Jezioro Bled to jedna z największych atrakcji turystycznych Słowenii, a charakterystyczna wysepka z kościołem i górujący nad jeziorem zamek znajdują się w chyba każdym słoweńskim folderze turystycznym. Choć czerwiec nie jest jeszcze szczytem sezonu, zwiedzających jest już na tyle dużo, że jednodniowy wypad nad Bled trzeba trochę zaplanować. Na szczęście z pobliskiej Radovljicy, gdzie mieliśmy nocleg, nad jezioro jest wyjątkowo blisko - zaledwie kilka kilometrów. Wyjeżdżamy więc we wtorek rano, zakładając, że weekendowi turyści powracali już do domów i chociaż oni nie będą robić tłoku... ;) Na szczęście przed 9 rano Bled jest jeszcze spokojny - wjeżdżamy do miasteczka bez korków i bez trudu znajdujemy miejsce parkingowe (postój 2€ za godzinę). Jak zajrzeliśmy na parking w okolicach południa, miejsc już nie było. W informacji turystycznej wzięliśmy mapki, wypytaliśmy o najciekawsze punkty widokowe i wybraliśmy się na spacer wokół jeziora.

Austriacka Biblioteka Narodowa (Österreichischen Nationalbibliothek) to było dla mnie takie miejsce, które niby chciałam odwiedzić, ale jednak zniechęcała mnie cena. Nie to, że wstęp kosztuje nie wiadomo jaki majątek - po prostu uważałam, że płacenie 8€ za wejście tylko do jednej sali reprezentacyjnej to jednak przesada. Sporo komentarzy przeczytanych w internecie odzwierciedlało ten sam tok myślenia. Z drugiej strony, oglądałam zdjęcia z biblioteki i jednak mnie ciągnęło, żeby to wszystko zobaczyć na własne oczy ;). Aż w końcu kupiłam sobie Niederösterreich-Card, z którą wejście do biblioteki miałam za darmo, i zajrzałam tam z rodzicami podczas ich ostatniej wizyty w Wiedniu.

Jezioro Bohinj to drugie - po Bledzie - najpopularniejsze jezioro Słowenii, o którym od początku słyszałam, że w niczym nie ustępuje swojemu słynnemu sąsiadowi. Co niektórzy nawet polecali skupić się właśnie na Bohinj, bo Bled podobno przereklamowany i zatłoczony... My mieliśmy na tyle dużo czasu, że mogliśmy spokojnie zobaczyć oba miejsca... i chyba jednak Bled podobał mi się bardziej. Nie oznacza to jednak, że Bohinj lepiej by ominąć podczas wizyty na Słowenii - wręcz przeciwnie! Naprawdę warto tu zajrzeć, a przy okazji zobaczyć też wodospad Slavica i wjechać (a jeśli czas i siły dopiszą, może nawet wejść) na pobliski Vogel.

Początkowo planowałam poświęcić na Kijów 2,5 dnia i według moich wyliczeń, powinno to wystarczyć z nawiązką do zwiedzenia miasta i wejścia do kilku kościołów i muzeów. Ale potem wymyśliłam sobie, by muzeum poświęcone katastrofie w Czarnobylu zamienić na samą wycieczkę do Czarnobyla i wtedy nagle zostało mi już tylko 1,5 dnia na Kijów. I to takie naciągane 1,5 dnia, bo skoro wczesnym wieczorem muszę być na lotnisku, to przecież nie mam całego dnia do dyspozycji... Ale decyzja została podjęta, Czarnobyl też chciałam zobaczyć, więc pozostało mi tylko rozplanować pozostały czas w ten sposób, by jak najwięcej w Kijowie zobaczyć. I chyba udało mi się to całkiem nieźle... :)

Wszelakie strony internetowe jednogłośnie twierdziły, że na Lublanę wystarczy poświęcić zaledwie jeden dzień, postanowiliśmy więc zaufać internetom. Na ten dzień wybraliśmy niedzielę, bo wtedy można parkować na miejskich ulicach za darmo, a skoro jest taka możliwość, to głupio byłoby z niej nie skorzystać ;). Do tego prognoza na niedzielę była zdecydowanie najlepsza - 30 stopni i słońce. Niby po południu zaczęło się trochę chmurzyć, ale i tak udało nam się uciec z Lublany, zanim się rozpadało. A wyjeżdżając, przyznaliśmy internetom rację - słoweńska stolica faktycznie jest idealna na jeden dzień.

Ja naprawdę lubię zwiedzać muzea i lubię też zaglądać ze swoimi gośćmi do miejsc, w których mnie jeszcze w Wiedniu nie było. Trochę inaczej jest jednak, gdy moi goście chcą się wybrać gdzieś, gdzie sama nigdy nie planowałam iść ;). Do takich miejsc należą wszelakie galerie sztuki. Przyznaję bez bicia - sztuki (a już szczególnie malarstwa) nie lubię. Nudzi mnie oglądanie obrazów czy zdjęć na ścianach. Jeszcze jeśli jest to jakieś malowidło przedstawiające bitwę, by zilustrować tekst do wystawy w muzeum historycznym, przeżyję. Ale jeśli mam tylko oglądać, to po kilku obrazach zaczną mi się zamykać oczy... Dlatego kiedy odwiedzają mnie znajomi, którzy chcą zobaczyć takie miejsca jak Albertina, odsyłam ich tam na tygodniu, kiedy sama jestem w pracy. Jednak na przełomie maja i czerwca trafił mi się gość, który chciał się ze mną wybrać do Muzeum Historii Sztuki (Kunsthistorisches Museum), w myśl zasady: bo tam jeszcze nie byłaś, prawda? A ja zazwyczaj staram się do swoich gości dopasować, żeby mogli zobaczyć to, co sami sobie wybiorą. Do Kunsthistorisches Museum starałam się też podejść pozytywnie, bo wyczytałam, że znajduje się tam sporo innych ciekawostek, nie tylko galerie obrazów. A najbardziej i tak ciekawił mnie sam budynek muzeum...

