- Brrr - otrząsnął się siedzący ze mną w przedziale Szwed, po czym burknął coś jeszcze pod nosem w swoim pięknym języku. Z burknięcia nic nie zrozumiałam, ale "brrr" jest na tyle międzynarodowym zwrotem, że mogłam spokojnie odpowiedzieć po angielsku:

- To dobrze, że podstawili wcześniej ten pociąg, bo na peronie idzie zamarznąć.

- Dokładnie. Do Uppsali jedziesz?

- Do Gävle. Turystka chce zobaczyć koziołka ;)

- Ja też do Gävle.

W gruncie rzeczy ten wypad do Gävle to była decyzja zarazem przemyślana i spontaniczna. Z jednej strony pomysł kiełkował mi w głowie od jakiegoś czasu i nawet próbowałam wybadać znajomych, szukając towarzystwa na tę wycieczkę, ale jakoś nikt nie podzielał mojego entuzjazmu. Chyba tylko dla mnie to frajda zobaczyć koziołka zanim spłonie ;). Z pomysłu już niemalże zrezygnowałam, gdy któregoś dnia po prostu się obudziłam i stwierdziłam, że jadę do Gävle. Bez zastanowienia otworzyłam przeglądarkę, wklepałam kierunek i datę i zabukowałam bilety. Co mi tam, na siłę nie potrzebuję towarzystwa, sama też lubię jeździć. W pociągu można spokojnie poczytać książkę, po mieście połazić bez celu, coś niezdrowego zjeść bez słuchania komentarzy w stylu "a może by tak pójść na normalny obiad?". Taaak, zdecydowanie podróże solo mają masę zalet.

- Skąd jesteś?

- Z Polski.

- Turystycznie?

- Pracuję w Sztokholmie. Ale staram się być turystką w okolicy.

Po 5 minutach wiem już, skąd jest mój współpasażer. Ktoś coś mówił, że Szwedzi w podróży tylko wpatrują się w telefon i nie ma dla nich nic gorszego niż rozmowa z kimś obcym? ;) 

Po 10 minutach wiem już, gdzie pracuje i co robi.

Po 20 wiem też, gdzie studiował, gdzie podróżował i w efekcie przerzucamy się na chwilę z angielskiego na hiszpański i nawijamy o Ameryce Południowej.

Po pół godzinie dowiaduję się, jak ma na imię ;).

Po 1,5 godziny dojeżdżamy do Gävle, a ja zdaję sobie sprawę, że nie tylko nie zdążyłam wyciągnąć książki z plecaka, to nie pamiętam już kiedy ostatnio tak szybko zleciała mi cała podróż.

- W sumie też nigdy nie widziałem tej imprezy z koziołkiem. Mogę Ci towarzyszyć? Znam trochę Gävle i  do tego wiem, gdzie iść na kawę.

Wygląda na to, że znalazłam przewodnika ;).

Nie jest to najtańsze rozwiązanie, ale czasem nie ma innego wyjścia. Zwłaszcza, że dwukrotna podróż do Polski też swoje kosztuje, tak samo jak i wyrobienie dokumentu w kraju. Nie mając za bardzo czasu na wyrabianie paszportu w Polsce, zaczęłam zgłębiać temat na miejscu. Dziś postaram się w skrócie omówić, jak wygląda procedura wyrobienia paszportu 10-letniego dla osoby dorosłej w polskim konsulacie w Szwecji. Jeśli interesują Was szczegółowe informacje dotyczące np. paszportu dla dziecka, paszportu tymczasowego czy chociażby zgłoszenie utraty paszportu - polecam zapoznać się ze stroną Ambasady Polski w Sztokholmie. Mają wszystko naprawdę ładnie wyjaśnione :).

Kiedy wyjeżdżałam do Wilna, kolega Litwin powiedział, że co jak co, ale z porozumiewaniem się problemów mieć nie będę. Że nawet jak ktoś nie mówi po angielsku, to bez problemu dogadam się po polsku, ewentualnie mogę próbować rosyjskiego. Pokiwałam tylko głową, nastawiając się na mieszankę angielskiego i gestykulacji. Pierwsze przyjemne zaskoczenie spotkało mnie już na lotnisku, gdzie wśród mapek i folderów na pierwszym miejscu były te w języku polskim. A potem było już tylko lepiej ;)

Za radą kolegi, zamówiłam taksówkę przez aplikację eTAKSI. Po chwili już siedziałam w środku, jeszcze pokazując taksówkarzowi rezerwację w telefonie, żeby się upewnić, że wsiadłam do właściwego samochodu. Na mój potok słów po angielsku biedny chłopak zareagował tylko szeroko otwartymi oczami, ale jak zobaczył w aplikacji informacje po polsku, natychmiast przerzucił się na mój język. Mówił dość płynnie, choć nie zawsze poprawnie gramatycznie i czasem miałam problemy ze zrozumieniem niektórych słów, ale mimo wszystko... Taksówka z lotniska do centrum, nocą, za całe 4 euro i do tego z możliwością poplotkowania w ojczystym języku... Czy mógłby być lepszy początek wyjazdu? :)

