, może nawet wejść) na pobliski Vogel.

Początkowo planowałam poświęcić na Kijów 2,5 dnia i według moich wyliczeń, powinno to wystarczyć z nawiązką do zwiedzenia miasta i wejścia do kilku kościołów i muzeów. Ale potem wymyśliłam sobie, by muzeum poświęcone katastrofie w Czarnobylu zamienić na samą wycieczkę do Czarnobyla i wtedy nagle zostało mi już tylko 1,5 dnia na Kijów. I to takie naciągane 1,5 dnia, bo skoro wczesnym wieczorem muszę być na lotnisku, to przecież nie mam całego dnia do dyspozycji... Ale decyzja została podjęta, Czarnobyl też chciałam zobaczyć, więc pozostało mi tylko rozplanować pozostały czas w ten sposób, by jak najwięcej w Kijowie zobaczyć. I chyba udało mi się to całkiem nieźle... :)

Wszelakie strony internetowe jednogłośnie twierdziły, że na Lublanę wystarczy poświęcić zaledwie jeden dzień, postanowiliśmy więc zaufać internetom. Na ten dzień wybraliśmy niedzielę, bo wtedy można parkować na miejskich ulicach za darmo, a skoro jest taka możliwość, to głupio byłoby z niej nie skorzystać ;). Do tego prognoza na niedzielę była zdecydowanie najlepsza - 30 stopni i słońce. Niby po południu zaczęło się trochę chmurzyć, ale i tak udało nam się uciec z Lublany, zanim się rozpadało. A wyjeżdżając, przyznaliśmy internetom rację - słoweńska stolica faktycznie jest idealna na jeden dzień.

Ja naprawdę lubię zwiedzać muzea i lubię też zaglądać ze swoimi gośćmi do miejsc, w których mnie jeszcze w Wiedniu nie było. Trochę inaczej jest jednak, gdy moi goście chcą się wybrać gdzieś, gdzie sama nigdy nie planowałam iść ;). Do takich miejsc należą wszelakie galerie sztuki. Przyznaję bez bicia - sztuki (a już szczególnie malarstwa) nie lubię. Nudzi mnie oglądanie obrazów czy zdjęć na ścianach. Jeszcze jeśli jest to jakieś malowidło przedstawiające bitwę, by zilustrować tekst do wystawy w muzeum historycznym, przeżyję. Ale jeśli mam tylko oglądać, to po kilku obrazach zaczną mi się zamykać oczy... Dlatego kiedy odwiedzają mnie znajomi, którzy chcą zobaczyć takie miejsca jak Albertina, odsyłam ich tam na tygodniu, kiedy sama jestem w pracy. Jednak na przełomie maja i czerwca trafił mi się gość, który chciał się ze mną wybrać do Muzeum Historii Sztuki (Kunsthistorisches Museum), w myśl zasady: bo tam jeszcze nie byłaś, prawda? A ja zazwyczaj staram się do swoich gości dopasować, żeby mogli zobaczyć to, co sami sobie wybiorą. Do Kunsthistorisches Museum starałam się też podejść pozytywnie, bo wyczytałam, że znajduje się tam sporo innych ciekawostek, nie tylko galerie obrazów. A najbardziej i tak ciekawił mnie sam budynek muzeum...

Kiedy wstępnie zaplanowaliśmy podział urlopu na Słowenii na 3 noce nad morzem i 4 w okolicach jezior na północy kraju, zabrałam się za poszukiwanie noclegu. O ile wybrzeże nie stanowiło problemu (wybór był pomiędzy miejscowościami Koper i Piran), to już w okolicy jezior miejsc było co niemiara. Mieliśmy jednak ten komfort, że podróżowaliśmy samochodem (jak już wiecie, często mi tego brakuje, ale cóż poradzić), więc mogliśmy zatrzymać się kawałek od słynnego Bledu. I tak nasz wybór padł na Radovljicę - niewielkie miasteczko, liczące sobie zaledwie 6.000 mieszkańców. Jednak jego ogromną zaletą jest lokalizacja - 6 km od Bledu i niewiele ponad pół godziny jazdy do Lublany ekspresówką, tuż obok której leży Radovljica. Idealna baza wypadowa do zwiedzania tej części Słowenii.

