Tym razem się nauczyłam i, nie chcąc popełniać błędu z poprzedniego dnia, gdy moja podróż do Alberobello przeciągała się w nieskończoność, na dworzec w Bari dotarłam jeszcze wcześniej. Wiedziałam już, że do Matery nie dojadę tradycyjnym pociągiem Trenitalia, ale muszę szukać oddzielnego dworca (znajdującego się jednak w ramach Bari Centrale) obsługującego Ferrovie Appulo-Lucane. Udało mi się go znaleźć już za trzecim podejściem, po zapytaniu jedynie dwóch osób z obsługi... ;) Kupuję bilet do Matera Centrale za 4,90 euro (21 zł) i wychodzę na peron, gdzie już trochę osób czeka na pociąg. Siadam na ławce, ale szybko się podrywam, widząc biegające wokół karaluchy. Może jednak postoję... Na szczęście pociąg podstawiony jest wcześniej, wygodny, klimatyzowany, na dodatek odjeżdża o czasie... Już się cieszę, że w końcu mogę mieć i pozytywne doświadczenia z włoskimi pociągami, no ale nie mów hop. ;) Okazuje się, że stacja Matera Centrale jest w remoncie i nie da się tam dojechać - pociąg kończy bieg na Matera Villa Longo, skąd do centrum zabiera nas od razu podstawiony autobus. Ok, nie jest jeszcze źle, ale pojawia się pytanie: jak potem wrócić? W informacji turystycznej nikt nie wie nawet, że dworzec jest w remoncie i pociągi stamtąd nie jeżdżą - radzą mi co najwyżej łapać autobus do Bari. Internet twierdzi, że pociągi ze stacji Villa Longo kursują do Bari regularnie, trzeba się tylko na tę stację jakoś dostać. Będą podstawione jakieś autobusy, gdzieś w centrum. Nikt tylko nie potrafi powiedzieć, skąd i o której. Poddaję się. Dodaję sobie w zapasie kilkadziesiąt minut, by dotrzeć pieszo do Villa Longo i nie marnując więcej czasu, wyruszam na zwiedzanie Matery :).

Niecałe piętnaście minut - tyle czasu jedzie pociąg z mojej stacji na dworzec w Mödling. Za bilet z obrzeży Wiednia płacę całe 1,20 euro (5,15 zł) i już jestem poza miastem, mając w planach spokojną niedzielę w uroczym i malowniczym miasteczku. Mödling wpadł mi w oko już parę tygodni wcześniej, gdy w jednej z tutejszych restauracji mieliśmy kolację służbową. Mijaliśmy wtedy niewielki ryneczek z charakterystyczną kolumną i stwierdziłam, że bardzo podoba mi się klimat tego miasteczka. Że chcę w nim zobaczyć coś więcej niż centrum z okien samochodu i restaurację. A w Mödling, mimo niepozornych rozmiarów, jest co oglądać :).

Plan był ambitny, bo jakże by inaczej. Pobudka, śniadanie i w poranny pociąg do Alberobello, miasteczka znanego z charakterystycznych białych domków. Potem znów w pociąg, odrobinę dalej do podobno pięknego Locorotondo, a w drodze powrotnej do Bari zahaczyć o jaskinie w Castellana Grotte. No to plan był, tylko szczęścia nie było... ;)

Na dworzec w Bari dotarłam z odpowiednim wyprzedzeniem, żeby spokojnie zdążyć kupić bilet. W kolejce do automatu przede mną trzy osoby (no dobra, cztery, ale dwójka przede mną była razem, więc liczyłam jak jedną ;) ), więc stwierdziłam, że nie dość, że zdążę na pociąg, to jeszcze z nudów sporo sobie postoję na peronie. Naiwna ja. Pierwszy facet kupił bilet w mgnieniu oka - ot, kilka kliknięć w automat, zapłata i do widzenia. Drugiemu niestety nie poszło tak łatwo... Gdy po dziesięciu minutach klikania chyba we wszystko na ekranie, facet poprosił obsługę o pomoc, zaczęłam nerwowo spoglądać na zegarek. Nawet z pomocą obsługi gościowi trochę zeszło, więc miałam przeogromną nadzieję, że następna para się streści. Stojących przede mną Francuzów na szczęście automat nie przerósł i już po chwili mogłam podejść do ekranu... by zobaczyć wielki napis "Awaria". Oczywiście, zanim odstałam swoje w innej kolejce, pociąg zdążył już odjechać, a do następnego miałam z godzinę. I chyba dobrze wyszło, że ją miałam, bo kolejne kilkanaście minut zmarnowałam latając po dworcu i szukając mojego peronu... O tym, jak pogmatwany jest dworzec centralny w Bari, przeczytacie na Italia poza szlakiem, więc ja tu się powtarzać nie będę ;). Bądź co bądź na żadnej tablicy odjazdów nie było mojego pociągu, więc po obejściu całego dworca, zapytałam o niego kogoś z obsługi. A, bo te pociągi odjeżdżają z peronu 11, a jego nie ma na rozkładzie jazdy. No spoko, idę na perony, szukam... i może jestem ślepa, ale 11 nigdzie nie widzę. No nie ma! W końcu zrezygnowana znów wracam do obsługi i ktoś uczynny mnie prowadzi na peron, nad którym wisi tablica "Peron 1 - południowy wschód". No przecież idzie się domyślić, że to 11, nie...?

Do dziś pluję sobie w brodę, że mieszkałam w Warszawie przez sześć lat, a tak niewiele w niej zwiedzałam. Odkąd emigrowałam, starałam się nadrabiać turystyczne zaległości w Warszawie, ale nie było to już takie łatwe. Albo wpadałam do stolicy na chwilę, traktując ją jako miejsce przesiadkowe na trasie do Lublina, albo mój warszawski kalendarz był wypełniony po brzegi. Spotkania ze znajomymi, zakupy, śluby... zawsze coś ważniejszego od zwiedzania. Czasami jednak udawało mi się złapać spokojniejszą chwilę, gdy znajomi byli w pracy, a ja już zmęczona zakupami stwierdziłam, że w sumie mogłabym gdzieś zajrzeć. Już od dłuższego czasu myślałam o wizycie w Muzeum Neonów i pewnie dalej by było tylko na mojej bucket list, bo prawy brzeg Wisły to akurat zawsze mi był nie po drodze... Ale w tym roku w okolicy otworzyli też Muzeum Polskiej Wódki, więc postanowiłam upiec dwie pieczenie na jednym ogniu i zobaczyć oba muzea tego samego dnia.