Kiedy wróciłam z midsommarowego wypadu do Agnieszki w Kramfors, obiecywałam cztery wpisy z tej pięknej części Norrlandii. Zaledwie kilka dni później opowiedziałam Wam o samym Kramfors, potem zabrałam Was do Rotsidan - ulubionego zakątka moich gospodarzy, by na końcu pokazać chyba najpiękniejszą część Szwecji, Wysokie Wybrzeże - Höga Kusten. A potem przyszedł lipiec, wyjechałam na urlop i czwarty wpis pozostał gdzieś w zawieszeniu, bo po powrocie miałam już milion nowych tematów do pisania :). Minęło już 5 miesięcy od mojej wizyty w Kramfors i w końcu zabrałam się za ostatni wpis z cyklu: Północna Szwecja zaprasza :).

STHLM Robot Championship - taki plakat rzucił mi się w oczy już w ubiegłym roku i nawet trochę mnie to zaciekawiło. Jednak zeszłej jesieni miałam tyle rzeczy na głowie, że nie zdecydowałam się zgłębiać tematu. Tym razem było trochę inaczej - plakat promujący wydarzenie wisiał w windzie w pracy od końca października, więc nie dało się go przeoczyć. Nawet mi, która przecież zazwyczaj korzysta ze schodów. Mój pracodawca był jednym z głównych sponsorów imprezy i tak się szczęśliwie złożyło, że akurat moje nazwisko zostało wylosowane jako pierwsze przy rozdawaniu darmowych wejściówek ;). W takiej sytuacji grzechem byłoby nie skorzystać z okazji, więc w sobotnie przedpołudnie razem z koleżanką z pracy skierowałyśmy się do Tekniska Museet.

Kto mnie zna, ten wie, że długo nie usiedzę w miejscu. Teoretycznie wyjazdów na najbliższe miesiące już trochę mam zaplanowanych. Chociaż akurat listopad to bardziej taki miesiąc odpoczynku i choć niewielkiego odbicia się finansowego, to już od grudnia cała zabawa zacznie się na nowo. Wiadomo, święta w Polsce, a do tego w planach drezdeńskie jarmarki bożonarodzeniowe (uwielbiam). Zimowe Helsinki. Jak wszystko dobrze pójdzie, to może nawet wypali służbowy Dubaj. Zdecydowanie nie mam na co narzekać, najbliższe miesiące zapowiadają się bardzo ciekawie ;). Ale jeden pomysł już od dłuższego czasu czaił mi się w głowie, aż w końcu stwierdziłam, że muszę pójść w ślady Szwedów... ;)

Pomysł wypadu w te rejony narodził się w mojej głowie po przeczytaniu artykułu pt. "15 powodów, dla których warto wybrać Norrköping na jednodniowy wypad ze Sztokholmu?". Po pierwsze, bo choć nie wszystkie, ale niektóre z tych powodów brzmiały bardzo ciekawie. Po drugie, bo tak naprawdę nic wcześniej nie wiedziałam o Norrköpingu. Wiadomo, obiła mi się ta nazwa o uszy, ale gdyby ktoś mnie zapytał, z czego słynie Norrköping, wzruszyłabym pewnie tylko ramionami. Zatem, skoro już wiedziałam, że jest tam co zwiedzać, zaczęłam się rozglądać za biletami na pociąg.

Z ciężkim sercem przychodzi mi zamknąć letnie tematy ostatnim postem z wakacyjnej Chorwacji. Ale skoro za oknem mamy już piękną zimę tej jesieni, to co się będę dłużej dobijała wakacyjnymi zdjęciami ;). Wyjazd zakończyłyśmy tam, gdzie go zaczęłyśmy, czyli w Zagrzebiu. Jako że podczas pierwszej wizyty udało nam się zobaczyć całkiem sporo, tym razem nie spieszyło nam się w ogóle. Ponadto znalazłyśmy nocleg w na tyle dobrej lokalizacji, że właściwie wszędzie mogłyśmy chodzić pieszo. Niewielki pokoik z łazienką w hostelu Rooms Grahor na kolana może nie powalał, a ceny miał dość turystyczne (44 euro za noc), jednak było czysto i wszędzie blisko, więc czego więcej chcieć? :)

Ostatni wpis fotograficzny ze zdjęciami sztokholmskiego lata cieszył się całkiem sporą popularnością, więc zdecydowałam się dziś zaprosić Was ponownie na spacer po szwedzkiej stolicy. Tym razem w kolorach jesieni :)

Po raz pierwszy do Skogskyrkogården trafiłam 1 listopada, jeszcze w pierwszym roku mojego pobytu w Sztokholmie. Strasznie fascynowało mnie to miejsce, a fakt, że zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jeszcze bardziej mnie nakręcał. O historii i specyfice Cmentarza Leśnego pisałam już w tym wpisie, a tak się jakoś złożyło, że od tamtej pory nigdy już w okolice Skogskyrkogården nie zabłądziłam. Aż do tego lata.