Kiedy wstępnie zaplanowaliśmy podział urlopu na Słowenii na 3 noce nad morzem i 4 w okolicach jezior na północy kraju, zabrałam się za poszukiwanie noclegu. O ile wybrzeże nie stanowiło problemu (wybór był pomiędzy miejscowościami Koper i Piran), to już w okolicy jezior miejsc było co niemiara. Mieliśmy jednak ten komfort, że podróżowaliśmy samochodem (jak już wiecie, często mi tego brakuje, ale cóż poradzić), więc mogliśmy zatrzymać się kawałek od słynnego Bledu. I tak nasz wybór padł na Radovljicę - niewielkie miasteczko, liczące sobie zaledwie 6.000 mieszkańców. Jednak jego ogromną zaletą jest lokalizacja - 6 km od Bledu i niewiele ponad pół godziny jazdy do Lublany ekspresówką, tuż obok której leży Radovljica. Idealna baza wypadowa do zwiedzania tej części Słowenii.

Najsensowniejsze połączenia między Wiedniem a Ołomuńcem to pociągi z przesiadką w Przerowie. Dopóki nie zaczęłam planować jednodniowego wypadu do Ołomuńca, w ogóle nie zdawałam sobie sprawy z istnienia takiego miasta jak Przerów (po czesku Prerov). Początkowo miałam tam mieć kilkanaście minut na przesiadkę w obie strony, ale gdy już na wstępie koleje łapały spore opóźnienia, bałam się zaryzykować taką krótką przesiadkę w drodze powrotnej. Mój pociąg to było ostatnie połączenie Przerów-Wiedeń tego dnia, więc słabo byłoby się na nie spóźnić tylko dlatego, że czeskie koleje mają problemy z punktualnością na trasie z Ołomuńca. Stwierdziłam więc, że podjadę do Przerowa wcześniej - wtedy powinnam zdążyć spokojnie na mój pociąg, a do tego będę miała okazję pospacerować po Przerowie i zobaczyć tę mniej turystyczną twarz Czech.

Ostatni dzień wyjazdu można było wykorzystać prawie w pełni, bo samolot powrotny do Warszawy mieliśmy dopiero wczesnym wieczorem. Trzeba było jedynie pomyśleć o zostawieniu gdzieś bagażu, bo mieszkanie z airbnb mieliśmy przecież rano opuścić. Jako że większość tego, co zaplanowaliśmy sobie w Barcelonie, udało nam się zobaczyć już podczas poprzednich dni, ostatniego postanowiliśmy nieco wyluzować. Ot, spokojny spacer po parku de la Ciutadella. Miejsce idealne, bo położone tuż obok Dworca Północnego (Estacio del Nord), gdzie za kilka euro można było zostawić bagaże w schowku, oraz stacji metra Arc de Triomf, która zapewniała potem wygodny dojazd na lotnisko. Czyli lepiej być nie mogło ;).

Strefa Wykluczenia wokół Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej to jedno z takich miejsc, które od dawna mnie ciągnęło, zwłaszcza po przeczytaniu genialnego reportażu Swietłany Aleksijewicz pt. Czarnobylska modlitwa. Kiedy udało mi się znaleźć tanie bilety do Kijowa na długi czerwcowy weekend, pomyślałam, że oto właśnie nadarzyła się okazja... ;). Zaczęłam przeglądać oferty ukraińskich agencji, bo wizyty w Czarnobylu prawie nie można zaplanować na własną rękę. Ceny we wszystkich agencjach były dość podobne, więc wybrałam tę największą, cieszącą się też bardzo dobrą opinią w internecie - Chornobyl Tour. Za jednodniowy wyjazd zapłaciłam tam 99 dolarów, dodatkowe 5 dolarów za lunch, bo jednak cały dzień na kanapkach mi się nie widział. Za pośrednictwem PayPala zapłaciłam od razu 25% zaliczki, resztę zaś miałam dopłacić już podczas zbiórki przy autokarze. Chornobyl Tour przyjmuje płatności w dolarach, euro i hrywnach, po podanym mailowo kursie. Zatem zapłaciłam zaliczkę, dostałam potwierdzenie, a na trzy dni przed samym wyjazdem również dane kontaktowe do przewodników i przypomnienie o szczegółach wycieczki. I z rosnącym podekscytowaniem czekałam na wyjazd na Ukrainę... :)

Niby już od dawna wiedziałam, że w Wiedniu znajdują się krypty cesarskie, ale jakoś nieszczególnie mnie to interesowało - aż sama się dziwię, bo zazwyczaj lubię taką tematykę. Zaczęłam szukać trochę więcej informacji dopiero po wizycie w kryptach wiedeńskiej katedry, gdzie przewodnik tłumaczył rozczarowanym zwiedzającym, że to nie tu spoczywa słynna Sisi. By zobaczyć jej grobowiec, trzeba by się wybrać nie do katedry, ale do kościoła kapucynów przy Neuer Markt. Okazja trafiła się pod koniec maja, gdy do Wiednia przyjechał kolega z Polski, a na jego liście miejsc do odwiedzenia krypty cesarskie znajdowały się bardzo wysoko. Więc z tej okazji skorzystałam i do kapucynów wybraliśmy się razem ;).

Mam tutaj zaskakujące szczęście do pogody - zwłaszcza, że zazwyczaj jak gdzieś jadę, to nagle pogoda się załamuje i zaczyna padać, choć jeszcze dzień przed moim przyjazdem świeciło piękne słońce. Z moim jednodniowym wypadem do Czech układa się jednak odwrotnie - wcześniej było zimno i deszczowo, później było zimno i deszczowo... a na sam wyjazd akurat trochę ponad dwadzieścia stopni i słońce. O Ołomuńcu myślałam już od kilku miesięcy - byłam tam jakoś w liceum, ale niewiele mi zostało w pamięci. Dojazd z Wiednia też nie jest najgorszy: najpierw nasze PKP relacji Wiedeń-Gdynia, który zatrzymuje się w Przerowie, a tam muszę się przesiąść w czeski pociąg. Zarówno polska, jak i czeska kolej miały opóźnienie, więc na miejsce docieram nieco później, niż planowałam. W niczym mi to nie przeszkadza, bo i tak mam więcej czasu, niż potrzebuję - choć na początku jeszcze tego nie wiem.