Najsensowniejsze połączenia między Wiedniem a Ołomuńcem to pociągi z przesiadką w Przerowie. Dopóki nie zaczęłam planować jednodniowego wypadu do Ołomuńca, w ogóle nie zdawałam sobie sprawy z istnienia takiego miasta jak Przerów (po czesku Prerov). Początkowo miałam tam mieć kilkanaście minut na przesiadkę w obie strony, ale gdy już na wstępie koleje łapały spore opóźnienia, bałam się zaryzykować taką krótką przesiadkę w drodze powrotnej. Mój pociąg to było ostatnie połączenie Przerów-Wiedeń tego dnia, więc słabo byłoby się na nie spóźnić tylko dlatego, że czeskie koleje mają problemy z punktualnością na trasie z Ołomuńca. Stwierdziłam więc, że podjadę do Przerowa wcześniej - wtedy powinnam zdążyć spokojnie na mój pociąg, a do tego będę miała okazję pospacerować po Przerowie i zobaczyć tę mniej turystyczną twarz Czech.

Ostatni dzień wyjazdu można było wykorzystać prawie w pełni, bo samolot powrotny do Warszawy mieliśmy dopiero wczesnym wieczorem. Trzeba było jedynie pomyśleć o zostawieniu gdzieś bagażu, bo mieszkanie z airbnb mieliśmy przecież rano opuścić. Jako że większość tego, co zaplanowaliśmy sobie w Barcelonie, udało nam się zobaczyć już podczas poprzednich dni, ostatniego postanowiliśmy nieco wyluzować. Ot, spokojny spacer po parku de la Ciutadella. Miejsce idealne, bo położone tuż obok Dworca Północnego (Estacio del Nord), gdzie za kilka euro można było zostawić bagaże w schowku, oraz stacji metra Arc de Triomf, która zapewniała potem wygodny dojazd na lotnisko. Czyli lepiej być nie mogło ;).

Strefa Wykluczenia wokół Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej to jedno z takich miejsc, które od dawna mnie ciągnęło, zwłaszcza po przeczytaniu genialnego reportażu Swietłany Aleksijewicz pt. Czarnobylska modlitwa. Kiedy udało mi się znaleźć tanie bilety do Kijowa na długi czerwcowy weekend, pomyślałam, że oto właśnie nadarzyła się okazja... ;). Zaczęłam przeglądać oferty ukraińskich agencji, bo wizyty w Czarnobylu prawie nie można zaplanować na własną rękę. Ceny we wszystkich agencjach były dość podobne, więc wybrałam tę największą, cieszącą się też bardzo dobrą opinią w internecie - Chornobyl Tour. Za jednodniowy wyjazd zapłaciłam tam 99 dolarów, dodatkowe 5 dolarów za lunch, bo jednak cały dzień na kanapkach mi się nie widział. Za pośrednictwem PayPala zapłaciłam od razu 25% zaliczki, resztę zaś miałam dopłacić już podczas zbiórki przy autokarze. Chornobyl Tour przyjmuje płatności w dolarach, euro i hrywnach, po podanym mailowo kursie. Zatem zapłaciłam zaliczkę, dostałam potwierdzenie, a na trzy dni przed samym wyjazdem również dane kontaktowe do przewodników i przypomnienie o szczegółach wycieczki. I z rosnącym podekscytowaniem czekałam na wyjazd na Ukrainę... :)

Niby już od dawna wiedziałam, że w Wiedniu znajdują się krypty cesarskie, ale jakoś nieszczególnie mnie to interesowało - aż sama się dziwię, bo zazwyczaj lubię taką tematykę. Zaczęłam szukać trochę więcej informacji dopiero po wizycie w kryptach wiedeńskiej katedry, gdzie przewodnik tłumaczył rozczarowanym zwiedzającym, że to nie tu spoczywa słynna Sisi. By zobaczyć jej grobowiec, trzeba by się wybrać nie do katedry, ale do kościoła kapucynów przy Neuer Markt. Okazja trafiła się pod koniec maja, gdy do Wiednia przyjechał kolega z Polski, a na jego liście miejsc do odwiedzenia krypty cesarskie znajdowały się bardzo wysoko. Więc z tej okazji skorzystałam i do kapucynów wybraliśmy się razem ;).

