Jeśli zawitacie do Örebro w dzień, gdy pogoda umożliwi nieco dłuższe przebywanie na dworze, zajrzyjcie do Wadköping. To friluftsmuseum, muzeum na świeżym powietrzu, czyli po prostu taki nasz skansen :). Z tą tylko różnicą, że teren jest nieogrodzony i każdy może tam zajrzeć bez konieczności opłacania biletów wstępu. Wadköping leży tuż przy parku miejskim, jakieś 15-20 minut spacerem od centrum Örebro.

Wadköping funkcjonuje w pełni tylko w sezonie, czyli od maja do sierpnia. Część muzealna, wystawy, warsztaty oraz liczne sklepiki są otwarte wtedy codziennie od 11 do 17. W pozostałe miesiące część wystaw jest udostępniona dla zwiedzających codziennie od 11 do 16, zaś warsztaty i sklepy są otwarte od wtorku do niedzieli w tych samych godzinach. Ale nawet, jeśli macie czas tylko wtedy, gdy już wszystko jest zamknięte - i tak warto zajrzeć do Wadköping. Choćby dlatego, że drewniane czerwone domki to już po prostu szwedzka wizytówka :).

Zanim zacznę opowiadać nieco więcej o samym skansenie, warto najpierw przywołać tu nazwisko pewnego szwedzkiego pisarza, żyjącego na przełomie XIX i XX wieku. Hjalmar Bergman urodził się właśnie w Örebro, a akcja jednej z jego największych powieści, zatytułowanej "Markurells i Wadköping", rozgrywała się właśnie w Wadköping - fikcyjnym szwedzkim miasteczku. Muzeum poświęcone pisarzowi (niestety, zamknięte podczas mojej wizyty) znajduje się w skansenie, w Övre Vallbygården.
Wadköping założono w 1965 roku i od początku podzielono na dwie części. Łatwo je wyodrębnić, choćby na poniższym zdjęciu albo na jednym z tych wyżej, przedstawiających główną uliczkę. Część na prawo, pełna charakterystycznych czerwonych domków, pochodzi z XVII, XVIII i pierwszej połowy XIX wieku. Zdecydowanie takie budownictwo dominuje w Wadköping. Druga część jest już bardziej różnorodna kolorystycznie i nieco nowsza - to przykład zabudowań miejskich z Örebro po 1854 r., kiedy to w mieście wybuchł ogromny pożar.
Spacerując po skansenie, szybko zauważycie, że dominują tam niewielkie sklepiki. Nawet, kiedy zajrzymy do warsztatu z dawnych lat, będziemy mogli tam zakupić produkty wytworzone w warsztacie. Szybko się dowiedziałam, dlaczego tak jest. Gdy weszłam do warsztatu rzemieślnika rzeźbiącego w drewnie, pan zaprosił mnie do pomieszczenia pracowniczego i pokazał krok po kroku, jak wyglądał cały proces zanim wprowadzono nowoczesne technologie. Wyjaśnił mi też, że całe Wadköping działa na zasadzie... wolontariatu. Wstęp do skansenu nie jest biletowany, a całością zarządza stowarzyszenie, do którego należy mój rozmówca. Jego członkowie pracują za darmo, bo to, co robią, jest ich pasją i chcą się nią dzielić z innymi. Ale że o warsztat trzeba dbać i jakoś to wszystko utrzymać, rzemieślnicy sprzedają w niewielkich sklepikach wytwory swoich rąk. Muszę przyznać, że wiele z nich było naprawdę pięknych... i drogich ;).
Na prawo od wejścia, wśród wielu zamkniętych wystaw natrafiłam na niewielkie pomieszczenie udostępnione turystom nawet poza sezonem. To Skolmuseet, muzeum szkoły z 1920 roku. A dokładniej niewielka sala szkolna pochodząca właśnie z lat dwudziestych ubiegłego stulecia. Choć między samymi ławkami przejść się nie można, to stojąc u wejścia możemy poczytać trochę informacji o systemie szkolnictwa w Szwecji - naturalnie z naciskiem na historię edukacji w Örebro.
Wadköping nie jest tak nastawione na międzynarodowych turystów jak chociażby skansen w Sztokholmie. Zauważymy to natychmiast, podchodząc do jakiejkolwiek informacji na wystawach i próbując się czegoś dowiedzieć. Wszystko jest wyłącznie po szwedzku ;). W jednym czy dwóch pomieszczeniach znalazłam ulotki po angielsku opisujące w skrócie historię tego miejsca, ale to by było na tyle, jeśli chodzi o inne języki niż szwedzki.
Jedną z największych ciekawostek skansenu w Örebro jest chatka królewska (Kungsstugan), chyba najokazalszy z małych, czerwonych domków w Wadköping. Nazwa wzięła się stąd, że to właśnie w tym budynku nocował diuk Karol (późniejszy Karol IX) podczas swoich wizyt w Örebro. Zarówno w Kungsstugan, jak i w przylegającym do nim domku Cajsy Warg, warto przyjrzeć się malowidłom na ścianach i suficie. Najstarsze pochodzą z końca XVI wieku, te nowsze datują się na wiek XVIII.
Dom Cajsy Warg to przykład domu mieszczańskiego z przełomu XVII i XVIII wieku. Znajdziemy tu trochę wystaw poświęconym strojom z epoki, jedzeniu czy wyposażeniu domu. W jednym z pomieszczeń natychmiast uderza intensywny zapach przypraw. W jednej z gablot wystawiono przeróżne używane wtedy przyprawy i zioła, a po naciśnięciu odpowiedniego przycisku, możemy poczuć ich zapach :).
W obrębie skansenu znajdziemy też place zabaw dla dzieci, kawiarnie (to jest chyba w każdym szwedzkim muzeum ;) ), a także niewielki teatr na świeżym powietrzu, który jednak działa chyba tylko w sezonie. Tuż przy wejściu znajduje się też część Lekladan, gdzie wystawiany jest teatrzyk kukiełkowy.
Jechałam do Örebro, by zobaczyć zamek i kościół. Trochę przypadkiem natrafiłam na Wadköping, no i natychmiast się zachwyciłam. To zdecydowanie najciekawsza część Örebro - przynajmniej z tych, co dane mi było zobaczyć :). A jak Wam się podoba?