Kiedy zwiedzamy Dzielnicę Gotycką w Barcelonie, podchodzimy też pod katedrę. Nie wchodzimy jednak do środka - odstrasza nas masakryczna kolejka ciągnąca się przez cały plac. Mniej więcej do południa wejście jest za darmo i większość turystów postanowiła skorzystać z tej możliwości. My też stwierdziliśmy, że nie jest to zły pomysł - pod warunkiem, że przyjedzie się tu z samego rana, zaraz po otwarciu świątyni. Kiedy docieramy na miejsce w poniedziałkowy poranek, całość wygląda zdecydowanie inaczej - ludzi na placu niewiele, a do wejścia kolejki właściwie nie ma. Ochroniarz przy bramce zagląda tylko do plecaka, po czym ruchem ręki zaprasza do wejścia. W końcu można zwiedzić i katedrę!

Jako że zbliża się sezon wakacyjny, a zatem i wyjazdowy, co niektórzy z Was pewnie zawitają i do Wiednia ;). Pamiętając, że podsumowania sztokholmskich cen cieszyły się sporą popularnością na blogu, postanowiłam zrobić krótkie podsumowanie cen w Wiedniu na rok 2019. I choć wiem, że nie powinno się przeliczać, podam poniżej też ceny w złotówkach po obecnym kursie euro. Głównie dlatego, że mi samej teraz ciężko odpowiedzieć na to główne pytanie: czy Wiedeń jest drogi? Dla mnie, po kilku latach spędzonych w Szwecji, wydaje się dość tani - szczególnie jeśli chodzi o transport publiczny, wynajem mieszkań czy koszty żywności. Ceny zaś wydają mi się zbliżone do szwedzkich, jeśli mowa o atrakcjach turystycznych, jedzeniu na mieście czy produktach chemicznych / kosmetycznych. Z kolei koleżanka, która przeprowadziła się tu z Niemiec, mocno narzekała na wysokie, wiedeńskie ceny. Wszystko zależy zatem od naszego punktu odniesienia ;). Na pewno sporo rzeczy (choć nie wszystkie) w Wiedniu jest droższych niż w Polsce, jednak wydaje mi się, że nie jest źle - szczególnie jak na europejską, mocno turystyczną stolicę.

Do Barcelony wylatujemy wszyscy razem z Warszawy, więc do stolicy przylatuję na spokojnie poprzedniego wieczoru. Mam wolny cały ranek, bo na tygodniu ludzie i tak pracują, więc nawet nie za bardzo jest jak kogoś na wspólne śniadanie wyciągnąć. Dlatego z braku laku otwieram ofertę przesłaną mi przez Booking ze zniżkami na poszczególne atrakcje Warszawy - w większości takie standardowe miejsca jak chociażby Pałac Kultury. Z całej listy zwracam jednak uwagę na punkt Muzeum życia w PRL, obok którego wielkimi literami wyświetliło mi się -40%. Stwierdziłam więc, że co mi tam - zaryzykuję z Bookingiem (a naprawdę traktowałam to jako ryzyko, bo w gruncie rzeczy nigdy nie rezerwowałam z nimi czegoś innego niż noclegi)... i proszę, już miałam plany na poranek przed wylotem ;).

Plan na niedzielę w Barcelonie był od samego początku oczywisty - skoro niektóre z atrakcji na wzgórzu Montjuïc mają w niedzielne popołudnia darmowy wstęp, jasnym było, że pójdziemy tam właśnie wtedy. Zawsze przecież można za tak oszczędzone pieniądze dokupić więcej wina do tapasów ;). Wysiadamy z metra przy placu Espanya, ale zamiast od razu kierować się na wzgórze, przechodzimy na drugą stronę ulicy. Moją mamę zaciekawił bowiem duży, okrągły budynek, służący swego czasu jako arena do walk z bykami. Dziś korrida jest zakazana, ale miejsce nie może się przecież zmarnować. W 2011 roku otwarto więc tu z wielką pompą... centrum handlowe. Arenas de Barcelona warto więc bardziej zobaczyć z zewnątrz niż wewnątrz - no chyba, że macie w planach zakupy ;). Podobno fajną atrakcją jest też taras widokowy na górze areny, ale tam nie wjeżdżamy. Jest zimno, mży i tylko tarasów widokowych mi do szczęścia brakuje w taką pogodę... :P

13,90€ w jedną stronę, jeśli kupuje się bilet na pociąg dopiero dzień wcześniej, oraz niecałe czterdzieści minut jazdy. Tyle wystarczy, by zamienić Barcelonę na Gironę na jeden dzień, a to był akurat pomysł, który bardzo chciałam wprowadzić w życie. Po pierwsze dlatego, że internet przedstawiał Gironę jako małe, lecz niezwykle urokliwe miasteczko, akurat na jednodniowy wypad. A po drugie, bo nie oszukujmy się, ja nie usiedzę całego tygodnia w miejscu - trzeba się gdzieś na chwilę z tej Barcelony wyrwać... ;) Zatem w piątkowy wieczór kupiłam bilety przez internet i już następnego dnia, po przejściu kontroli dworcowej niemal jak na lotnisku, wsiedliśmy w pociąg na dworcu Sants i wyruszyliśmy do Girony.

Pogoda ostatnio zdecydowanie niemajowa, więc zaczęłam szukać miejsc do odwiedzenia w Wiedniu, które są niedaleko od mojego mieszkania i mają dach ;). Moją uwagę natychmiast przykuł Wüstenhaus, który Google podpowiada jako pustyniarnię... To słowo mi zdecydowanie nie brzmi, więc pozwolę sobie Wüstenhaus przetłumaczyć jako dom pustynny i tego będę się trzymała, choć to miejsce naturalnie domem nie jest. To raczej duża szklarnia pełna roślin charakterystycznych dla obszarów pustynnych, znajdziemy w niej także trochę gatunków zwierzęcych. Ze względu na panujące w środku temperatury, jest to miejsce, które szczególnie polecam, gdy na dworze pogoda nie dopisuje i chcemy się trochę rozgrzać... ;).