Mam tutaj zaskakujące szczęście do pogody - zwłaszcza, że zazwyczaj jak gdzieś jadę, to nagle pogoda się załamuje i zaczyna padać, choć jeszcze dzień przed moim przyjazdem świeciło piękne słońce. Z moim jednodniowym wypadem do Czech układa się jednak odwrotnie - wcześniej było zimno i deszczowo, później było zimno i deszczowo... a na sam wyjazd akurat trochę ponad dwadzieścia stopni i słońce. O Ołomuńcu myślałam już od kilku miesięcy - byłam tam jakoś w liceum, ale niewiele mi zostało w pamięci. Dojazd z Wiednia też nie jest najgorszy: najpierw nasze PKP relacji Wiedeń-Gdynia, który zatrzymuje się w Przerowie, a tam muszę się przesiąść w czeski pociąg. Zarówno polska, jak i czeska kolej miały opóźnienie, więc na miejsce docieram nieco później, niż planowałam. W niczym mi to nie przeszkadza, bo i tak mam więcej czasu, niż potrzebuję - choć na początku jeszcze tego nie wiem.

Kiedy zwiedzamy Dzielnicę Gotycką w Barcelonie, podchodzimy też pod katedrę. Nie wchodzimy jednak do środka - odstrasza nas masakryczna kolejka ciągnąca się przez cały plac. Mniej więcej do południa wejście jest za darmo i większość turystów postanowiła skorzystać z tej możliwości. My też stwierdziliśmy, że nie jest to zły pomysł - pod warunkiem, że przyjedzie się tu z samego rana, zaraz po otwarciu świątyni. Kiedy docieramy na miejsce w poniedziałkowy poranek, całość wygląda zdecydowanie inaczej - ludzi na placu niewiele, a do wejścia kolejki właściwie nie ma. Ochroniarz przy bramce zagląda tylko do plecaka, po czym ruchem ręki zaprasza do wejścia. W końcu można zwiedzić i katedrę!

Jako że zbliża się sezon wakacyjny, a zatem i wyjazdowy, co niektórzy z Was pewnie zawitają i do Wiednia ;). Pamiętając, że podsumowania sztokholmskich cen cieszyły się sporą popularnością na blogu, postanowiłam zrobić krótkie podsumowanie cen w Wiedniu na rok 2019. I choć wiem, że nie powinno się przeliczać, podam poniżej też ceny w złotówkach po obecnym kursie euro. Głównie dlatego, że mi samej teraz ciężko odpowiedzieć na to główne pytanie: czy Wiedeń jest drogi? Dla mnie, po kilku latach spędzonych w Szwecji, wydaje się dość tani - szczególnie jeśli chodzi o transport publiczny, wynajem mieszkań czy koszty żywności. Ceny zaś wydają mi się zbliżone do szwedzkich, jeśli mowa o atrakcjach turystycznych, jedzeniu na mieście czy produktach chemicznych / kosmetycznych. Z kolei koleżanka, która przeprowadziła się tu z Niemiec, mocno narzekała na wysokie, wiedeńskie ceny. Wszystko zależy zatem od naszego punktu odniesienia ;). Na pewno sporo rzeczy (choć nie wszystkie) w Wiedniu jest droższych niż w Polsce, jednak wydaje mi się, że nie jest źle - szczególnie jak na europejską, mocno turystyczną stolicę.

Do Barcelony wylatujemy wszyscy razem z Warszawy, więc do stolicy przylatuję na spokojnie poprzedniego wieczoru. Mam wolny cały ranek, bo na tygodniu ludzie i tak pracują, więc nawet nie za bardzo jest jak kogoś na wspólne śniadanie wyciągnąć. Dlatego z braku laku otwieram ofertę przesłaną mi przez Booking ze zniżkami na poszczególne atrakcje Warszawy - w większości takie standardowe miejsca jak chociażby Pałac Kultury. Z całej listy zwracam jednak uwagę na punkt Muzeum życia w PRL, obok którego wielkimi literami wyświetliło mi się -40%. Stwierdziłam więc, że co mi tam - zaryzykuję z Bookingiem (a naprawdę traktowałam to jako ryzyko, bo w gruncie rzeczy nigdy nie rezerwowałam z nimi czegoś innego niż noclegi)... i proszę, już miałam plany na poranek przed wylotem ;).