Mój pobyt w Dubaju był krótki i w dużej mierze zorganizowany. Ma to swoje plusy i minusy, a głównym minusem był fakt, że czasu wolnego mieliśmy jak na lekarstwo ;). W efekcie nie oddalałam się zbytnio od hotelu (poza tym jednym razem, gdy dłuższe wolne wykorzystałam na wypad do Dubai Aquarium) i mogłam nieco lepiej poznać turystyczną dzielnicę. Można, oczywiście, zapytać, co też jest tu od poznawania i odkrywania. Wbrew pozorom - dużo. Bo Dubaj na turystach zarabia ogromne pieniądze, więc trzeba zadbać o to, by obszar, gdzie ci turyści się zatrzymują i spędzają sporo czasu, był dla nich jak najbardziej atrakcyjny.

Cały ten obszar to Dubai Marina, założony w 2003 roku na wybrzeżu Zatoki Perskiej i wciąż rozbudowywany. Składa się głównie z wieżowców - hoteli i budynków mieszkalnych, a także centrów handlowych, restauracji i innych niezbędnych atrakcji ;). "Nasz" hotel szczycił się położeniem przy plaży i widokiem na Zatokę. Już niedługo, bo między hotelem a plażą obecnie znajduje się plac budowy. Czyli pewnie za rok z okien będzie tu widok tylko na kolejny wieżowiec... ;)

Bo jakkolwiek abstrakcyjnie to wygląda, wieżowce na Marinie faktycznie wyrastają tuż przy samej plaży. Wolna przestrzeń nie może się marnować ;). Luty to idealny czas na zwiedzanie Dubaju, może jeszcze nie tak idealny na plażowanie. Temperatura powietrza to jakieś 20 stopni w cieniu, na nagrzanej słońcem plaży jeszcze można poleżeć, ale żeby wejść do wody... Może jednak jeszcze nie ;). Na leżenie jednak nie było czasu, więc po prostu zdecydowałam się na krótki spacer wybrzeżem, by nacieszyć się słońcem i ciepłym piaskiem :) No i zbieraniem muszelek - nigdy w życiu nie widziałam takiego ich wysypu, co na plażach Zatoki Perskiej!