Wysiadamy na stacji metra Jaume I i rozglądamy się dookoła. Według mapy tuż obok nas powinna się rozpościerać Dzielnica Gotycka, a to jest nasz cel na piątkowe przedpołudnie. Obszar ten jest częścią starego miasta w Barcelonie (Ciutat Vella), a spora część zabudowy pochodzi z czasów średniowiecza, choć znajdziemy tu też ciekawostki i z czasów rzymskich. Inna bajka, że większość budowli wcale nie wygląda na tak stare - to zasługa licznych renowacji i przebudowy głównie z XIX wieku, turystom jednak wydaje się to nie przeszkadzać. Podczas przebudowy stawiano na neogotyk, więc w gruncie rzeczy powinna to być Dzielnica Neogotycka... ;)

Linköping - siódme co do wielkości szwedzkie miasto - położony jest około 200 km na południowy-zachód od Sztokholmu. Pociągiem to niecałe dwie godziny jazdy, czyli wręcz idealnie na jednodniowy wypad ze stolicy ;). Taki też mam plan na jedną marcową sobotę - skoro przyjechałam do Szwecji na niemal cały tydzień, nie spędzę przecież tych wszystkich dni w Sztokholmie, to miasto w końcu znam już całkiem nieźle. Zatem z ciekawym mojego stylu zwiedzania kolegą docieramy do Linköping przed 11 i kierujemy się do centrum. Spacer nie był tak długi i intensywny, jak to zazwyczaj ma u mnie miejsce, bo cóż, zaczęła mnie rozkładać grypa. Ale nawet w ciągu kilku godzin, tak na spokojnie udało się co nieco w Linköping zobaczyć.

Chyba nigdy dotąd nie organizowałam żadnego wyjazdu tak dokładnie i z takim wyprzedzeniem... W gruncie rzeczy aż za często wychodzę z założenia, że jak mam lot/pociąg i nocleg, a Google podpowiada, gdzie jest informacja turystyczna, to już właściwie wyjazd jest zorganizowany ;). Tym razem jednak wymyśliłam sobie, że na trzydziestolecie ich ślubu zabierzemy rodziców na rodzinny wypad do Barcelony. Uparłam się, że wyjazd musi się udać, więc trzeba było jednak poplanować trochę rzeczy odpowiednio wcześniej. W efekcie, wyjeżdżając, wiedziałam już, którego dnia będziemy zwiedzać dane miejsca - na co niektóre atrakcje nawet kupiłam wcześniej bilety. Pogoda nie zawsze chciała współpracować - było zdecydowanie chłodniej, niż się spodziewałam po końcówce kwietnia... choć wciąż cieplej niż w majówkę ;). W Hiszpanii spędziliśmy sześć dni i, poza jednodniowym wypadem do Girony, cały ten czas poświęciliśmy Barcelonie. A zaczęliśmy z przytupem, bo od Gaudiego i Sagrady Familii...

Dawno nie trafiło w moje ręce tyle ciekawych książek, co w minionym miesiącu. Niemały wpływ na to miał fakt, że złapałam grypę i miałam duuużo czasu na czytanie - nic więc dziwnego, że na kilkanaście przeczytanych w kwietniu książek trafiło się kilka perełek. Nie zamierzam Was dzisiaj zarzucać recenzjami wszystkiego, co ostatnio czytałam, ale chcę Wam opowiedzieć o tych kilku książkach, które wywarły na mnie największe wrażenie :).

Klosterneuburg to niewielkie miasteczko położone na północ od Wiednia. Wystarczy wsiąść w pociąg podmiejski S40 na stacji Spittelau i w niecałe piętnaście minut jesteśmy już na dworcu Klosterneuburg Kierling. Ledwo wysiadłam z pociągu, a już znalazłam się w jednym z głównych punktów miasteczka, a nad niewysoką zabudową zdecydowanie górował klasztor - cel mojej wizyty. Tak naprawdę o Klosterneuburgu usłyszałam po raz pierwszy zaledwie dzień wcześniej. Niedawno zakupiłam Niederösterreich Card - kartę, która umożliwia mi darmowy wstęp do wielu atrakcji Dolnej Austrii, więc zaczęłam sprawdzać, gdzie mogę z tej karty skorzystać. Klosterneuburg rzucił mi się w oczy niemal natychmiast - na tyle blisko Wiednia, że bez problemu dojadę tam transportem publicznym, a do tego to przecież średniowieczny klasztor... Idealnie ;).

Choć mieszkając w Szwecji zwiedziłam całkiem sporo sztokholmskich muzeów, to Dansmuseet nigdy mnie nie zainteresowało. Nawet jeśli znajdowało się w samym centrum (przy Drottninggatan), a od kilku osób słyszałam niesamowicie pochlebne komentarze o tym miejscu. Wciąż uważałam, że były ciekawsze miejsca do odwiedzenia w Sztokholmie. Ponadto jest naprawdę niewiele rzeczy, których nie lubię równie mocno jak tańca, więc tym bardziej nie widziałam sensu w odwiedzeniu tego miejsca... I tak też wyjechałam w ubiegłym roku ze Szwecji, zostawiając za sobą Dansmuseet jako jedno z tych nieodwiedzonych i nieinteresujących ;). I nagle - właściwie przypadkiem - zajrzałam tam wiosną tego roku. W sumie po prostu dlatego, że łaziłam sobie bez celu po okolicy, mając trochę czasu przed planami na popołudnie, i w pewnym momencie stwierdziłam, że zimno, wieje i dobrze by było wejść gdzieś do środka na dłuższą chwilę. A że Muzeum Tańca było tuż obok...

Co mi bardzo przypadło do gustu w Monako, to fakt łączonych biletów na największe atrakcje, pozwalający zaoszczędzić parę euro. Będąc na Skale Monako, wiedziałam, że na pewno muszę zajrzeć do Muzeum Oceanograficznego, więc zaczęłam patrzeć na rozpiskę przy kasach, co mogę dostać w pakiecie. Najbardziej mnie kusił Pałac Książęcy, jednak Monako odwiedziłam w marcu, a pałac można zwiedzać jedynie od kwietnia do października. Zoo mnie nie ciągnie, kolekcja samochodów książęcych też jakoś nieszczególnie... Ale Ogród Egzotyczny brzmi już ciekawiej! ;) Kupiłam więc bilet łączony na te dwie atrakcje i skierowałam się do wejścia do Oceanarium.