Plan na niedzielę w Barcelonie był od samego początku oczywisty - skoro niektóre z atrakcji na wzgórzu Montjuïc mają w niedzielne popołudnia darmowy wstęp, jasnym było, że pójdziemy tam właśnie wtedy. Zawsze przecież można za tak oszczędzone pieniądze dokupić więcej wina do tapasów ;). Wysiadamy z metra przy placu Espanya, ale zamiast od razu kierować się na wzgórze, przechodzimy na drugą stronę ulicy. Moją mamę zaciekawił bowiem duży, okrągły budynek, służący swego czasu jako arena do walk z bykami. Dziś korrida jest zakazana, ale miejsce nie może się przecież zmarnować. W 2011 roku otwarto więc tu z wielką pompą... centrum handlowe. Arenas de Barcelona warto więc bardziej zobaczyć z zewnątrz niż wewnątrz - no chyba, że macie w planach zakupy ;). Podobno fajną atrakcją jest też taras widokowy na górze areny, ale tam nie wjeżdżamy. Jest zimno, mży i tylko tarasów widokowych mi do szczęścia brakuje w taką pogodę... :P

13,90€ w jedną stronę, jeśli kupuje się bilet na pociąg dopiero dzień wcześniej, oraz niecałe czterdzieści minut jazdy. Tyle wystarczy, by zamienić Barcelonę na Gironę na jeden dzień, a to był akurat pomysł, który bardzo chciałam wprowadzić w życie. Po pierwsze dlatego, że internet przedstawiał Gironę jako małe, lecz niezwykle urokliwe miasteczko, akurat na jednodniowy wypad. A po drugie, bo nie oszukujmy się, ja nie usiedzę całego tygodnia w miejscu - trzeba się gdzieś na chwilę z tej Barcelony wyrwać... ;) Zatem w piątkowy wieczór kupiłam bilety przez internet i już następnego dnia, po przejściu kontroli dworcowej niemal jak na lotnisku, wsiedliśmy w pociąg na dworcu Sants i wyruszyliśmy do Girony.

Pogoda ostatnio zdecydowanie niemajowa, więc zaczęłam szukać miejsc do odwiedzenia w Wiedniu, które są niedaleko od mojego mieszkania i mają dach ;). Moją uwagę natychmiast przykuł Wüstenhaus, który Google podpowiada jako pustyniarnię... To słowo mi zdecydowanie nie brzmi, więc pozwolę sobie Wüstenhaus przetłumaczyć jako dom pustynny i tego będę się trzymała, choć to miejsce naturalnie domem nie jest. To raczej duża szklarnia pełna roślin charakterystycznych dla obszarów pustynnych, znajdziemy w niej także trochę gatunków zwierzęcych. Ze względu na panujące w środku temperatury, jest to miejsce, które szczególnie polecam, gdy na dworze pogoda nie dopisuje i chcemy się trochę rozgrzać... ;).

Wysiadamy na stacji metra Jaume I i rozglądamy się dookoła. Według mapy tuż obok nas powinna się rozpościerać Dzielnica Gotycka, a to jest nasz cel na piątkowe przedpołudnie. Obszar ten jest częścią starego miasta w Barcelonie (Ciutat Vella), a spora część zabudowy pochodzi z czasów średniowiecza, choć znajdziemy tu też ciekawostki i z czasów rzymskich. Inna bajka, że większość budowli wcale nie wygląda na tak stare - to zasługa licznych renowacji i przebudowy głównie z XIX wieku, turystom jednak wydaje się to nie przeszkadzać. Podczas przebudowy stawiano na neogotyk, więc w gruncie rzeczy powinna to być Dzielnica Neogotycka... ;)

Linköping - siódme co do wielkości szwedzkie miasto - położony jest około 200 km na południowy-zachód od Sztokholmu. Pociągiem to niecałe dwie godziny jazdy, czyli wręcz idealnie na jednodniowy wypad ze stolicy ;). Taki też mam plan na jedną marcową sobotę - skoro przyjechałam do Szwecji na niemal cały tydzień, nie spędzę przecież tych wszystkich dni w Sztokholmie, to miasto w końcu znam już całkiem nieźle. Zatem z ciekawym mojego stylu zwiedzania kolegą docieramy do Linköping przed 11 i kierujemy się do centrum. Spacer nie był tak długi i intensywny, jak to zazwyczaj ma u mnie miejsce, bo cóż, zaczęła mnie rozkładać grypa. Ale nawet w ciągu kilku godzin, tak na spokojnie udało się co nieco w Linköping zobaczyć.