Co natychmiast przyciągnęło moją uwagę na wybrzeżu, to wielbłądy. Widocznie jest to niemała atrakcja turystyczna, bo nie minęło 5 minut, gdy wielbłądy położyły się na piasku, a już znaleźli się chętni na przejażdżkę :). A tak przy okazji, zwróćcie uwagę na budynki w tle na pierwszym zdjęciu poniżej. Znajdują się one na Palmie Jumeirah - zespole sztucznie utworzonych na kształt palmy wysp. Ten w kolorze piaskowca i o kształcie jakiegoś arabskiego pałacu to hotel Atlantis, położony na samym czubku palmy. Jeszcze do niego wrócę pod koniec wpisu ;).

Ale skoro nie dane mi było zbyt długo nacieszyć się plażą, wróćmy więc jeszcze na Marinę. To, co mnie zdecydowanie tam zachwyciło, to przepiękne murale. Uwielbiam sztukę uliczną i co nieco mogliście już zobaczyć na blogu pod etykietą street art. Zazwyczaj fajne murale przewijają się pojedynczo w różnych miejscach. W Dubaju jednak było ich pełno. Każde schody, przejścia między budynkami, wszystko było pięknie zdobione. I nie mam tu na myśli byle jakich graffiti, ale prawdziwe, piękne malunki. Zresztą... sami zobaczcie! :)

Oprócz murali, mamy też sporo rzeźb i fontann. Ma być na bogato i niewątpliwie tak jest ;). 

Podczas jednego z wieczorów miałam trochę czasu wolnego przed kolacją, tak ustawionego, że mogłam wybrać się obejrzeć zachód słońca (a potem biegiem wracać na miejsce zbiórki ;) ). Wieczorem nie było już tak ciepło, sweter był koniecznością, a nawet trochę żałowałam, że nie założyłam też cienkiej kurtki. 

Ze względu na potrzebę jak najlepszego zagospodarowania przestrzeni, nie ma płynnego przejścia plaży w część miejską. W pewnym momencie plaża po prostu się ucina, a zaczynają chodniki, ulice, sklepy i wieżowce. A w Dubaju wszystko przecież musi być na swoim miejscu... ;) Rodzi to czasem tak absurdalne sytuacje jak ta, która przytrafiła nam się, gdy opuszczaliśmy plażę. Usiedliśmy na murku przy chodniku biegnącym w kierunku plaży, by otrzepać stopy z piasku i założyć z powrotem buty. Nie zdążyliśmy się oddalić nawet na parę kroków od tego miejsca, gdy już przybiegł pan z miotełką, by posprzątać naniesiony przez nas piasek z chodnika... Kto by pomyślał, że nawet na takie usługi jak zamiatanie piasku przy plaży jest zapotrzebowanie? ;)

Pamiętacie jeszcze budynek hotelu Atlantis, na który zwracałam uwagę przy zdjęciu z wielbłądami? Niestety, nie dane mi było zobaczyć go z bliska... od zewnątrz. Podjechaliśmy do wejścia już po zmroku i warunków do robienia zdjęć z okien busa nie było zupełnie. Mogłam sobie tylko wyobrazić jak powalający musi być cały kompleks na podstawie widoku budynku z plaży oraz... znajdujących się w środku miniatur.

Hotel otwarto w 2008 roku i udekorowano w stylu zaginionej Atlantydy. Krótko mówiąc, wszędzie pełno dekoracji przedstawiających muszle i zwierzątka morskie. Wszystko, naturalnie, poprzeplatane tradycyjnymi arabskimi ornamentami. W hotelu znajduje się także akwarium, do którego nie mieliśmy wstępu (jakby nie patrzeć, nie byliśmy gośćmi hotelowymi ;) ), a cały kompleks obejmuje też park wodny.

Nie wiem, jak to wygląda z możliwością zajrzenia do hotelu ot tak, turystycznie. My mieliśmy zabukowaną kolację w jednej z restauracji, więc choć na początku zaprowadzili nas na miejsce i kazali się nie rozdzielać, to już w drodze powrotnej mogliśmy na spokojnie pozwiedzać. Pod warunkiem, że nie zbaczaliśmy z drogi do wyjścia, oczywiście :P.  Ale tak sobie myślę, że fajnie byłoby kiedyś móc się zatrzymać w takim hotelu... pewnie w kolejnym życiu :P