Lubię szwedzkie skanseny i mówiąc to, nie mam na myśli tylko tego głównego na sztokholmskiej wyspie Djurgården. Chyba jeszcze bardziej lubię te pomniejsze - mniej zatłoczone, a też pełne klimatycznych, czerwonych domków. Za przykład może tu posłużyć Wadköping - muzeum w Örebro, które bardzo wpadło mi w oko... ale że zwiedzałam je poza sezonem, to właściwie niewiele udało mi się zobaczyć wewnątrz. Dlatego też trochę obawiałam się powtórki z rozrywki, kiedy w marcu wybrałam się do Linköping - w końcu nie okłamujmy się, koniec marca to zdecydowanie nie jest sezon turystyczny w Szwecji. A tymczasem czekała mnie miła niespodzianka - prawie wszystko było otwarte!

Wystarczy dwudziestominutowa przejażdżka tramwajem, by spojrzeć na Linz z zupełnie innej perspektywy. Liczące sobie 539 metrów wzgórze (czy to już góra? ;) ) Pöstlingberg zdecydowanie góruje nad miastem i stanowi jego najlepszy punkt widokowy. Żeby jeszcze bardziej przyciągnąć turystów, na szczycie umiejscowiono sporo atrakcji - szczególnie dla dzieci. W efekcie, jeśli już decydujemy się na wypad na Pöstlingberg, musimy się liczyć z tym, że spędzimy tam trochę czasu... :)

Już z samym dotarciem do Nicei miałam problem, jakby od początku było wiadomo, że nie wszystko będzie idealnie. Najpierw opóźnił się samolot, ale to mnie nie rusza - ostatnio właściwie każdy mój samolot jest opóźniony i co niektórzy moi znajomi twierdzą nawet, że to mój zły wpływ na samoloty ;). Zawczasu sprawdzałam połączenia z lotniska do miasta i wyczytałam, że z terminalu 2, na którym wylądowałam, mogę wziąć darmowy autobus na terminal 1, a stamtąd kursuje już normalny transport publiczny. Strona z rozkładami autobusów nie działała. Google Maps też proponowało połączenia  z T1, więc po wylądowaniu na T2 skierowałam się do autobusu kursującego między terminalami. Tam okazało się, że internety kłamią (nic nowego), bo busy jeżdżą też i z drugiego terminala, a przez moje kombinowanie autobus zdążył już uciec i musiałam kilkadziesiąt minut czekać na następny. Google Maps podpowiedziało też inny autobus, na który wystarczyło podejść pięć minut z lotniska - zdecydowanie lepsza opcja, niż czekanie na przystanku... To się przespacerowałam - tylko po to, by się dowiedzieć, że rozkłady w Google Maps są nieaktualne i na ten inny autobus musiałabym czekać jeszcze dłużej. Nie chciało mi się w to więcej bawić, wróciłam na lotnisko i postanowiłam cierpliwie czekać na ten standardowy autobus. Szczęśliwie stanęłam w dobrym miejscu i byłam jedną z kilku osób, którym udało się wcisnąć do wypchanego pojazdu - prawie cały zapełnił się na T2, z którego podobno nic nie jeździ... A na T1 wciąż pozostał tłum ludzi, którym kierowca zatrzasnął drzwi przed nosem, każąc czekać czterdzieści minut na kolejny autobus, w którym może będzie więcej miejsca. W piątek późnym wieczorem. Powodzenia życzę...

Marzec był dla mnie całkiem dobrym miesiącem, jeśli chodzi o książki. I nie chodzi tu oczywiście o ilość (bo pod tym względem i tak zdecydowanie zawyżam statystyki ;) ), ale przede wszystkim o jakość. Trafiłam na kilka lektur, które bardzo mnie wciągnęły i choć nie zawsze była to literatura najwyższych lotów, to lubię jednak czasem utonąć w lekturze ot tak, dla rozrywki. Tu chyba najbardziej zainteresowałam się trylogią Stulecie Winnych, którą odkryłam kompletnie przypadkiem (nie zdając sobie nawet sprawy, że istnieje serial na podstawie książek). Do czego jeszcze zajrzałam w ubiegłym miesiącu?

Minął prawie rok od mojej przeprowadzki ze Sztokholmu do Wiednia, zanim znów zawitałam na szwedzką ziemię. Nie to, że nie tęskniłam - wręcz przeciwnie, zwłaszcza za ludźmi - ale jakoś ciągle było nie po drodze, urlopu za mało i bilety za drogie. Ale w końcu Wizzair otworzył tanie połączenia Wiedeń-Skavsta i już na początek marca udało mi się znaleźć bilety za 10€ w jedną stronę i to w najlepszym możliwym terminie: piątek wieczór - poniedziałek wieczór. Czyli, krótko mówiąc, nie musiałam brać urlopu. Oczywiście, potem Wizz musiał mi przesunąć ten lot z piątkowego wieczoru na popołudnie i musiałam się urwać z pracy trochę, ale to już szczegół ;). Za to ciekawie wyszło, że ledwie parę dni po zabukowaniu biletów dowiedziałam się, że będę musiała jeszcze raz przylecieć do Sztokholmu w marcu... tym razem służbowo ;).

Jednodniowy wypad do Monako to chyba najlepszy pomysł, jeśli mamy trochę wolnego czasu podczas pobytu w Nicei. Miasta dzieli niecałe dwadzieścia kilometrów, które szybko pokonamy pociągiem, a nieco wolniej - choć taniej - autobusem. Jako że przystanek linii 100, kursującej z Nicei do Mentony przez Monako, znajduje się przy Le Port - zaledwie parę minut piechotą od mojego hotelu - wybieram transport autobusowy. Zwłaszcza, że kurs odbywa się co piętnaście minut, więc mogłam iść na przystanek, nie znając rozkładu. Mam dobre wyczucie czasu, bo kiedy docieram na miejsce, akurat wchodzą ostatni pasażerowie i po prostu do nich dołączam. Czytałam wcześniej, że dobrze usiąść po prawej stronie autobusu, bo wtedy będę mogła podziwiać z okna Francuską Riwierę. Choć przy samym oknie miejsc już nie było, to i tak całą drogę wychylam się zza ramienia siedzącej obok dziewczyny, bo widoki - jak chociażby na powyższym zdjęciu - naprawdę zapierają dech w piersiach!