Chyba nigdy dotąd nie organizowałam żadnego wyjazdu tak dokładnie i z takim wyprzedzeniem... W gruncie rzeczy aż za często wychodzę z założenia, że jak mam lot/pociąg i nocleg, a Google podpowiada, gdzie jest informacja turystyczna, to już właściwie wyjazd jest zorganizowany ;). Tym razem jednak wymyśliłam sobie, że na trzydziestolecie ich ślubu zabierzemy rodziców na rodzinny wypad do Barcelony. Uparłam się, że wyjazd musi się udać, więc trzeba było jednak poplanować trochę rzeczy odpowiednio wcześniej. W efekcie, wyjeżdżając, wiedziałam już, którego dnia będziemy zwiedzać dane miejsca - na co niektóre atrakcje nawet kupiłam wcześniej bilety. Pogoda nie zawsze chciała współpracować - było zdecydowanie chłodniej, niż się spodziewałam po końcówce kwietnia... choć wciąż cieplej niż w majówkę ;). W Hiszpanii spędziliśmy sześć dni i, poza jednodniowym wypadem do Girony, cały ten czas poświęciliśmy Barcelonie. A zaczęliśmy z przytupem, bo od Gaudiego i Sagrady Familii...

Dawno nie trafiło w moje ręce tyle ciekawych książek, co w minionym miesiącu. Niemały wpływ na to miał fakt, że złapałam grypę i miałam duuużo czasu na czytanie - nic więc dziwnego, że na kilkanaście przeczytanych w kwietniu książek trafiło się kilka perełek. Nie zamierzam Was dzisiaj zarzucać recenzjami wszystkiego, co ostatnio czytałam, ale chcę Wam opowiedzieć o tych kilku książkach, które wywarły na mnie największe wrażenie :).

Klosterneuburg to niewielkie miasteczko położone na północ od Wiednia. Wystarczy wsiąść w pociąg podmiejski S40 na stacji Spittelau i w niecałe piętnaście minut jesteśmy już na dworcu Klosterneuburg Kierling. Ledwo wysiadłam z pociągu, a już znalazłam się w jednym z głównych punktów miasteczka, a nad niewysoką zabudową zdecydowanie górował klasztor - cel mojej wizyty. Tak naprawdę o Klosterneuburgu usłyszałam po raz pierwszy zaledwie dzień wcześniej. Niedawno zakupiłam Niederösterreich Card - kartę, która umożliwia mi darmowy wstęp do wielu atrakcji Dolnej Austrii, więc zaczęłam sprawdzać, gdzie mogę z tej karty skorzystać. Klosterneuburg rzucił mi się w oczy niemal natychmiast - na tyle blisko Wiednia, że bez problemu dojadę tam transportem publicznym, a do tego to przecież średniowieczny klasztor... Idealnie ;).

Choć mieszkając w Szwecji zwiedziłam całkiem sporo sztokholmskich muzeów, to Dansmuseet nigdy mnie nie zainteresowało. Nawet jeśli znajdowało się w samym centrum (przy Drottninggatan), a od kilku osób słyszałam niesamowicie pochlebne komentarze o tym miejscu. Wciąż uważałam, że były ciekawsze miejsca do odwiedzenia w Sztokholmie. Ponadto jest naprawdę niewiele rzeczy, których nie lubię równie mocno jak tańca, więc tym bardziej nie widziałam sensu w odwiedzeniu tego miejsca... I tak też wyjechałam w ubiegłym roku ze Szwecji, zostawiając za sobą Dansmuseet jako jedno z tych nieodwiedzonych i nieinteresujących ;). I nagle - właściwie przypadkiem - zajrzałam tam wiosną tego roku. W sumie po prostu dlatego, że łaziłam sobie bez celu po okolicy, mając trochę czasu przed planami na popołudnie, i w pewnym momencie stwierdziłam, że zimno, wieje i dobrze by było wejść gdzieś do środka na dłuższą chwilę. A że Muzeum Tańca było tuż obok...

