Zbliża się maj, kolejne ograniczenia będą znoszone, a ja wciąż cieszę się faktem, że od połowy kwietnia ponownie otwarto ogrody miejskie. Wcześniej przez cały miesiąc na zamkniętych bramach parków znaleźć można było tablice z informacją präventive Sperre, ot, zapobiegawcze zamknięcie... W efekcie małe okoliczne parki musiały przyjąć tłumy Wiedeńczyków, które chciały cieszyć się wiosennym słońcem. Kiedy w końcu wiedeńskie ogrody miejskie znów zostały otwarte, przy wejściu mogliśmy natknąć się na nowe informacje (nowe na bramie, bo instrukcje znane są już od tygodni):

- zachowajcie metr odstępu od innych,

- nie zbierajcie się w grupy,

- stosujcie się do instrukcji ochrony.

No tak, bo na początku przed wejściem do każdego parku stał ochroniarz, czasem dwóch. Nie zatrzymywali, nie zaczepiali - po prostu spacerowali w tę i z powrotem (naturalnie w maseczkach), gotowi do interwencji, gdyby komuś przyszło na myśl łamać zasady. Z tego, co przeczytałam ostatnio w lokalnych wiadomościach, podobno ta ochrona przed wejściem do ogrodów miała zostać zniesiona - mnie tam ani to ziębi, ani grzeje, skoro zawsze widziałam ich tylko spokojnie pilnujących wejścia ;).

Jeszcze zanim z powodu koronawirusa wszystko zamknięto, dość intensywnie zwiedzałam Wiedeń. W ramach takiego odkrywania miasta, w którym mieszkam, zawitałam do Remise Verkehrsmuseum - muzeum transportu Wiener Linien (takiego wiedeńskiego ZTM czy MPK ;) ). Od września 2014 roku muzeum znajduje się w odnowionym budynku dawnej zajezdni tramwajowej Erdberg. Biorąc pod uwagę, że nie budowano jej dla ludzi, ale raczej dla tramwajów, w środku jest dość chłodno - może i przyjemna rzecz podczas upalnego lata, ale w lutym naciągnęłam tylko czapkę na uszy i zapięłam pod szyję kurtkę zimową...

Choć ludzie przez większość czasu siedzą w domach, wiosna nic sobie nie robi z pandemii i kwarantanny. Korzystając z tego, że spacery nie tylko nie są zakazane, ale wręcz zaleca się trochę ruchu dla zdrowia, staram się z raz w tygodniu wyjść z domu, po prostu połazić. Zazwyczaj z aparatem, by obserwować budzącą się do życia wiosnę. 

Ilekroć wybierałam się do centrum Wiednia, zawsze tonęło ono w tłumach turystów. Obecna sytuacja sprawiła jednak, że na miejskich ulicach nieźle się przerzedziło - nie tylko nie przyjeżdżają turyści, ale i Wiedeńczycy raczej siedzą w domach. Postanowiłam więc skorzystać z okazji i wybrać się do centrum miasta. Żeby jednak nie kusić losu, wybrałam czas, kiedy nie spodziewałam się zastać wielu ludzi - zarówno w centrum, jak i w transporcie publicznym, z którego musiałam skorzystać. Na ten przykład niedziela wielkanocna, chwilę po 7 rano... Tak, wtedy zdecydowanie powinno być pusto ;).

O Karcie Dolnej Austrii usłyszałam po raz pierwszy, gdy mieszkałam już prawie rok w Wiedniu. Ktoś w pracy mi ją zachwalał, bo przecież Gabi, ciebie ciągle gdzieś nosi, a mówiłaś, że Austrię też byś chciała zwiedzać, no to wiesz, z tą kartą jest taniej. Do tego taka karta jest ważna od kwietnia do końca marca, a ja się przeprowadziłam ze Szwecji do Austrii na przełomie marca i kwietnia, więc ten prawie rok mieszkania w Wiedniu zgrywał mi się akurat idealnie z okresem obowiązywania nowej karty. Zaczęłam czytać, co i jak, i szybko wyszło mi na to, że jeśli się w ciągu roku dużo zwiedza, to dużo można zaoszczędzić. A ja lubię dużo zwiedzać ;). 

W pierwszym Bezirku, czyli w centralnej dzielnicy Wiednia, znajdziemy sporo zabytkowych i pięknych kościołów. Część z nich opisałam już kilka miesięcy temu, jednak wtedy nie udało mi się jeszcze odwiedzić wszystkich tych, które chciałam... No i ile można wrzucić w jeden wpis? :) Dziś chciałabym Wam zaprezentować kolejnych pięć świątyń - warto zajrzeć choć do niektórych z nich, jeśli będziecie zwiedzali Wiedeń, bo to prawdziwe architektoniczne perełki :)

Trochę już siedzimy w domach, trochę jeszcze posiedzimy, więc może co niektórzy nawet po książkę sięgną w tym czasie ;). W moim przypadku przymusowe siedzenie w domu nie wpłynęło na wzrost ilości przeczytanych lektur, bo w sumie najwięcej czytam w podróży, a to mi jednak odpadło ;). Mimo wszystko udało mi się w marcu utrzymać poziom z dwóch pierwszych miesięcy tego roku - zarówno w styczniu, lutym, jak i w marcu przeczytałam po 13 książek. Większość naprawdę dobrych, choć trafiło się też i kilka, które oceniłam dość nisko - w tym słynny już plagiat o Islandii pt. Rekin i baran. Spośród 39 książek przeczytanych w pierwszym kwartale wybrałam 6, które wywarły na mnie największe wrażenie. W większości są to reportaże, bo po prostu lubię literaturę faktu - a że w większości opowiadają o niefajnych rzeczach, to jeszcze człowiekowi przychodzi na myśl, że to przymusowe utknięcie w mieszkaniu na czas pandemii to w sumie nie jest przecież takie złe...