Pomysł na... jednodniowy wypad z Wiednia. Podpytałam współpracowników, poszukałam połączeń kolejowych w rozsądnych cenach i mój wybór padł na Linz. Wracając wieczorem do Wiednia, pomyślałam sobie, że moi koledzy z pracy kompletnie nie doceniają tego trzeciego co do wielkości miasta Austrii. To miasto przemysłowe, ale na pewno jest tam coś turystycznego do zobaczenia. Akurat na jednodniowy wypad. Pewnie nawet jakieś muzea tam są, w końcu w każdym mieście są jakieś muzea! - takie komentarze słyszałam przed wyjazdem. Linz skojarzył mi się trochę z naszą Łodzią - to też takie przemysłowe miasto, kompletnie niedoceniane przez rodaków, a które potrafi bardzo pozytywnie zaskoczyć, kiedy turysta postanowi tam jednak zajrzeć... :)

Wygląda na to, że w końcu - po dziesięciu miesiącach od wprowadzenia się do wynajmowanego w Wiedniu mieszkania - wszystko już mam tu ogarnięte. Choć oczywiście może się okazać całkiem odwrotnie - w końcu każdy pojawiający się problem był dla mnie niemałym zaskoczeniem... i irytował mnie na potęgę. Ani w Polsce, ani w Szwecji nie doświadczyłam takiej kumulacji mieszkaniowych problemów, jak to mi się zdarzyło w Wiedniu. Mój pech wręcz zadziwił  znajomych Austriaków, którzy przecież też już przez różne rzeczy tu przechodzili ;). 

Co robić w centrum Wiednia, gdy mamy akurat nie za dużo czasu, a chcielibyśmy jednak coś zwiedzić? Możemy na ten przykład zajrzeć do Virgilkapelle. To pozostałości dawnej, gotyckiej kaplicy oraz mini-muzeum średniowiecznego Wiednia. Ja lubię ruiny, świątynie i muzea historyczne, więc jedyne, do czego mogłabym się tu przyczepić, to właśnie to "mini". Tematyka średniowieczna zdecydowanie nie została tu wyczerpana... :)

Palazzo to jedno z takich miejsc, które - gdy pierwszy raz o nim usłyszymy - wywołuje w nas reakcję: chcę tam pójść! A potem zapoznajemy się z cenami i twierdzimy jednak, że w sumie to mnie aż tak bardzo nie interesuje... Miejsce reklamowane jest słowami dinner & show, czyli kolacja oraz pokazy (akrobatyczne). Pomysł wypadu do Palazzo wyszedł od dyrektora naszego działu, w ramach corocznej kolacji integracyjnej. Raz do roku wychodzimy gdzieś po pracy i za to wyjście pośrednio sami płacimy. Przez pośrednio mam na myśli tutaj fakt, że mamy w pracy możliwość zakupu po kosztach naszych produktów z wystaw i pokazów (czyli używanych, bez gwarancji, itp.) i pieniądze z zakupów trafiają do wspólnej skarbonki, przeznaczone właśnie na takie wyjścia integracyjne. Zazwyczaj jest to jednak zwykłe wyjście na kolację i piwo, tym razem jednak szef chciał zaszaleć (bo i my zaszaleliśmy z zakupami w pracy przed świętami ;) ). I tak w ostatni wieczór lutego trafiliśmy do Palazzo Vienna.

Tematów książkowych nie było na blogu już przez dobre 1,5 roku, a przecież nie znaczy to, że przestałam czytać. Jednak od przeprowadzki do Wiednia znacznie rzadziej sięgam po szwedzkich autorów albo ogólnie po książki o tematyce skandynawskiej, a to o nich głównie pisałam na blogu. Pomyślałam jednak, że chciałabym przywrócić tutaj tematykę książkową, choć w nieco innej formie - oddzielny wpis o każdej lekturze przekształciłby to miejsce w bloga o literaturze, a tego nie chcę ;). A że mój czytelniczy luty był mieszanką wszystkiego - szwedzkich autorów i tematyki skandynawskiej, światowej klasyki oraz prób czytania po niemiecku... Zatem zapraszam na podsumowanie tego, po co sięgnęłam w lutym. I jak zawsze zachęcam do podzielenia się ze mną tytułami, które na Was wywarły wrażenie - w końcu świat bez literatury byłby bardzo nudny ;).

Lubię wszelakie muzea poświęcone nauce i technologii, urządzone w nowoczesny sposób, bo pozwalają człowiekowi dorosłemu poczuć się przez chwilę jak dziecko :). Atrakcje w stylu naszego warszawskiego Centrum Nauki Kopernik znajdziemy już z większości krajów, zazwyczaj w stolicach... W Austrii jednak wybór padł na Linz - miasto z bogatą historią i jeszcze bogatszym zapleczem przemysłowym. Tuż nad brzegiem Dunaju wznosi się charakterystyczny budynek (nocą podobno ładnie podświetlany), mieszczący w sobie centrum Ars Electronica - największą atrakcję turystyczną Linzu, nazywaną nawet Muzeum przyszłości.

Lubię zwiedzać kościoły i widziałam ich już tyle, że rzadko się zdarza, by jakaś świątynia faktycznie sprawiła na mnie ogromne wrażenie. A już zwłaszcza nie spodziewam się tego po nowszych, dwudziestowiecznych kościołach. Zawsze jednak lubię pozytywne zaskoczenia ;), a takim niewątpliwie okazała się dla mnie nowa katedra w Linz. Katedra Niepokalanego Poczęcia NMP faktycznie nazywana jest po prostu Nową Katedrą (Neuer Dom), w odróżnieniu od tej starej, którą wybudowano w XVII wieku i której wieże wciąż górują nad miastem. Oczywiście można by zapytać, po co w Linz nowa główna świątynia, skoro poprzednia wciąż była na swoim miejscu?