Co mi bardzo przypadło do gustu w Monako, to fakt łączonych biletów na największe atrakcje, pozwalający zaoszczędzić parę euro. Będąc na Skale Monako, wiedziałam, że na pewno muszę zajrzeć do Muzeum Oceanograficznego, więc zaczęłam patrzeć na rozpiskę przy kasach, co mogę dostać w pakiecie. Najbardziej mnie kusił Pałac Książęcy, jednak Monako odwiedziłam w marcu, a pałac można zwiedzać jedynie od kwietnia do października. Zoo mnie nie ciągnie, kolekcja samochodów książęcych też jakoś nieszczególnie... Ale Ogród Egzotyczny brzmi już ciekawiej! ;) Kupiłam więc bilet łączony na te dwie atrakcje i skierowałam się do wejścia do Oceanarium.

Lubię szwedzkie skanseny i mówiąc to, nie mam na myśli tylko tego głównego na sztokholmskiej wyspie Djurgården. Chyba jeszcze bardziej lubię te pomniejsze - mniej zatłoczone, a też pełne klimatycznych, czerwonych domków. Za przykład może tu posłużyć Wadköping - muzeum w Örebro, które bardzo wpadło mi w oko... ale że zwiedzałam je poza sezonem, to właściwie niewiele udało mi się zobaczyć wewnątrz. Dlatego też trochę obawiałam się powtórki z rozrywki, kiedy w marcu wybrałam się do Linköping - w końcu nie okłamujmy się, koniec marca to zdecydowanie nie jest sezon turystyczny w Szwecji. A tymczasem czekała mnie miła niespodzianka - prawie wszystko było otwarte!

Wystarczy dwudziestominutowa przejażdżka tramwajem, by spojrzeć na Linz z zupełnie innej perspektywy. Liczące sobie 539 metrów wzgórze (czy to już góra? ;) ) Pöstlingberg zdecydowanie góruje nad miastem i stanowi jego najlepszy punkt widokowy. Żeby jeszcze bardziej przyciągnąć turystów, na szczycie umiejscowiono sporo atrakcji - szczególnie dla dzieci. W efekcie, jeśli już decydujemy się na wypad na Pöstlingberg, musimy się liczyć z tym, że spędzimy tam trochę czasu... :)

Już z samym dotarciem do Nicei miałam problem, jakby od początku było wiadomo, że nie wszystko będzie idealnie. Najpierw opóźnił się samolot, ale to mnie nie rusza - ostatnio właściwie każdy mój samolot jest opóźniony i co niektórzy moi znajomi twierdzą nawet, że to mój zły wpływ na samoloty ;). Zawczasu sprawdzałam połączenia z lotniska do miasta i wyczytałam, że z terminalu 2, na którym wylądowałam, mogę wziąć darmowy autobus na terminal 1, a stamtąd kursuje już normalny transport publiczny. Strona z rozkładami autobusów nie działała. Google Maps też proponowało połączenia  z T1, więc po wylądowaniu na T2 skierowałam się do autobusu kursującego między terminalami. Tam okazało się, że internety kłamią (nic nowego), bo busy jeżdżą też i z drugiego terminala, a przez moje kombinowanie autobus zdążył już uciec i musiałam kilkadziesiąt minut czekać na następny. Google Maps podpowiedziało też inny autobus, na który wystarczyło podejść pięć minut z lotniska - zdecydowanie lepsza opcja, niż czekanie na przystanku... To się przespacerowałam - tylko po to, by się dowiedzieć, że rozkłady w Google Maps są nieaktualne i na ten inny autobus musiałabym czekać jeszcze dłużej. Nie chciało mi się w to więcej bawić, wróciłam na lotnisko i postanowiłam cierpliwie czekać na ten standardowy autobus. Szczęśliwie stanęłam w dobrym miejscu i byłam jedną z kilku osób, którym udało się wcisnąć do wypchanego pojazdu - prawie cały zapełnił się na T2, z którego podobno nic nie jeździ... A na T1 wciąż pozostał tłum ludzi, którym kierowca zatrzasnął drzwi przed nosem, każąc czekać czterdzieści minut na kolejny autobus, w którym może będzie więcej miejsca. W piątek późnym wieczorem. Powodzenia życzę...