Ostatni dzień mojego pobytu na Cyprze zapowiadał się najlepiej pod względem pogody, więc postanowiłam wykorzystać go i pobyć trochę na łonie natury, jak to się ładnie mówi ;). Mój wybór padł na Cape Greco, bo mogłam ten wypad od razu połączyć ze zwiedzaniem Ayia Napa. Pozwolę sobie tu kontynuować używanie angielskiej nazwy Cape Greco, bo spolszczona Kawo Greko razi moje oczy i wydaje mi się kompletnie nienaturalna... Przylądek ten jest najdalej na południowy-wschód wysuniętym punktem Cypru, a na jego terenie znajduje się rezerwat przyrody. Google podrzuciło mi kilka pięknych zdjęć z tego rejonu, które sprawiły, że bez chwili wahania wybrałam Cape Greco na cel mojej wycieczki.

Mam w pracy kolegę, którego największym hobby jest łowienie ryb i obserwowanie ptaków. Wszyscy w dziale żartują, że lepiej nie zaczynać z nim żadnego z tych tematów, bo jak się rozgada, to i godzinę może o tym mówić bez przerwy. Lubię ludzi z pasją, więc sama poruszam co jakiś czas te tematy - czasem dość nieświadomie ;). Chociażby wspominając, że na Cypr poleciałam między innymi dlatego, że chciałam zobaczyć flamingi, albo zachwycając się moim nowym kubkiem z sową (sowy są genialne!). W jednym z takich momentów kolega zaczął opowiadać, gdzie jeździ z Wiednia, by obserwować ptaki. Musiał być już chyba przyzwyczajony, że ludzie nie zawsze chcą tego słuchać, bo był wręcz zaskoczony, że wypytywałam o szczegóły i nawet zanotowałam sobie parę miejsc, które wspomniał. Ale był to początek stycznia, pogoda nieszczególna, do tego miałam inne plany... Więc te miejsca dodałam po prostu do mojej mapki "Co zobaczyć w Austrii" i stwierdziłam, że kiedyś zobaczę ;). A tu zaczął się luty, przychodzę któregoś dnia do pracy, siadam do komputera, a kolega podnosi głowę znad klawiatury i pyta: byłaś w Apetlon? Nazwa mi nic nie mówi, więc patrzę na niego pytającym wzrokiem. On wzdycha, po czym dodaje: na cmentarzu? To ja miałam na jakiś cmentarz jechać?! No sowy oglądać! Ach, no tak... No jeszcze nie, ale w sumie można by coś zaplanować. To weź się ogarnij, bo teraz jest idealna pogoda. Zaczęłam się śmiać, ale w gruncie rzeczy... dlaczego nie? I tak nie miałam planów na weekend, a sowy są w końcu genialne ;).

Przyjeżdżając do stolicy Cypru, wiedziałam, że będę chciała zobaczyć jak najwięcej w ciągu jednego dnia, zarówno w Nikozji tureckiej, jak i greckiej. Turecka spodobała mi się znacznie bardziej, co nie znaczy jednak, że w tej nieokupowanej części miasta nie ma ciekawych zabytków. Centrum Nikozji, otoczone historycznymi murami, jest naprawdę niewielkie. Gdy wpatruję się w mapę, próbując zaplanować trasę zwiedzania, kobieta w informacji turystycznej zwraca moją uwagę na skalę mapy. To, co na papierze wydaje się ogromną odległością, w rzeczywistości wymaga maksymalnie pięciu minut spaceru. Historyczne centrum Nikozji jest niewielkie, ale nie narzekam - po zwiedzeniu tureckiej części nie mam już zbyt wiele czasu ;).

Tu, gdzie dziś rozciąga się historyczne centrum Wiednia, niecałe dwa tysiące lat temu stał obóz legionistów rzymskich. Choć w I w. n.e. Rzymianie często zapuszczali się w te okolice, to obóz w tym miejscu założono dopiero w 97 roku. W zaledwie kilka lat nad brzegiem Dunaju wybudowano fortecę, która miała strzec północnych granic cesarstwa rzymskiego. Vindobona istniała około 350 lat - ostatnie ślady osadnictwa rzymskiego w tym miejscu datuje się na połowę V wieku. Najprawdopodobniej wtedy miasto, niechronione już przez silne zastępy rzymskich legionistów, zostało najechane przez plemiona germańskie.

Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o Ayia Napa, nie wiedziałam nawet, że jest to popularny kurort turystyczny. Wiecie, błękitne morze, piaszczyste plaże, zatrzęsienie barów, klubów i restauracji... Może i dobrze, że o tym na początku nie wiedziałam, bo pewnie odpuściłabym sobie to miejsce. W końcu kąpiel w morzu w styczniu odpada, a bardzo turystycznych miejsc wolę unikać (no chyba, że są tam jakieś zabytki, które koniecznie muszę zobaczyć). Ja o Ayia Napa usłyszałam dzięki znajdującemu się w centrum miasta klasztorowi, a rzut oka na mapę wystarczył, bym dowiedziała się, że obok znajduje się też warty uwagi park narodowy. Stwierdziłam zatem, że to plan idealny na jednodniowy wypad z Larnaki - szczególnie, że i pogoda dopisywała. W weekendy poza sezonem na tej trasie kursuje zaledwie sześć autobusów na dobę, więc musiałam wszystko dobrze rozplanować. Na szczęście radzę sobie z tym całkiem nieźle ;). I tak w styczniową sobotę około 10:30 wysiadłam na przystanku tuż przed wielkimi literami I <3 Ayia Napa.

Niewielkie muzeum położone na terenie pałacu Schönbrunn pomoże nam cofnąć się w czasie i zobaczyć, jakimi pojazdami poruszała się rodzina cesarska i austriacka arystokracja w ciągu ostatnich kilku wieków. Cesarskie Muzeum Powozów (Kaiserliche Wagenburg) nie wchodzi niestety w skład głównych pakietów obejmujących zwiedzanie Schönbrunnu, a szkoda, bo jednak 9,50€ za wstęp uważam za nieco wygórowaną opłatę, biorąc pod uwagę rozmiary muzeum. Mimo wszystko postanowiłam zajrzeć do środka - po spacerze po pałacowych ogrodach w styczniowy dzień byłam na tyle przemarznięta, że pomysł rozgrzewki w muzealnych wnętrzach wydawał mi się całkiem niezły...

Moje pierwsze pytanie o to, którędy przejść przez granicę pomiędzy Cyprem a Cyprem Północnym, pani w informacji turystycznej po prostu ignoruje. Kontynuuje tylko zachwalanie samej greckiej Nikozji, choć jeszcze pięć minut wcześniej sama wspomniała, że w dwie godziny spokojnie zwiedzę wszystko, co ciekawe. Gdy ponownie pytam o to, jak przekroczyć granicę, patrzy na mniej trochę krzywo. Jest kilka punktów, za którymi znajdziesz się już po tamtej stronie wyspy. Musisz wiedzieć, że to już nie nasz Cypr, to już nie Unia Europejska. To teren okupowany. Nie obowiązują tam nasze przepisy ani nasza waluta, nie jesteśmy w stanie zareagować, jakby zaszła potrzeba... - mówi tak szybko, że nie dam rady się wtrącić. Że przecież czytałam o warunkach przekraczania granicy, znam historię konfliktu oraz jego skutki. Że wiem, na co się piszę. Kobieta chyba uparła się, by zniechęcać mnie do skutku, który naturalnie nie nastąpił. W końcu zaznaczyła mi na mapie punkt na ulicy Ledra, którędy mogę przekroczyć granicę. Z uśmiechem podziękowałam, szybko zabrałam mapę i zmyłam się z informacji turystycznej, zanim panią naszłoby na dalsze odwodzenie mnie od tego pomysłu.

Półprzytomna otwieram oczy, gdy samolot zniża się do lądowania. Wciąż nie mogę się zdecydować, czy loty bardzo poranne mają więcej plusów czy minusów? Z jednej strony przylatuję na miejsce na tyle wcześnie, że mam cały dzień na zwiedzanie, a poza tym cena biletu lotniczego jest bardzo atrakcyjna. Ale z drugiej - o tej porze nie kursuje jeszcze w Wiedniu żaden sensowny transport na lotnisko, a za taksówkę płacę więcej niż za samolot Wiedeń-Larnaka. No i muszę wstać po 3 rano, więc nawet mimo drzemki w samolocie, nie jestem tak pełna energii jak zazwyczaj. Wychodzę przed lotnisko imienia Hermesa - czy port mógłby mieć lepszego patrona niż boga - opiekuna podróżnych? ;) Jest trochę powyżej dziesięciu stopni, a to wciąż dość wczesna godzina, więc zapowiada się bardzo dobrze jak na styczeń. Staję przed ogromną tablicą pełną rozkładów autobusów, chyba wszystkich, które kursują po Larnace, a nie tylko tych, które łączą lotnisko z miastem. Szybko poddaję się z próbą rozszyfrowania rozkładu, gdy kierowcy dwóch kolejnych autobusów, które powinny jechać do centrum Larnaki, mówią mi, że sorry, but no. W końcu podjeżdża taki, którym dane mi będzie dojechać do centrum! Płacę 1,5€, a kierowca pyta, gdzie chcę dojechać. No, do centrum? Facet przewraca oczami i dopytuje - jakiś konkretny obiekt, hotel? Czy dworzec i jedziesz gdzieś dalej? W końcu i tak jestem jedyną pasażerką i można mnie wysadzić, gdzieś po drodze, jak mi tak będzie pasowało... ;)

Stephansdom, czyli Katedra św. Szczepana, to jeden z głównych zabytków Wiednia i jego najważniejsza świątynia. Zbudowana w drugiej połowie XIII wieku została poważnie zniszczona podczas bombardowań II wojny światowej - to, co widzimy dzisiaj, jest efektem ogromnych wysiłków renowacyjnych, które podjęto w okresie powojennym. Wciąż nie wszystko wróciło do poprzedniego stanu i pewnie nigdy nie wróci. Mimo to katedra jest już od lat udostępniana zarówno wiernym, jak i zwiedzającym, a wizyta w niej stanowi punkt obowiązkowy podczas zwiedzania Wiednia.

W Wiedniu czasem poprószyło, ale śnieg się raczej długo nie utrzymywał. A ja już miałam potrzebę prawdziwej zimy, takiej z zaspami do kolan i gałęziami drzew uginającymi się od białego puchu. Skoro w austriackiej stolicy szanse na to były niewielkie, wiedziałam, że muszę wyskoczyć nieco dalej. Na szczęście ok. sto kilometrów od Wiednia rozpoczynają się już pierwsze, niższe łańcuchy alpejskie. Nie są to szczyty na miarę tych w okolicy Salzburga chociażby, jednak góry to góry, a w górach zimą jest śnieg - niczego więcej nie chciałam ;). Najbliżej Wiednia położony jest Semmering, w którym byłam już wczesną jesienią. Skoro prognozy pogody zapowiadały nieprzerwanie padający śnieg na cały ten tydzień, bez większego namysłu kupiłam bilety na pociąg.

Lubię muzea historyczne. Interesują mnie wszelakie ruiny, dawne wojny, zbroje i miecze. Zdecydowanie bardziej wolę oglądać szable i rapiery niż dawne suknie, ale to przecież normalne, prawda? ;) Pod tym względem w Wiedniu numerem jeden jest Muzeum Historii Wojskowości, jednak to nie jedyne miejsce w austriackiej stolicy, gdzie można się czegoś dowiedzieć o przeszłości - nie zawsze przecież pokojowej - Wiednia. Wien Museum (Muzeum wiedeńskie) znajduje się na Karlsplatz i przez większą część swojej historii znane było jako Muzeum Historyczne Miasta Wiednia. Sama instytucja działa w mieście od końca XIX wieku, choć obecny budynek jest siedzibą muzeum dopiero od 1959 roku. Zawitałam do środka na początku listopada, korzystając z faktu, że w pierwszą niedzielę miesiąca wstęp był darmowy. Odwiedzających było sporo, ale na szczęście interesowali się innymi wystawami niż ja... ;)