Marzec był dla mnie całkiem dobrym miesiącem, jeśli chodzi o książki. I nie chodzi tu oczywiście o ilość (bo pod tym względem i tak zdecydowanie zawyżam statystyki ;) ), ale przede wszystkim o jakość. Trafiłam na kilka lektur, które bardzo mnie wciągnęły i choć nie zawsze była to literatura najwyższych lotów, to lubię jednak czasem utonąć w lekturze ot tak, dla rozrywki. Tu chyba najbardziej zainteresowałam się trylogią Stulecie Winnych, którą odkryłam kompletnie przypadkiem (nie zdając sobie nawet sprawy, że istnieje serial na podstawie książek). Do czego jeszcze zajrzałam w ubiegłym miesiącu?

Minął prawie rok od mojej przeprowadzki ze Sztokholmu do Wiednia, zanim znów zawitałam na szwedzką ziemię. Nie to, że nie tęskniłam - wręcz przeciwnie, zwłaszcza za ludźmi - ale jakoś ciągle było nie po drodze, urlopu za mało i bilety za drogie. Ale w końcu Wizzair otworzył tanie połączenia Wiedeń-Skavsta i już na początek marca udało mi się znaleźć bilety za 10€ w jedną stronę i to w najlepszym możliwym terminie: piątek wieczór - poniedziałek wieczór. Czyli, krótko mówiąc, nie musiałam brać urlopu. Oczywiście, potem Wizz musiał mi przesunąć ten lot z piątkowego wieczoru na popołudnie i musiałam się urwać z pracy trochę, ale to już szczegół ;). Za to ciekawie wyszło, że ledwie parę dni po zabukowaniu biletów dowiedziałam się, że będę musiała jeszcze raz przylecieć do Sztokholmu w marcu... tym razem służbowo ;).

Jednodniowy wypad do Monako to chyba najlepszy pomysł, jeśli mamy trochę wolnego czasu podczas pobytu w Nicei. Miasta dzieli niecałe dwadzieścia kilometrów, które szybko pokonamy pociągiem, a nieco wolniej - choć taniej - autobusem. Jako że przystanek linii 100, kursującej z Nicei do Mentony przez Monako, znajduje się przy Le Port - zaledwie parę minut piechotą od mojego hotelu - wybieram transport autobusowy. Zwłaszcza, że kurs odbywa się co piętnaście minut, więc mogłam iść na przystanek, nie znając rozkładu. Mam dobre wyczucie czasu, bo kiedy docieram na miejsce, akurat wchodzą ostatni pasażerowie i po prostu do nich dołączam. Czytałam wcześniej, że dobrze usiąść po prawej stronie autobusu, bo wtedy będę mogła podziwiać z okna Francuską Riwierę. Choć przy samym oknie miejsc już nie było, to i tak całą drogę wychylam się zza ramienia siedzącej obok dziewczyny, bo widoki - jak chociażby na powyższym zdjęciu - naprawdę zapierają dech w piersiach!

Pomysł na... jednodniowy wypad z Wiednia. Podpytałam współpracowników, poszukałam połączeń kolejowych w rozsądnych cenach i mój wybór padł na Linz. Wracając wieczorem do Wiednia, pomyślałam sobie, że moi koledzy z pracy kompletnie nie doceniają tego trzeciego co do wielkości miasta Austrii. To miasto przemysłowe, ale na pewno jest tam coś turystycznego do zobaczenia. Akurat na jednodniowy wypad. Pewnie nawet jakieś muzea tam są, w końcu w każdym mieście są jakieś muzea! - takie komentarze słyszałam przed wyjazdem. Linz skojarzył mi się trochę z naszą Łodzią - to też takie przemysłowe miasto, kompletnie niedoceniane przez rodaków, a które potrafi bardzo pozytywnie zaskoczyć, kiedy turysta postanowi tam jednak zajrzeć... :)